Een verhaal, meegemaakt ergens aan de kust tijdens het seizoen toen dat nog bestond, de naam van de zaak doet er niet toe. Op stap met vrienden, klaar voor een leuke avond en bereid om wat geld uit te geven, dan ben je in de ogen van een aantal uitbaters blijkbaar een gewillige prooi die gepluimd moet worden.

De nestor van het gezelschap was vorige week zestig geworden en wou dat heuglijke feit niet onopgemerkt laten voorbijgaan. Wat doe je dan, je wenkt de ober en bestelt met veel verve een fles champagne. Het etablissement in kwestie behoorde zeker niet tot de absolute top, maar was nu toch ook weer geen veredelde frituur. Je zou dus kunnen verwachten dat een dergelijke zaak op zijn minst afficheert welke champagne op de kaart staat. Ik heb in dergelijke gevallen een gezond wantrouwen gekweekt, want de kans is groot dat je dan genaaid wordt.

En ja hoor, we kregen niet eens de fles te zien. Zeven glazen bubbelend vocht passeerden de revue, en uiteraard vonden de meeste feestvierders het lekker. Maar dat zouden ze ook van mousserend appelsap gezegd hebben, vrees ik. Serveer rommel met de nodige show en in opgewekt gezelschap, en ‘het zal wel passeren’, kan je de patron grijnslachend zien denken.

Kortom, hij ontkurkte een niet onverdienstelijke schuimwijn maar dan wel tegen de prijs van een goede fles champagne. Dan sta je voor de keuze: ik zeg er iets van en ben meteen de gebeten hond omdat ik iemands feestje verknoei, of ik zwijg en slik letterlijk alles door…

Lachen dus maar, als een boer die kiespijn heeft. Ik vreesde het ergste, en kreeg helaas gelijk. De steak au poivre die het feestvarken voor iedereen gevraagd had omdat dit zijn lievelingskostje was werd voor het hele gezelschap op dezelfde wijze gebakken, hoewel de ene hem saignant en de andere bleu wou. En de frietjes kwamen rechtstreeks uit de diepvries. En ik zoek nog altijd naar de peper in de saus. Of het moet zijn dat die in de rekening zat, want die was om van achterover te vallen. Toeristen zijn er om af te zetten, nietwaar.

En dan het digestief. Voor iedereen een whisky, glunderde onze kersverse zestigjarige. En jawel, weer hetzelfde tafereel. Voor ik de kans kreeg te informeren welke malts beschikbaar waren stond het afschuwelijke tumblerglas met een verschrikkelijke blend en gelukkig veel ijs om de smaak te verdoezelen mij al aan te staren.

Kijk, daar word ik zo ongelooflijk moe van. Ik heb het in één keer uitgedronken en jawel, weer geslikt. Lekker hé, knipoogde het feestvarken.