Nog meer herinneringen uit coronavrije tijden...

Wat zitten ze daar weer gezellig op het terrasje, papa, mama en de peuter! Ze hebben pret voor tien. Een luxetent op recreatiedomein de Blaarmeersen, alle dagen stappen. Peuterlief weet niet wat hem overkomt. Tijdens de feestelijke carnavalsparade passeren nog grotere schrikwekkende gedrochten dan de creaturen van Pokémon waar papa hem thuis stiekem al laat naar kijken om zelf ook eens vijf minuten rust te hebben, en er is nog meer lawaai dan hijzelf met zijn stel afgedankte potten en pannen kan maken. En papa zegt niet eens dat het niet mag. Hij geeft zelfs applaus, begrijp daar nu eens iets van.

Later die dag, op stap in het fiere Gent. Vanuit het café‚ op de Vrijdagmarkt komt plots een flard Helmut Lotti op straat gewaaid. Zo vroeg op de dag, dat is er teveel aan, terstond is de luier van peuterlief goed gevuld. Mama is daar natuurlijk op voorzien, mama's zijn altijd op alles voorzien. Hupsakee een verse luier uit de handtas, peuterlief op de grond, met de ene hand de voetjes bij de enkels in de lucht, de andere heeft de luier al onder de bips geschoven en klaar is kees. Pitstop in twaalf seconden, papa heeft het niet eens gemerkt.

In de tas van mama vindt peuterlief zijn lievelingsradiootje, een cadeautje van oma die niet besefte wat ze daar allemaal heeft mee uitgericht. Daar gaan de vingertjes al naar de knoppen. De volumeknop helemaal naar rechts, nooit gedacht dat zo’n klereding zoveel lawaai kon maken. Papa speelt het spelletje natuurlijk weer mee. Hij maakt gebaren van 'het spel gaat hier ontploffen als je dat ding niet wat zachter zet', peuterlief komt bijna niet meer bij van het lachen.

Papa kijkt wat in toeristische foldertjes, peuterlief wil dat ook. Mama heeft bijna zijn volledige kinderbibliotheek bij maar nee, hij wil weten wat er die dag allemaal te beleven valt. Mag niet, zegt papa. Het onderlipje begint al te pruilen. En voilà, open gaat het mondje, de decibels zwellen aan, twee vuile handjes reiken naar het boekje. Het vaderlijk gezag staat nu op het spel.  De omstaanders kijken om, de andere tafeltjes volgen vol spanning het gevecht. Wie zal het halen?

Papa voelt zijn weerstand wegglijden. De eerste traantjes vloeien. Vlug stopt papa peuterlief het boekje toe. Het hummeltje gaat teveel op in zijn verdriet om te beseffen dat hij gewonnen heeft. Klets, daar ploft het boekje al op de plaveien. En maar rollen over de grond, met stampende voetjes.

Het is te hopen dat hij vannacht in de tent wat rustig is, zucht mama. Je ziet haar denken: of hij geraakt nooit aan een broertje of een zusje.

Nóg een peuterlief, dat is het laatste van de gedachten van papa.