Een verhaal uit coronavrije tijden...

Zij en hij hadden alleen maar oog voor elkaar, daar onder het zeil aan het water terwijl de luide rockband vanzelf uitnodigde tot iets wat van ver op dansen leek. Ze waren al iets ouder, maar de liefde was blijkbaar nog pril, het bloed weer stromend. Ik voelde me een voyeur, maar bleef toch kijken. De aard van het beestje, nietwaar.

Maar het klopte niet. Zij was net iets te enthousiast. Iedereen moest en zou zien dat hij van haar was. Daar hing ze alweer rond zijn nek gekronkeld. Haar voeten dansten hun eigen verhaal, haaks op het ritme van de muziek.

Hij bestelde nog een Duvel, en probeerde krampachtig in zijn bier te vluchten. Ze schoof het glas autoritair opzij, en een nieuwe omhelzing volgde. Met de beste wil van de wereld kon je dit geen dansen meer noemen. Ze drong zich schaamteloos aan hem op.

Je zag zo de twijfel in zijn ogen groeien. Dit was een vergissing. Maar de sneltrein was niet meer te stoppen.

Hij probeerde over zijn werk te vertellen. Over de stress. Hij was echt wel aan vakantie toe. Zalige niets doende rust.

Ze versmoorde zijn praatjes in iets wat algauw een tongzoen werd. Nu wendde ik toch even discreet de blik af. Er zijn grenzen. Twee tafeltjes verder werd luidop gegniffeld om deze gratis show, maar daar trok ze zich niets van aan. Het werkte alleen maar aansporend. Ze had haar handen al op zijn dijen. Hij moest even plassen, zei hij haastig. Even naar het urinoir. Ze wuifde hem koket na, kushandjes en zo. Danste nu alleen verder, schuddend met de wilde haarbos. Ik schaamde me in haar plaats.

Van zijn tijdelijke afwezigheid maakte ze gebruik om haar gezicht wat op te kalefateren. Een likje lipstick en veel te veel mascara, wat rouge op de wangen. Haar spiegeltje was een kleurrijk palet. Ze werd weer wat jonger.

Ze deinde mee met de muziek van de band op het podium, maar helemaal uit tempo. En haar benen pasten ook al niet bij haar minirok.

Hij kwam terug aangeslenterd. De handen in de broekzakken. Dat er hier toch maar niemand rondloopt die ik ken.

‘Kom schat!’ riep ze. Haar uitnodigende hand werd dwingend uitgestrekt. Willen of niet, hij moest mee. Ze hoorde de intro van Paradise by the dashboard light en wilde de clip naspelen, zij was natuurlijk de wilde deerne. Ze zongen ook mee. Hij had een verrassend goede stem, maar zij! Woorden schieten te kort. Mijn pijngrens was bereikt. Wegwezen.

Uit mijn ooghoeken zag ik nog net hoe ze hem bijna verslond. ‘Kissie kissie!’ riep ze, en ze stulpte haar slecht geverfde lippen in zijn richting. Ik moest ineens heel dringend de andere richting uit.