Lees hier deel 1.

Lees hier deel 2.

Lees hier deel 3.

Lees hier deel 4.

Degenen die de (essentiële) foto van Carlos en Discus gemist hebben in deel 3 kunnen hem hier toch vinden:

Vitoria zonder Huzaar

De dame van de GPS had net haar dagje niet (maar moeder de vrouw heeft er een gesprek mee gehad). Vitoria lijkt ons een leuke stad, en ze komt in aanmerking voor een toekomstig bezoek, maar we kwamen er deze keer per ongeluk midden in terecht. Met de GPS "bereikten we de bestemming" in het midden van een grote rotonde, hoewel het hotel tien km eerder langs de autoweg ligt.

Mits een rustig terugweggetje hadden we het gereserveerde truckerschotel toch snel beet. Aan de receptie was niet direct iemand, maar aan de bar stonden twee vriendelijke Guardia Civils in gele verpakking, die graag de deur voor ons open hielden. Dat was de enige vorm van controle. Het hotel was basic, maar met alles eraan. De wagen kon in een ruime afgesloten parking, alles werd continu gedesinfecteerd, ook de gangen naar de kamers. Was een spannend dagje wel. Greta had blijkbaar zin in het maken van een momentopname  toen we pas in de kamer waren. Iemand anders lag dan al afgetakeld plat op het bed. Let op en kijk goed: "Ceci n´est pas un bob", hoewel het afgetrainde lichaam  op de foto wel enkele specifieke kenmerken vertoont met de persoon in kwestie.

Tussen Ieper en Portugal

Uitzonderlijk voor dat tijdstip mochten we ook een warme maaltijd gebruiken in de restaurantruimte met honderd tafels, waar ook de truckers normaal naar afzakten. Behalve onze tafel waren er maar drie andere tafels bezet. Naast ons zat een man alleen. Op het menu stond een gerecht dat ons als naam niet bekend voorkwam. We vroegen aan de buurman, in het Spaans of hij eventueel wat meer uitleg kon geven. Het antwoord was: "only English", maar aan de uitspraak viel op te maken dat Engels ook niet zijn moedertaal was. Bleek het een man van zestig uit Ieper, die onderweg was van Zuid-Portugal naar huis. Door motorpech was hij geblokkeerd geraakt in Portugal en had hij daar drie dagen gewacht op wisselstukken uit Madrid. Dit was dan zijn eerste warme maaltijd in een week. Hij gaat zijn pensioenaanvraag indienen.

Het driegangenmenu had zijn ups en downs, maar het ging er vlotjes in. We konden hierna wel een oogjes-toe en harteke-rust pauze gebruiken, en we kropen vroeg onder het katoen. Eerst nog een kiekje gemaakt vanuit de kamer naar de parking van de trucks.

De Spaanse overheid heeft een plan

Dat de groenen in Spanje nog in hun kinderschoenen rondhuppelen is geen echt  nieuws. Het is wel nieuws dat het Parlement binnenkort concreet iets gaat doen aan de klimaatopwarming, door de CO^2-stijging beter aan te pakken. Want wat lezen we in "Spanje Vandaag"? (zie www.spanjevandaag.com).

Quote:  "Er is een wetsvoorstel in de maak dat verbiedt dat dikke mensen gecremeerd worden. Ja, ja, het is echt. Het verbranden van dikke mensen veroorzaakt te veel CO² in de lucht, en het kost meer brandstof om zo’n dikkerd in de fik te zetten. Heftige discussies als gevolg, uiteraard door de dikkerdjes gevoerd, die opeens allemaal als as schijnen te willen eindigen. Hun argument luidt: discriminatie. Gelijk hebben ze, want ook dikkerds hebben toch recht op een beetje warmte." unquote.

Het is niet duidelijk vanaf welk BMI getal de regering gaat ingrijpen, maar uit dit hete nieuws blijkt dat het beter is dit verdacht zaakje van op (verre) afstand te bekijken. Nóg een goeie reden om nu Spanje even achter ons te laten. Naar verluidt heeft MDB haar geplande Spanje vakantie dit jaar al onmiddellijk afbesteld.

Na een weldoende nachtrust, is een ontbijt de volgende stap. Probleempje: geen toelating om binnen te eten voor de veiligheid. Iedereen moest verspreid buiten op het terras gaan zitten, bij een temperatuur van 11º. Binnen aan de bar kon je warme drank versieren en een broodje (brood eigenlijk). Het was een van de beste broodjes die we de laatste jaren hebben geproefd. En dan konden we opnieuw op pad, richting Frankrijk.

Lengte is wel belangrijk

Er moet me toch nog  iets van het hart. Social distance in Spanje: anderhalve tot twee meter. In Frankrijk: één meter. België: anderhalve meter. In Antwerpen zeggen ze dan: oekandanna. Als je, zoals wij, door die drie landen reist, moet je dus constant een lintmeter in je zak hebben? Ik kan hieruit twee conclusies trekken.

1. Europa bestaat niet.
2. Er moeten enorme verschillen bestaan in de constructie van het menselijk lichaam tussen de verschillende Europeanen. Dit is echt: je kunt het zelf natrekken op www.anwb.nl/vakantie/reiswijzer. Social distance in Engeland, Denemarken, Italië, Noorwegen, Frankrijk enz. is 1 meter. Zwitserland, Schotland, Luxemburg, Portugal enz. is 2 meter. De meeste andere landen: 1,5 meter. In Toscane: minimum 1 meter, maar beter 1,80 meter. Hopeloos. Het kan nog gekker: Tsjechië: 1,5 meter binnen, 2 meter buiten. En dan zeggen de virologen dat het risico binnen altijd veel groter is dan buiten. Allo?

Of is dat misschien omdat de Spanjaarden verder niezen dan de Fransen? Ik geloof dat niet, ook niet dat de Schotse whiskylucht de virussen tweemaal zover overdraagt dan in Engeland of Noord-Ierland. Soms is de virale logica ver te zoeken, zelfs verder dan1.80 meter.

Elk gewapend met een lintmeter bereikten we vanuit Vitoria vlug de Franse grens. Aan de eerste Franse péage ingang stonden enkele agenten, die in minder dan een seconde de papieren en de lintmeters bekeken en ons probleemloos de autoweg opstuurden. Terloops: dank zij het ontvangertje in de wagen, bevestigd naast de achteruitkijkspiegel konden we aan elke peaje/péage volledig contactloos doorrijden, zonder te moeten stoppen. Extra bovenop de tijdwinst is dit wel superveilig in deze coronatijden.

Door Frankrijk, via de bretel

In Frankrijk verbleven we in de loop der jaren in heel wat B&B’s en na enkele telefoontjes vooraf, was er eentje uit onze top 10, die 2 van de 4 kamers openstelde. We hebben er al een keer of vijf verbleven op onze terugweg, en alle kamers getest. 

 De bretel in de buurt van Vierzon is voor ons heel gunstig gelegen. Als we uit Spanje terugkomen langs Barcelona en Beziers via de A71 zijn we in de buurt. Bij de terugkeer via Toulouse en Limoges via de A20, passeren we daar. Voor ons is het  een ideale en ultieme stop, op zo´n 600 km afstand van onze eindbestemming in België. We bestellen de laatste jaren rechtstreeks bij de eigenaars, zonder booking.com of andere.

In Frankrijk mochten geen restaurants open, en dat wisten we natuurlijk gans vooraf. We wisten ook dat we altijd de keuken van de B&B mogen gebruiken. Voor het aperitief was dat zelfs niet nodig. Daarvoor hadden we twee Leffes die ooit van België naar Spanje waren geëxporteerd, daar gekocht door ons en dan toch het einde van hun loopbaan mochten beleven in Frankrijk. Long distance Leffe.

Om zelf restaurantje te kunnen spelen, hadden we wat gerief uit Spanje meegenomen, onder frisse ondersteuning van een zak ijs. Die kan je altijd vinden in elk benzinestation in Spanje. Onder meer waren vertegenwoordigd: één gebraden koude kip uit de Mercadonna, koude patatjes, verschillende groentjes, met de bedoeling met nog wat andere dingetjes een grote Saladilla Russa  te maken, geflankeerd door een tomatensalade, en een volle fles wijn.  De fles water ga ik niet vermelden. Al de andere eetbare producten werden na eventuele opwarming deskundig en totaal geconsumeerd.

Deze lichte maaltijd belette ons niet om rustig en diep te slapen.

Belgische kust op slot

Het ontbijt was weer even uitstekend als altijd, hoewel de laatste jaren toch wel de heerlijke pannenkoekjes ontbreken. De rit rond Parijs langs de Francilienne verliep ideaal. Aan de Belgische grens stond er opnieuw een bosje agenten, die wilden weten vanwaar we kwamen, en wat de bestemming was. Eén laatste hindernis was nog te nemen op het traject naar Duinbergen. De A11 vanuit Brugge lieten we los aan de uitrit Heist. Aan de eerste kleine rotonde stond een flikkerend billboard om de weggebruikers te verwittigen dat verplaatsing naar de kust voor dagtoeristen en tweedeverblijvers verboden was, en dat een camera de nummerplaat van de wagen vastlegde. Gelukkig zaten wij in een andere categorie. Veel mensen zullen intussen al niet meer beseffen dat half mei de kust verboden gebied was, tenzij voor inwoners.

 Einde.

P.S. Mocht er ooit nog eens een nieuw virus opduiken, dan wordt dit relaas (helaas) vervolgd. Maar voor mij hoeft het niet.