De poëzieminnaars onder jullie zorgden dat er een stroom van gedichten bij de redactie belandde. Er kwamen ook heel veel leuke reacties binnen op de vraag wat poëzie is. Daar willen we wat mee doen. Maar geef ons even de tijd om een goed plan uit te werken. Ondertussen willen we toch al een idee geven wat poëten ons toestuurden. Vandaar krijg je een willekeurige greep uit de inzendingen.

Volledig willekeurig geven we je hier alvast 7 gedichten mee uit de stapel die ons werden toegestuurd.

Ik schreef je naam in het zand
maar toen kwam de zee
alles spoelde weg

en het werd nacht...

Ik schreef je naam in de sneeuw
maar toen kwam de zee
alles spoelde weg

en weer werd het nacht...

Ik schreef je naam
in mijn hart
en noch de zee
noch de zon
krijgen het daar nog weg

het blijft nu dag...

Raymond W.

Mijn zus

Zus
knapperd
lelijkerd,
lief en soms venijn
mijn maatje,
vechterd
soms schone schijn
ik houd van je,
ik haat je
je zit me in het bloed
samen verder
of alleen
maar als het nodig is
tegen
de wereld en haar zorgen
zijn we één.

Maria S. (65) Turnhout

Mijn briesje

Als een vonkje dat oplicht
in een haardvuur van december,
als een venster met zeezicht
op vakantie in september,

als een vlinder die opvliegt
van een bloesem naast mijn vouwstoel,
zo klinkt je lied dat mij in slaap wiegt:

net hetzelfde gevoel !

Als een briesje uit de hemel,
zo welkom op een hete dag,
als een zitbank in het gewemel
van een stad vol zelfbeklag,

als fruitsap met een rietje,
na weer een lastige karwei,
ben jij mijn vergeet-me-nietje,
dat bloeit alleen voor mij

Roland B.

Ik hou van jou in de lente,
wanneer de zon wat krachten wint
Ik hou van jou in de zomer,
wanneer de bloemen bloeien
en vogels kwinkeleren,
Ik hou van jou in de herfst,
wanneer de dagen korter worden
Ik hou van jou in de winter,
wanneer we goed
ingeduffeld
uit wandelen gaan.

Suzanne G.

VALLENDE STER

Lief klein wicht
heel even zag je het levenslicht
op een wolkje ging je naar het heelal,
waar je als een sterretje stralen zal

Zodat je ons in dit aardse leven
vreden en licht mee kunt geven
en als ik ooit een vallende ster zal zien
ik zal wensen dat jij het bent misschien.

Chris en Els H.

Toen op 26 december 2004 een tsunami 13 landen rondom de Indische Oceaan trof en daarbij 229.886 slachtoffers vielen hebben we massaal 2 minuten stilte gehouden ter nagedachtenis aan deze slachtoffers. Ik stond op dat moment in de supermarkt en tijdens deze 2 minuten ontstond bij mij onderstaand gedicht.

Toen was er stilte

Toen was er stilte; we dachten aan de moeder die haar kind verloor
spelend op het strand, verzwolgen door de golven.

Toen was er stilte; we dachten aan de mannen, vrouwen en kinderen
die door het woeste water werden bedolven.

Toen was er stilte; we dachten aan de vader zoekend naar zijn kind
wat hij niet vasthouden kon in het wild stromende water.

Toen was er stilte; we dachten aan het stel wat op huwelijksreis was
maar dit niet door vertellen kan aan hun kinderen later.

Toen was er stilte; denkend aan het verdriet
wat alle overlevenden moeten doorstaan

Toen was er stilte; hopend dat de slachtoffers
naar een betere wereld zijn gegaan

Toen was er stilte; we zagen beelden voor ogen
van verwoeste huizen, dorpen en wegen

Toen was er stilte; denkend aan hen
hebben we samen gezwegen.

Agnes G.

Vader

Het werd tijd om te vertrekken
vond je
en je bank bleef sindsdien leeg

In de kilte van de morgen
stapte je als een tevreden doler
zeven wassende rivieren over

Lavendelvelden geurden je na
en in het bos ontsprong de leegte
's avonds verdween je in je schaduw
gelaten, uitgestapte wandelaar

Het was je zwanenzang niet, pa
veeleer een queeste
naar het middelpunt
van elke existentie

Ik volg je simpel op je weg
recupereer je breinsynthese
en in de lauwe najaarsregen
hak ik de bank volledig kreupel
elk recht ontzeggend aan een claimer

Etienne D.