Vriendschap lijkt veel op eten. We hebben het nodig om te overleven. Bovendien lijken we er een basisdrang voor te hebben. Psychologen vinden dat mensen fundamentele behoefte hebben aan het groepsleven en aan hechte relaties. We zijn echt sociale dieren.
Het resultaat is dat we het beste functioneren als aan deze sociale behoefte wordt voldaan. Voldoende sociale contacten maken het gemakkelijker om gemotiveerd te blijven en de verschillende uitdagingen van het leven aan te gaan.
Mentaal en fysiek uit elkaar vallen
Er zijn aanwijzingen dat we wanneer we niet aan onze behoefte aan sociale relaties voldoen, mentaal en zelfs fysiek uit elkaar vallen. Dit heeft op de hersenen en op het lichaam. Sommige effecten werken subtiel door de blootstelling van meerdere lichaamssystemen aan overmatige hoeveelheden stresshormonen. Toch zijn de effecten duidelijk genoeg om in de loop van de tijd te worden gemeten, zodat onvervulde sociale behoeften de gezondheid ernstig belasten, onze bloedvaten aantasten, hoge bloeddruk veroorzaken en zelfs leren en geheugen ondermijnen.
Emotionele soundtrack
Een gebrek aan goede vrienden en een gebrek aan breder sociaal contact brengen over het algemeen het emotionele ongemak of de nood die bekend staat als eenzaamheid. Het begint met een besef van een gebrek aan relaties. Dit cognitieve bewustzijn speelt door onze hersenen als een emotionele ‘soundtrack’. Het maakt ons verdrietig. We kunnen een leegte voelen. Doorgaans is er een verlangen naar contact. We voelen ons geïsoleerd, op afstand van anderen, beroofd. Deze gevoelens hebben een negatieve impact op ons emotionele welzijn.
De negatieve effecten van eenzaamheid moeten niet als abnormaal worden beschouwd. Het is een heel normaal gevoel. Iedereen voelt zich soms eenzaam - na een breuk met een vriend of geliefde, wanneer we verhuizen naar een nieuwe plek, wanneer we worden uitgesloten van een of andere sociale bijeenkomst.
Chronische eenzaamheid
Chronische eenzaamheid is iets heel anders.
Bij kinderen leidt het tot allerlei problemen. Het niet sociaal verbonden zijn met leeftijdsgenoten is de echte reden achter de meeste schooluitval. Het zet een koers op gang waarin kinderen afglijden naar een status van uitgeslotene en delinquentie, en vormen van antisociaal gedrag gaan ontwikkelen.
Bij volwassenen is eenzaamheid een belangrijke oorzaak van depressie en alcoholisme. En het lijkt steeds meer de oorzaak te zijn van een reeks medische problemen, waarvan sommige meerdere jaren nodig hebben om op te duiken.
Gevaar voor de gezondheid
Uit onderzoeken blijkt dat eenzaamheid op verrassende manieren werkt om de gezondheid in gevaar te brengen. Misschien wel het meest verbazingwekkende, artsen vertrouwden in een enquête zelf toe dat ze betere of completere medische zorg verlenen aan patiënten met ondersteunende gezinnen die niet sociaal geïsoleerd zijn.
Alleen wonen verhoogt het risico op zelfmoord voor jong en oud
Eenzame individuen rapporteren hogere niveaus van ervaren stress, zelfs wanneer ze worden blootgesteld aan dezelfde stressfactoren als niet-eenzame mensen, en zelfs wanneer ze ontspannen.
De sociale interactie die eenzame mensen hebben, is niet zo positief als die van andere mensen, vandaar dat de relaties die ze hebben hen niet bestand maken tegen stress zoals relaties dat normaal doen.
Eenzaamheid verhoogt het niveau van stresshormonen en de bloeddruk. Het ondermijnt de regulatie van de bloedsomloop, zodat de hartspier harder werkt en de bloedvaten worden beschadigd door turbulentie in de bloedstroom.
Eenzaamheid vernietigt de kwaliteit en efficiëntie van onze slaap, waardoor het zowel lichamelijk als psychologisch minder herstellend is. Eenzame mensen worden 's nachts meer wakker en slapen minder dan niet-eenzame mensen.
Cumulatieve slijtage
Het netto resultaat is dat de eenzame een hogere mate van cumulatieve slijtage ervaart.
Met andere woorden, we zijn gebouwd voor sociaal contact. Er zijn ernstige - levensbedreigende - gevolgen als we niet genoeg contacten met andere mensen krijgen. We kunnen mentaal niet op schema blijven. En we zijn fysiek in gevaar. Sociale vaardigheden zijn cruciaal voor je gezondheid.
32 reacties
en bonjour je eruit als ze je kwetsen. Er blijft altijd wel iemand die van je houdt, zeker weten.
Ook ik ben reeds een aantal jaren weduwe. Ik ben wel nog een aantal jaar jonger, maar toen mijn man stierf waren de kinderen ook al uit huis.
Het is moeilijk geweest, zeer moeilijk en ik heb heel dikwijls mijn stoute schoenen moeten aantrekken om een activiteit mee te doen, me ergens bij aan te sluiten en op stap te gaan naar de zee bvb. Maar beetje bij beetje lukt dat wel.
En het kan nu nog dikwijls moeilijk zijn,maar altijd heb ik wel in de dagen die dan volgen iets leuks in het vooruitzicht en daar trek ik me aan op.
En het is zomer, hou je niet van de natuur? Wandelen, fietsen...het kan zo’n deugd doen om in de zon te lopen.
Ik wens je veel goede moed ,het lukt je wel om mooie momenten te beleven en contacten te leggen.
ik ben eveneens geboren in 1942, maar ik ben 77 jaar jong, misschien is dat al een eerste begin
succes
niet vooruit. Je moet positief denken, .. of leren denken, daarom maakte ik het verschil tussen 77 jaar oud en 77 jaar jong, een zelfde getal maar een totaal andere benadering.
Een eerste begin is dus zorgen dat je niet in een depressie geraakt, dan maak je het alleen nog moeilijker. Veel sterkte.
Ik denk dat je er goed aan gedaan hebt hier te reageren. Je bent misschien eenzaam, maar je bent niet alleen in je alleen zijn, er zijn nog mensen alleen.
Grtjs, Justy.
Ook ik voel mij eenzaam. Iedereen leeft en ik zit hier. Mij aansluiten bij groepen lukt niet wegens teweinig mobiel. En daar ontmoet men ook meestal mensen die ouder zijn. Nu iedereen weer na de lockdown begint op te leven wordt de eenzaamheid pijnlijk duidelijk.
Ik ben uit de buurt van Dendermonde.
Ben getrouwd ,heb 2 kinderen en 1 kleinkind..
En ja, ik heb me vaak eenzaam gevoeld, 't is een triest gevoel en iemand die het niet meemaakte kàn niet weten wat het is al denken ze van wel. Aan al die goedgemeende raad en oplossingen heb je niet veel, ieder geval is anders en iedereen zit anders ineen. Ik begrijp je helemaal hoor, er komt dan nog eens teleurstelling bij, onmacht en veel plezier heb je niet meer aan 't leven. Maar kop op Toby, vècht er voor en 'k hoop echt dat je nog wat vreugde op je pad mag ontmoeten. 't Leven blijft àltijd 't leven waard.... je zal ook wel zegeningen hebben toch. Hopelijk is je gezondheid nog goed en wie weet welke verrassingen heeft de toekomst nog voor jou in petto.....blijven geloven !!! Nu zal dit wel als "preken" overkomen, maar geloof me : never give up !!! 'k Wens je 't àller, àllerbeste en 'k steek m'n twee duimen voor jou omhoog opdat het goed komt..... Héél misschien helpt dit een beetje :
‘n PLEKJE
‘n plekje om te schuilen
kom, kom maar gauw
niemand zal je vinden
als men je zoeken zou
‘n plekje om te hopen,
kom, ‘k hoop met je mee
je bent ècht niet alleen nu
we zijn al met z’n twee
‘n plekje om te huilen
kom, laat je maar gaan
‘k geef je allebei m’n schouders
en blijf pal naast je staan
(Omi – 13.1.09)
Milla
Zorg dat je woning aangepast is voor je misschien minder wordende mobiliteit
Zoek naar oplossingen ism lotgenoten: samen woning delen, samen eventuele verzorging delen, samen...
Reken uit; rusthuis kost 1500 euro per maand, vorm (regionale) clusters van 2 (3000 euro/maand), van 3 (4500 euro/maand), van 4 (6000 euro/maand), enz.
Als je het samen doet kan je zelf de hoe en de wie bepalen van eventuele nodige ondersteuning
De tijd van de verzorgende zusterkes is voorbij! Rusthuizen zijn commerciële instellingen en bikkelharde business
DUS CLUSTEREN IS DE BOODSCHAP!
Clusteren doorbreekt de eenzaamheid en biedt perspectief!
Dus waarom niet, win win!
Het gaat slecht, heel slecht met me. Mijn vrouw is nu bijna anderhalf jaar weg en alle dagen worden een heviger marteling. Mijn gezin is altijd in de eerste plaats gekomen. Overal vergezelde ik mijn echtgenote en deelde lief en leed. Ze camoufleert haar haat voor mij door mijn gebreken - en die zijn er natuurlijk - abnormaal uit te vergroten en me een onmens te noemen. Daarom bleef ik 47 jaar haar trouw, ging niet uit op cafe, hielp waar ik kon. Vergezelde haar tijdens het shoppen, glaasje drinken, hapje eten ... volstond niet meer voor mevrouw. Dat er eens woorden waren, dat gebeurt overal. Stilaan wees ze me af na haar overgang en het afwijzen veranderde in haat. Bovendien liet ze openlijk zien hoe zich kon amuseren en genieten van de interesse van jongere mannen. Ze is 65, is altijd een mooie vrouw geweest en ziet er nu zonder overdrijven 15 jaar jonger uit. Eens gestopt met werken, begon de miserie. Toen ik opmerkingen maakte over haar toch wel vrijpostig gedrag, zelfs in mijn bijzijn, lachte ze dit weg en meer nog, noemde ze mij een ziekelijk jaloers man. Schunnige en ranzige praatjes van zo een aanbidder vond ze heerlijk en publiekelijk lachte ze me uit samen met zo een held.
Ik walgde er van maar zit tussen hamer en aambeeld. Ze lacht me uit als ik zeg dat ik na al die jaren nog steeds van haar hou. Ik zou me moeten schamen zei de vroegere huisarts ooit eens tegen mij, schamen omdat ik me nog ondanks mijn leeftijd, aangetrokken voel tot haar. Wat is er mis met emotie ? Met affectie ? Lichamelijk contact ? Ik ben geen 20 meer, maar wat genegenheid doet een mens goed. Niks meer daarvan, thuis was ze erger dan een non maar eens buitenshuis was ze een sociaal wonder, de vriendelijkheid zelf, overdreven aantrekkelijk gedoe t.o.v. jongere kerels. Ik heb dit karen verdragen vernederingen en belachelijkj maken en toch blijf ik ze graag zien.
Alsof het nog niet genoeg was, ik wil hier niet aan zelfbeklag doen, maar val ik van de ene aandoening in de andere. Ik sukel al 30 jaar met een hartkwaal, slechte bloedsomloop en flebologe aandoeningen in beide beinen, fysieke ongemakken in de rug, met constante pijn in het L been. Dingen die me beperken in de dagelijkse bezigheden en toch doe ik verder en zoiets werd nooit geapprecieerd. Meer nog, toen ze wegging verweet ze me zelfs dat ze nooit eens alleen wat kon doen. De wereld op zijn kop. Haar enigste doel was zo veel mogelijk weg zijn. Ik snap het niet hoe haat zo kon toeslaan. En ze was niet aan haar proefstuk. Na een 2 jaar huwelijk kon ze er in slagen te breken met heel haar familie, ouders, zussen, ooms en tantes ... en dit voor een bagatel. Ooit zou ze benadeeld geweest zijn voor kledij als tiener door haar moeder ... dat is een reden tot verloochening van je ouders gedurende meer dan 40 jaar ... Zoiets zegt veel over de ingesteldheid van een persoon. En toch heb ik haar steeds gesteund. Jammer.
We hebben een zoon die - hoe kan het anders - in haar buurt woont. Zo slim was ze wel op anderhalf uur rijden van hier te gaan wonen, dicht bij haar zoon. En je raadt het al, die bezoekt zijn moeder regelmatig, wekelijks en of ik bezoek mag verwachten ? Sporadisch, 5 maal per jaar is veel en dan nog "binnen en buiten", goede raad dat krijg ik wel en de boodschap dat hij geen go-between is, geen "doorgeefluik", dus geen commentaar over wat zij allemaal uitricht ginder. Daar moet je hem niet voor lastig vallen, nog geen attentie op vaderdag, wel zijn vrouw die me beste wensen stuurde maar van hemzelf niks. Dat zegt genoeg hoe ik langzam afglij naar het ongewisse.
En dan die relatietherapie waar ik jaren voor ijverde met de lakonieke opmerkingen dat ik met problemen zat en zij niet. Dus geen therapîe voor haar, wel voor mij. En toch kon ik ze overhalen tot het volgen van zo een therapie. Al vlug plaatste ze zich boven wat er allemaal gezegd werd en nam ze deel als toeschouwer, als schoolmeester om mij regelmatig te wijzen op mijn gebreken en de therapeute te onderbreken. Tijd en geld verknoeit. En zo kan ik nog een tijd verder gaan, maar de moed ontbreekt mij. Stilaan krijgt een mens er genoeg van. Na afloop merkte ze droogjes op dat ik best een andere vrouw zoek voor mijn behoeften, om darana terug te komen over dit item en onomwonden te zeggen dat voor mij het beste zou zijn dat ik nu doodging ... je kan ook naar de blote vrouwen kijken op de computer voegde ze er fijntjes aan toe ... stel je voor.
Dan gaat ze ze zich opgeven in een WZC als vrijwilligster om oudelkingen te helpen, terwijl ze thuis iemand van dit kaliber grofweg in de steek laat. Natuurlijk wordt ze geprezen voor haar inzet. En ja ze zal wel een reden hebben of zoeken en vinden waarom ze dat doet. Simpel zeggen dat ik de schuld was van haar gedrag, is gratuit, goedkoop, een excuses die een hond nog niet in g*t wil.
Tot overmaat van ramp verloor ik op enkele jaren tijd mijn 2 broers, ouder dan ikzelf. Prompt liet ze weten met een van die schoonzussen, de vrouw dus van een van mijn broers, geen contact meer te willen hebben. Ze kon dat mens niet verdragen ...
Ik hou op want de emoties worden te sterk.
Het ga jullie goed hoor.
Uw vrouw heeft 2 gezichten zoals ik kan lezen. Van iemand houden zoals je schrijft, kan dit wel begrijpen want liefde dwingt zich niet. Hoop echt het allerbeste voor jou en misschien zal voor u ook eens terug de zon schijnen.
Ik hou in ieder geval deze rubriek bij en kom af en toe eens piepen. Hou je sterk Toby.
De heer Jan Michel, formeel bankier van ING bank