straks zomert het weer buiten

straks zomert het weer buiten,
zeg ik tot mezelf, dat is mijn stille hoop,
nauwelijks een winter, nu een bizarre lente
de wereld, de mensheid, onwezenlijk stil
gevoelens, gedachten in een vreemde knoop

straks zomert het weer buiten
ik wil het van de daken schreeuwen
verlamd, vastgekluisterd als ik ben
soms mezelf niet ken, in bange dagen
geliefden niet raken of omhelzen kan

straks zomert het weer buiten
troost ik mezelf: komaan, open je raam
neem je trekzak, speel een heilzaam lied
en kijk, buurjongetje aan de overkant
nauwelijks zes, toetert mee op zijn trompet

straks zomert het weer buiten
ik weet, ik ben niet alleen in barre tijden
buurjongetje wordt mijn kompaan
samen met de postman, en de vele anderen
samen weerbaar, samen er tegenaan

Dit gedicht werd ingezonden door Mark Vermaercke

Schuilt er in jou ook een dichter? Stuur dan jouw gedicht naar redactie@sennetmagazine.be en wie weet lees je het wel in één van de volgende edities van SenNet Magazine! 

Niets missen van SeniorenNet? Volg ons op Facebook en schrijf je gratis in voor onze wekelijkse digitale nieuwsbrief, SenNet Magazine!