Lees hier deel 1.

Uitjes?

Langzaam gingen de dagen voorbij, zonder sport, geen uitjes (sjalotjes waren oké) met of zonder vrienden. De poetsvrouw kwam niet meer opdagen, onder andere wegens geen of onregelmatig openbaar vervoer. We sleepten er ons doorheen, Zowel de Spanjaarden als de aangespoelden (daar horen wij bij), maakten ruimte en tijd voor opruimen, recepten uitproberen, cake bakken, ruziën, klussen, om beurt winkelen, wandelen naar de ‘Basura’ (afvalcontainer) om kleine vuilzakjes weg te brengen, of lege flessen te dumpen. Dat vooral was een leuke bezigheid, want dan kwam je eens buiten.

Mondmaskers, in België meestal niet te vinden, waren hier na enige tijd, langs alle kanten in overvloed aanwezig.  Plastic of rubberen handschoenen werden altijd overal gebruikt. Na het winkelen werd alles ofwel afgespoeld met javelwater, ofwel bleef het een dag liggen, in geval van niet bederfbare dingen.

Controle, maar niet fanatiek

Eén keer stond er een politiewagen op de parking vlakbij. Waarschijnlijk wilden de agenten  de zee eens van nabij bekijken, rustig na hun lunch, vanuit hun zetel. Een van hen stapte uit toen hij me zag aankomen met mijn klein vuilzakje. Hij wachtte geduldig tot ik het in plastic verpakte dingetje in de vuilcontainer lanceerde. Dan kwam hij op me af, en gaf me heel vriendelijk de raad, in zijn beste Spaans, om volgende keer plastic handschoenen aan te doen. Hij had gelijk natuurlijk, want ik moest het containerdeksel manueel openen. Die agent was uitermate tevreden dat hij zo vroeg in de namiddag zijn plicht had kunnen doen. En wij ook.

In uw kot

In België was het op dat moment ook alleen maar "blijf in uw kot", en op één tv hadden ze het licht gezien, en hebben ze Saartje (figuurlijk) onder de arm genomen om de kijkers op te jutten en niet te veel te laten aandikken of opstijven. We hebben een aantal afleveringen samen met Saartje mee gehuppeld met gebruik van het dagelijkse voorwerp. De rollen wc-papier, citroenen, appels, zeepflacons, kussens enz. vlogen regelmatig (per ongeluk) door de living, tot Saartje overschakelde op touwen, keerborstels en andere lange voorwerpen. Het gevaar om meubilair en lusters te vernielen werd daarbij te groot. Gelukkig zijn we ook twee senioren die verknocht zijn aan het internet en zijn leuke toepassingen, wetende dat Seniorennet je de kans biedt om in te spelen op talloze hobby's. Zo is hier ten huize Photoshop een leuk tijdverdrijf, waar heel creatief mee wordt gewerkt, en dat zorgt dan ook nog eens voor massa´s wereldwijde sociale contacten via het internet...

Hondenuitbarsting

Een raar fenomeen dat ons begon op te vallen, was dat er op korte tijd lokaal veel meer hondenliefhebbers waren bijgekomen. Bij nader inzien is het logisch dat, om natuurlijke redenen, een hond wordt uitgelaten. De enigen die dus (onbeperkt) juridisch mochten wandelen, zonder enige controle, waren toch wel de hondenbezitters. Nu moet je beseffen dat over het algemeen Spanjaarden geen fan zijn van honden. Er is zelfs een wettelijk verbod voor honden in alle bars en restaurants van Spanje.

Pootslijtage

Je gelooft het niet, maar alle honden waren in een flits weg uit de anders overvolle hondenasielen. De straten waren overvloedig gestoffeerd met honden en hun (tijdelijk?) baasje. Zo zagen we steeds dezelfde mensen verschillende keren per dag de straten vullen met zichzelf en hun viervoeters. Ik heb het gevoel dat van sommige honden hun pootzolen serieus zijn afgesleten.

Het grote aantal honden was nochtans geen probleem in het verkeer (dat trouwens ook niet druk was). En ik wil  in dat verband acteur Alec Guinness citeren: "Als je in Engeland een straat wil oversteken, doe je er goed aan een hond mee te nemen. Geen enkele Engelsman zal ooit een hond omver rijden". Want bedenk hierbij dat veruit de grootste groep aangespoelden in Spanje uit Engeland komt. Altijd veel volk  uit de Britse eilanden op straat dus, met hond.

Mexicaan?

Tussen het strand en ons appartement ligt het strandrestaurant "Perla Blanca". Traditioneel sluiten ze hun deuren van begin december tot begin februari. Door de coronatoestand bleven ze nu langer gesloten. Tijdens de vroege lockdown periode zagen we op het dak van het restaurant een man verschijnen met een sombrero op zijn donker hoofd. Nochtans is de Mexicaanse vertegenwoordiging in zuidelijk Spanje niet fenomenaal groot. We kennen in onze buurt slechts één Mexicaan, en die baat het Thai restaurant "Thai & Rice uit".  Nogal Merkwaardig.

Omdat we de dakloper een beetje raar vonden bleven we de man af en toe bekijken vanuit de living, en we zagen dat hij het hele dak aan het bewerken was. Dagen heeft hij er op gezeten, met zijn klein laddertje. Zijn finale job was het wit schilderen van heel het dak. Hetgeen ons echt ontroerde was dat hij de schoorsteen helemaal in het wit zette met een penseel...Alsof hij geen genoeg kon krijgen van het dak. Het kon niet lang genoeg duren. Misschien heeft hij er zijn bedje gemaakt. We gaan het nooit weten.

(wordt vervolgd)