Vroeg of laat wordt iedereen in zijn leven met het overlijden van een dierbare geconfronteerd. De ene verwerkt dit beter dan de andere. De draad oppakken en te leren leven zonder de overledene is een hele opgave en meestal wordt het verlies nooit helemaal verwerkt.
Katia Boute en An Van Assche maakten in hun eigen omgeving ook een overlijden mee. Ze vonden de moed om langzaam uit de put te kruipen en willen met hun initiatief 'Rouwcirkel' andere mensen in dezelfde situatie begeleiden.
KATIA BOUTE
“In 1979 zag ik het levenslicht en ben zelf mama van 2 dochters. Toen ik in 2010 mijn broer verloor kwam ik terecht in een zeer zwaar rouwproces. Toch vond ik de kracht en de moed om mijn rouwproces vorm te geven. Sinds 2015 heb ik mijn eigen psychotherapiepraktijk 'Time to bloom' in Merelbeke waar ik vol passie en mededogen cliënten begeleid.”
AN VAN ASSCHE
“Ik ben geboren in 1983 en gaf zelf het leven aan onze dochter. Ons eerste kindje verloor ik in 2013 tijdens een prille zwangerschap. Een intense verlieservaring die ik heb verweven in mijn levensverhaal en dat maakt dat ik meer dan ooit de zin van het leven vind in het van betekenis zijn voor een ander. Dat dankbaar gevoel is ook mijn drijvende kracht in mijn werkervaring als psychologe in een woonzorgcentrum.”
Wat is 'Rouwcirkel'?
"Wij willen mensen die rouwen onder professionele begeleiding ontvangen in kleine groepen. Wij willen zowel stilstaan bij hun verdriet (verliesgericht) als aandacht hebben voor het vinden van een nieuw evenwicht (herstelgericht). Een traject omvat 5 avonden. Wij bieden zowel een herfst- als een lentetraject aan. Alle avonden gaan door in Merelbeke."
Onze missie
"We hebben zelf mogen ervaren hoe helend authentieke aandacht kan werken en hoe bevrijdend herkenning én erkenning kan zijn. Door een betekenisvol samenzijn te creëren willen we mensen ondersteunen in hun rouwproces. Op onze eigen wijze willen we mensen de kracht van verbinding laten ervaren."
Contact
GSM Katia: 0471 19 52 57
GSM An: 0483 68 94 80
Indien u nog vragen heeft of graag telefonisch met ons kennismaakt, aarzel niet om ons te contacteren.
18 reacties
ik ken U niet en ik veronderstel U ook mij niet. U doet met Uw leven wat U geld. Daar ga ik niet in tussen komen.
Dat iemand zijn kind met een fiets leert rijden vind ik evident. Anders valt het. En dat kan pijn doen. En als je wilt overdrijven leiden tot trauma's enzoverder.
Maar zijn we (U) nu niet wat te ver aan het gaan ? Therapeuten (ik zie door het bos de bomen al niet meer) kosten geld. Het slijk der aarde.
Wenen, kwaad zijn, er onder door gaan, enzoverder kost niks. Moet ik nu al leren rouwen ook ?
Ik ga gewoon zien wat er gebeurt als wie mij lief is sterft. Misschien ga ik dan een gans pakje sigaretten oproken, een dubbele whisky drinken (ik ben geheelonthouder), blij zijn en wie weet
zelfs zelfmoord plegen. Who cares ? Ik heb geen behoefte aan een rouwcirkel. Sterven is big business. Een kist kost geld. En de begrafenis van binnenkort de Kween (van Engeland) zal er nog veel meer kosten. Dan komt er nog de notaris aan te pas met alle mogelijke eventuele negatieve (hopelijk positieve) familiale communicatie van dien.
Doe wat U niet laten kunt. Maak rouwen enkel en alleen bespreekbaar.
Het virus, waaruit het artikel voortvloeit dat U hebt kunnen of mogen schrijven, heeft U daar een pracht van gelegenheid toe gegeven.
Wilt U mensen "leren" rouwen ? Maak het dan gewoon bespreekbaar.
Maar doe het gratis.
GRATIS.
Want anders misbruikt U emoties van mensen. En dat tegen betaling dan nog wel.
Hier stopt mijn betoog. Ik ga proberen niet te luisteren hoeveel duizenden mensen (uit onze Westerse wereld wel te verstaan - elders sterven ze volgens de Media niet) uit de miljarden die er op de wereld rond lopen vandaag.
Ciao.
U hoeft zich helemaal niet te verontschuldigen voor wat U mee maakt. Integendeel.
Als U hulp nodig hebt, zoek of gebruik dan hulp. Het maakt U niet minder of meer mens dan een ander.
Het gaat er mij enkel en alleen om dat onze maatschappij waarvan U deel uitmaakt zodanig verloederd is (en ik weet het, dit is hard uitgedrukt) dat ze, waaronder U dus, GELD aftroggelt.
En dat terwijl rouwen, en ik val hier misschien in herhaling, MOET gebeuren alleen of in gezelschap maar dan GRATIS. GRATIS. GRATIS.
Een mens leert niet rouwen. Een mens leert optellen en aftrekken (wiskunde). Rouwen is GEEN wiskunde. Rouwen is een EMOTIE. En gevoelens leer je niet aan. En zeker niet tegen betaling.
U hebt net zoals ieder ander mens een UNIEKE persoonlijkheid die nood heeft aan het kunnen uiten van zijn of haar emoties. U bent geen baksteen.
Voor zoverre ik uit wat U schrift hebt U nood aan iemand met wie U Uw pijn kunt delen.
Maak het daarom BESPREEKBAAR. Schaam U niet. Schreeuw het voor mijn part uit van de daken. Het moet er uit. Maar NIET tegen betaling.
Ik hoop dat ik mezelf enigszins verduidelijkd heb. Dit medium (schrijven) is niet zo evident om een idee te verduidelijken.
Sterkte. Ik meen het.
(Teleonthaal is ook gratis)
Hebben u ouders rouwbegeleiding gehad? Nee , die hadden natuurlijk ook immens, verscheurend verdriet. Maar die konden hun verdriet delen met de gemeenschap, familie en vrienden. Sterven hoort gewoon bij iedereen zijn leven. En dat is dikwijls gruwelijk, maar daar gaat zo'n therapie fundamenteel niets aan veranderen. Alleen uw geldbeugel zal het serieus voelen, zo'n cursus van een paar avonden en dan nog in groep, kost al snel 200 à 300 €. Hoeveel deelnemers zijn er zo op een avond? Reken maar uit, dit is gewoon een soort "sluikreclame". Ze overtuigen je dat je het nodig hebt.... En mensen die radeloos zijn van verdriet zijn kwetsbaar....
Kijk, ik ben een oudere persoon, woon in een kast van een huis met vele are grond en wij hadden alles wat ons hartje verlangde in deze maatschappij. Maar dan verliest je jou partner waar je zielsveel van hield en begint het rouwproces. Het besef is er, dat ik dit rouwproces "persoonlijk" moet overwinnen, maar het is moeilijk, héél moeilijk. Daarom mss die hoop naar die beroepsmensen, ook al kan ik een zeker begrip opbrengen voor jullie standpunt. Dikwijls zeg ik tegen mijn vrienden: "Nu stel, dat ik tien miljoen euro op mijn rekening had staan, maakte dit mij gelukkiger, op dit moment?"
had je toen alles wat je hartje verlangde???
Maak jezelf niets wijs kereltje!!
mijn vriend is onlangs plotseling overleden, geen afscheid kunnen nemen, geen laatste groet, geen kus of knuffel. Ik heb heel veel verdriet en weet er ook geen raad mee. Daarom ga ik dat boekje eens opzoeken, of ik het eventueel kan bestellen. Misschien kan het mij ook helpen. Ik kom ook graag in contact met lotgenoten, alleen zij weten wat het is iemand te verliezen,en alleen verder te moeten leven. Genieten van kleine dingen kan ik nog niet, maar ik ken wel mensen die hun best doen om mijn verhaal en verdriet te begrijpen.
‘.. hulp van buitenaf lijkt me ziekelijk..’ , ‘..doe het gratis..’ , ..sluikreclame...’ , ‘..geld aftroggelen..’
In eerste instantie : welke therapeut, dokter, psycholoog, psychiater werkt gratis??
Diegene die vinden dat de aangeboden hulp gratis zou moeten zijn : werkt u dan gratis??
Sterven , het behoort bij het leven ja, voor sommigen komt het overlijden abrupt, zonder verwittiging en meedogenloos.
Mijn echtgenoot stierf 6 jaar geleden, totaal onverwacht en nog veel te jong. We waren 40 jaar samen, de kinderen waren het huis uit..en daar zit je dan alleen.
Dit was een zeer harde noot om te kraken!! Want hoe je het draait of keert, je blijft gewoon in je dagelijkse leven ALLEEN! En ik wil helemaal niet zielig klinken, ik ben actief met van alles en nog wat bezig. Maar thuiskomen in een leeg huis, het went nooit! De scherpste kantjes van het grote verdriet zijn er niet meer, maar verdriet bij elke gelegenheid waar we samen zouden zijn geweest, is er zeker nog! Het gemis blijft! ‘Rouwen doe je voor rest van je leven’..las ik in een boek van Manu Keirse.
Voor iemand die het nog niet heeft meegemaakt, is dit waarschijnlijk onbegrijpelijk.
Je partner of een kind verliezen, heeft niet dezelfde dimensie verdriet als bijv je hoogbejaarde ouders moeten afgeven. Natuurlijk is het verdriet op dat moment onmetelijk. Maar meestal heb je dan je partner, je gezin, je kinderen, je trekt je aan elkaar op. Alleen achterblijven, ook al is het contact met kinderen en kleinkinderen supergoed, je blijft hoe dan ook alleen!
Helaas vind ik het zéér spijtig dat Uw reactie O zó vernederd op mij afkomt.
Ik schreef: "Nu stel...enz. dit is enkel bedoeld "alsof" dit op mijn rekening zou staan.
Wat die kast van een huis betreft, daar hebben mijn liefste vrouw en ikzelf keihard voor gewerkt.
Dit bij wijze van spreken dag en nacht toen we jong waren. Om je onzin van jou
schrijven te bewijzen. Ik was "postbode"en mijn vrouwtje "poetsvrouw".
Ook ben ik van menig dat je eerst goed moet lezen en dan reageren.
Doe maar gewoon, dat is al lastig genoeg zeggen nadenkende mensen.
Zelf zou ik het niet zó mooi kunnen verwoorden gelijk U. Bedankt.
Wil je er voor betalen, dan is dat jouw keuze.
Coaches, therapeuten, begeleider, ...... Enz.
Als ik morgen een bordje voor mijn deur hang met vermelding "Ervaringsgerichte therapeut" zonder dat ik ook maar de minste vorm van psychologie gestudeerd heb en "er trappen er paar mensen in de val", vraag ik 't ZWART 75 EURO per uur dan ben ik goed vertrokken.
Therapeut is GEEN beschermd beroep waarvoor je absoluut niet moet gestudeerd hebben.
Wees dus op je hoede
Waarom denk je dat onze email-adressen niet onder al deze reacties niet geplaatst worden ?
Trouwens, maak je geen illusies, aan de hand van IP adressen weet dit tijdschrift maar al te goed wie we zijn in "real life".
Ik denk dat je met je bordje ‘ ervaringsgericht therapeut’ rap door de mand zal vallen. Welk diploma kan je dan voorleggen want beweer je nu dat je zomaar uit het niets dergelijke hulpverlening kan aanbieden?? Deze 2 dames ( die ik voor alle duidelijkheid helemaal niet ken) zijn psychotherapeut en psychologe. Ze oefenen de job uit waar ze voor gestudeerd hebben.
Teleonthaal is gratis ja, maar hoe oppervlakkig en onpersoonlijk zou zo’n gesprek kunnen zijn? Ik heb daar geen ervaring mee, maar ik kan het me een beetje voorstellen, waarmee ik deze hulplijn zeker niet wil afbreken.
Ieder moet doen waar hij/zij zich het beste bij voelt.
Maar dat er nood is aan rouwbegeleiding staat wel degelijk vast. Vroeger bestond het allemaal niet , akkoord. Maar de tijden , mensen, maatschappij zijn zó erg veranderd. En bij deze veranderingen hoort ook een totaal andere ingesteldheid ,op alle vlakken!
Ge hebt het nog niet begrepen,geloof ik. Als ge nu Koning "groot grondbezitter" of een arm mens zijt, het verlies van je geliefde partner komt héél hard aan. Maar de ene persoon kan dit beter verwerken dan een ander. Wat die "groot grondbezitter", die spreekt pas over "hectare grond" en niet zoals ik, "are grond". Nogmaals, LEES eerst zo´n delicate onderwerp als dit zéér goed voor je reageert. Hier sluit ik deze confrontatie.