De context

We zijn een gepensioneerd koppel, nog tamelijk gezond en sportief, we houden van op tijd een hapje en een drankje (niet alleen thuis). Bovendien is een belangrijk element in ons pietluttig bestaan, dat we al geruime tijd de kans niet laten voorbijgaan om de koude Belgische winter te ruilen voor de heerlijke Costa Del Sol, het zuiden van Spanje dus. De Amerikanen noemen die trekvogels "Snowbirds", naar analogie van de senioren uit het koude  noorden van de USA die zichzelf in de winter tijdelijk naar Florida overhevelen.

Dus ook in de winter van 2020 waren we weer in Andalucia, genietend van de zonnige dagen, tapas, een glaasje wijn, buitensporten en dingen doen met de vrienden, waaronder veel Vlamingen. Een hechte groep die wekelijks bij elkaar komt om te wandelen, petanque te spelen, te ontdekken, en samen te lunchen en te genieten.

Corona duikt op, maar niet het bier

Dit jaar was anders. In februari kwamen er verontrustende berichten over een nieuw gevaarlijk griepvirus. Er werd eerst een beetje mee gespot…. "Ze willen ons weer wat wijsmaken", “fake news”, en zo meer. Voor Trump was dit een uitgemaakte zaak: een "hoax", een “beetnemerij’. "Opgezet door de Chinezen en de Democraten."  Het was helemaal geen hoax, maar de Chinezen hadden er wel mee te maken, zoals we intussen wel weten.

Voor we het wisten zaten we serieus in de problemen, en kwam Spanje in een ‘lockdown’ terecht. Een totaal nieuw en dus ongekend fenomeen. Dat hadden we niet zien aankomen… Gedaan met genieten, gedaan met mekaar zien, gedaan met sporten, in je kot blijven verdorie! En nog gemeend ook, want in Spanje werd er niet mee gelachen…

Harde maatregelen door de  "Estado de Alarma"

Half maart kregen we bericht van de Spaanse overheid, dat we enkel nog buiten mochten om naar de ‘supermercado’ te gaan of naar een ‘pharmacia’ of dokter, en al de rest werd afgesloten….Je mocht maximum 10 km met je auto rijden om eten te kopen en niet verder, en dan nog enkel met (maximum) één persoon in de wagen. We konden gelukkig ook te voet naar twee supermarkten op wandelafstand, maar ook alleen en niet met ons beidjes. Dat was op te lossen door elk een kant van de straat te kiezen. En als je terugkwam met je aankopen kon de ‘policia’ of ‘guardia civil’ je kassaticket vragen. Dus hadden we twee betalingsbewijzen nodig. Met de wagen werd je frequenter gecontroleerd, soms met vijf politiecombi’s, en moest je een goede uitleg hebben waar je naartoe ging of vanwaar je kwam.

Rampzalige timing

Het werd zo streng dat je zelfs niet meer mocht wandelen door de tuin van je eigen residentie, als die gemeenschappelijk was. Omdat er van de ongeveer honderd appartementen nog slechts een vijftal bewoond waren, werd dat door de tuinmannen door de vingers gezien. De kans dat je andere bewoners of tuinwerkers tegen het lijf liep was eerder gering. De eerste twee weken van april zijn de tuinmannen en al het andere onderhoudspersoneel ook een tijdje verdwenen met de lockdown.

Het  was dan ook nog de periode van de zo bekende ‘Semana Santa’, dé Spaanse feestweek bij uitstek. Alle feesten en optochten waren evenzo afgelast. Voor de Spanjaarden betekent dat een opdoffer, zelfs een knock-out. Niet dat ze zo heel katholiek zijn, maar het zijn wel eeuwige feestneuzen. Ik maak me sterk dat in de Heilige Week het waterpeil van de zee een pak hoger stond. Ik neem aan dat het afkomstig was van Spaanse tranen.

Onnatuurlijk decor met de "cierre de emergencia"

Het gaf allemaal toch een raar gevoel, de wandeldijken, het strand. Alles werd afgebakend met blauwwit plastic politielint, politieboten voeren verschillende malen per dag voorbij op zee en de politiehelikopters scheerden regelmatig laag over de stranden. De expresweg in de buurt, waar het verkeer normaal in een nooit aflatende ketting voorbijraast, was leeg. Sporadisch kwam er een vrachtwagen langs voor bevoorrading, dat was het.

Waren we echt in ons geliefde Spanje of speelden we mee in één of andere gangsterfilm? Het voelde allemaal zo onwezenlijk. Dit kan toch niet in deze tijd…. Wat gebeurt er allemaal?

Natuurlijk volgden we ook het nieuws op tv en vernamen we via de leiding van onze lokale groep ‘Vlaamse Vrienden Costa Del Sol’ wat de richtlijnen waren voor deze contreien. Zo bleven we weken in de alarmfase. Nog een geluk dat we in ons appartement uitzicht hebben op de zee, met veranda en terras.

Onze gedachten gingen uit naar de gezinnen met kleine kinderen, opgesloten in de hoge appartementsblokken of -hokken in grote steden zoals Malaga. Hoe erg moet het niet zijn voor de lokale inwoner die gewend is traditioneel om 10 uur zijn dagelijks ontbijt te nuttigen in een ‘cafetaria’, of ´s avonds met vrienden en/of familie rond te hangen in een park, op een terras, langs de zeedijk of ‘Plaza Mayor’ om hun laatste tapas te verwerken.”

(wordt vervolgd)