Vorig jaar werd mijn lievelingsbroer 80.
Hiermee is hij, in ons broers- en zussengezin, de derde in de rij van 5, die deze belangrijke kaap heeft overschreden.
Groot feest dus,vreugde en felicitaties alom.
Enthousiasme bij familie en vrienden!
En iedereen blij.
Maar toen mijn broer, de week na de feestelijkheden, bij mij op bezoek kwam, sloeg hij een heel andere toon aan.
"Ik voel wel dat ik  80 ben",  zei hij met weemoed in de stem.
"Komkom", lachte ik, "jij 80?
Niemand gelooft jou; de meesten denken dat je amper 70 bent!"
Hij hield vol: "80, dat voel je",  beweerde hij dromerig.
Een paar maand geleden werd ik ook 80.
En ja, dat voel je...
Maar, niet getreurd: Godzijdank leven we nog. En hoe!
Bezig zijn, lezen, cursussen volgen, filosoferen, wandelen, fietsen.
En we lachen wat af, mijn vriendinnen en ik.
En, we geloven dat niets ergs ons nog kan overkomen:
we hebben de ergste klappen al gehad!
En overleefd...
De rest zullen we ook wel aankunnen, toch?
We zijn niet de enigen, die zo optimistisch denken, ondanks het feit dat er stemmen opgaan om 80-jarigen niet meer te reanimeren...
Tja, sommigen denken blijkbaar dat je zo goed als afgeschreven bent op die leeftijd.

Niets is minder waar: neem dat van mij aan.
Wat meer is: sommige 80-jarigen hebben nog de moed om, met een kwinkslag, de 100 te halen: kijk maar naar Willem Vermandere!
(vorige zondag 80)
Wat zegt, of zingt de man? 
" 't Zal niet blijven duren... maar ik doe maar voort, altijd maar voort." Prachtig.

En zo blijven we vertrouwensvol. En dus gelukkig.
Ook, al loert magere Hein om de hoek...

Dit gedicht werd ingezonden door Rietje Vanhaecke

Schuilt er in jou ook een dichter? Stuur dan jouw gedicht naar redactie@sennetmagazine.be en wie weet lees je het wel in één van de volgende edities van SenNet Magazine! 

Niets missen van SeniorenNet? Volg ons op Facebook en schrijf je gratis in voor onze wekelijkse digitale nieuwsbrief, SenNet Magazine!