Alweer behoorlijk wat jaren terug, een vleugje nostalgie uit de tijd toen de cafés nog open waren.

‘Kijk, daar hebben we elkaar twee jaar geleden leren kennen. Weet je nog?’

Vol nostalgie wees de man naar de Pilu Sixties, de american bar in de Burgstraat. Nu hing daar het onheilspellende bordje gesloten wegen faillissement, de nachtmerrie van elke horeca-uitbater. Ook deze patron had het dus niet gehaald, en dat ondanks het concept dat op het eerst gezicht toch snor zat. Een interieur in de sfeer van de serie Happy Days, rolschaatsende diensters, een oude jukebox, kortom een American diner zoals we ze van de televisie kennen.

Voor alle zekerheid schudde hij nog eens aan de deur, je weet maar nooit. Het bordje aan de deur 'sorry we're closed' liet nog ergens een vleugje ijdele hoop doorschemeren dat de zaak binnenkort weer zou opengaan.

God ja!’, zei ze, ‘dat fameuze optreden van die ouwe rakkers, hoe heten ze ook weer?’

The Vipers, ja hij wist het nog goed. Gentse rockers uit de sixties en seventies van het langharige werkschuwe type dat je hoopte nooit aan de hand van je dochter op straat te zien rondlopen. Toen was de vonk ontsprongen. Mekaar smachtend in de ogen kijken, voorzichtig kennismaken en elkaar figuurlijk aftasten, de nacht die maar bleef duren en samen ontbijten. En kijk, vorig jaar waren ze nog altijd samen en hadden ze hier natuurlijk hun onstuimige liefde van één jaar gevierd. Nu wilden ze hetzelfde komen doen, maar de fiscus had daar een stokje tussen gestoken.

De Gentse Feesten zouden toch hetzelfde niet meer zijn, daar waren ze het over eens. Niet dat er geen andere cafés waren, maar toch. Wat een jaarlijkse traditie had kunnen, nee, had moéten worden werd hier al wreed geaborteerd.

‘Ik weet niet eens wat er vanavond allemaal te doen is’, zuchtte de man.

‘Wat verderop is er een cocktailbar,’ wist ze. Oké, cocktails dan maar. Ze slenterden arm in arm weg, maar eerst probeerde hij toch nog even naar binnen te kijken. Alsof het personeel zich daar verborgen had, de blauwe doeken van het raam zou wegscheuren en ineens luid roepen dat het allemaal maar een kolossale grap was en dat het feestje kon beginnen.

Ze gingen uiteindelijk toch de cocktailbar niet binnen. Veel te druk, geen sixtiesmuziek. Ze liepen maar wat verloren rond. Ontgoocheld, want deze Gentse Feesten waren al op voorhand mislukt. Verdorie toch, hoe was zoiets nu mogelijk.

Een paar jaar later. Ook ik word geveld door nostalgie. Toch nog eens binnengaan? Wat eens de Pilu Sixties was, is nu een tapasbar. Sluit even je ogen en ze beginnen er in je straat ongetwijfeld ook een, dus is enig voorbehoud op zijn plaats. Maar goed, je moet iedereen een kans geven.

Ik bestel een bord van het huis en laat de keuze dus over aan de chef. Als mijn bord gebracht wordt sta ik met de mond vol tanden. Is dit een grap? Nog nooit eerder zo een ongeïnspireerde hoop gezien, hooguit wat hesp en kaas en helemaal niets creatiefs. Mijn buurmeisje van zeven kan het beter. En dan de prijs: 16 €. Het is trouwens niet alleen niet lekker, met de hoeveelheid vul je hooguit een holle kies.

Ik eet het snel op en heb al honger voor ik weer buiten ben. Gelukkig is de frituur op de Groentemarkt er nog, een van die klassiekers waar je friet in een puntzak kunt krijgen. Voor hoelang nog?