De vriendelijke woorden van een vierjarig meisje hielpen de pijn van een oude man te verlichten nadat hij zijn vrouw verloor. Tara Wood en haar dochter Nora waren in een supermarkt en kochten cupcakes voor Nora's verjaardag toen het meisje een oude man opmerkte die haar aandacht trok Tara documenteerde de interactie op Facebook. 'We zijn even gestopt bij de supermarkt om cupcakes te kopen voor Nora's verjaardag. Ze zat in het winkelwagentje dat eruitziet als een auto of vrachtwagen toen de oude man langs ons liep. We zijn een paar oude klanten gepasseerd, maar om een ​​of andere reden werd Nora tot hem aangetrokken als een magneet. Haar gezicht was verlicht als de zon, ze zwaaide opgewonden naar hem en zei: 'Hé, oude man! Het is mijn verjaardag vandaag!' Hij ging verder met zijn inkopen, maar zijn gelaatsuitdrukking veranderde toen ze besefte dat ze met hem sprak.

'Hallo jongedame! En hoe gaat het vandaag?' vroeg hij. Ze praatten een paar seconden en het was schattig om zien. We zeiden 'tot ziens' en bleven winkelen. Na een paar minuten draaide ze zich naar me toe en vroeg: 'Mag ik een foto maken met deze oude man voor mijn verjaardag?' Daar had ik niets op tegen.
We gingen terug en vonden hem. 'Excuseer me, mijnheer? Ze wil weten of je voor haar verjaardag een foto met haar wilt maken?'

 

'Soms wordt praten met vreemden iets moois. Hij keek verward, toen geschokt en daarna gelukkig. 'Een foto? Met mij?' vroeg hij. 'Ja meneer, voor mijn verjaardag', zei Nora. Het mocht... Dus namen ze samen een foto en omhelsden elkaar alsof ze jarenlang vrienden waren.

We stelden ons aan elkaar voor: hij heette Dan. 'Meneer Dan, bedankt dat je een paar minuten vrij hebt genomen om met ons te praten.' Hij begon te huilen en zei: 'Nee. Dank u. Het was de beste dag die ik in lange tijd heb gehad. Je hebt me zo blij gemaakt, mevrouw Nora.'

 

Kort nadat Tara de post op Facebook had gepubliceerd, maakte een man contact met haar die meneer Dan kent. De man zei dat hij Dan Peterson heette en dat hij hem bij de kruidenierswinkel voor het eerst zag glimlachen nadat zijn vrouw was overleden. Binnen een paar dagen waren de twee op weg naar zijn huis.

'Nora bracht hem een ​​ingelijste foto van hen allebei in de supermarkt, foto's die ze schilderde (en op zijn koelkast zette) en een zak vol muffins ... Als hij geen diabetes had, dan heeft hij die nu wel... 'Dan maakt intussen deel uit van onze familie, zo voelen Nora en ik het aan.' Tara besluit met een goede raad: 'Doe jezelf een plezier, mensen. Neem de tijd om met oude mensen te praten. Ik denk dat ze soms voor ons onzichtbaar zijn - alsof ze niet bestaan. Maar weet je wat? Ze zijn belangrijk. Ze zijn waardevol. Ze willen gezien en gehoord worden. Ze willen weten dat we ze niet vergeten zijn. Laten we simpelweg van ze houden!'

Sinds de eerste visite bezoeken Tara en Nora de heer Dan nog regelmatig.