Recent verscheen er in de krant De Morgen een artikel met kinderpsychiater Binu Singh. Daarin vertelde zij over de dualiteit die zij als psychiater tijdens de lockdown had ervaren. Zij zag bij bepaalde gezinnen een periode van rust en ontspanning. Een adempauze in de dagelijkse ratrace, die echt deugd deed. Mensen kregen tijd om naar elkaar te luisteren, met elkaar te praten of hun partner en kinderen meer aandacht te schenken. Een luxe die velen anno 2020 nauwelijks nog kenden.

Telewerken

Zelf genoot ik die eerste weken ook van de extra tijd met mijn vrouw en twee dochters. Telewerken in plaats van de dagelijkse rit naar Brussel, samen rustig ontbijten verving de ochtendrush richting auto en station, de tuin opknappen,… Ondanks de grote ongemakken van de lockdown was het tegelijk een periode van bezinning en onthaasting. Een beleving die na de start van het nieuwe schooljaar alweer tot het verleden behoort.

Verhaal met twee kanten

Uiteraard was niet alles rozengeur en maneschijn en zijn er twee kanten aan het verhaal. Naast elke positieve ervaring stond een negatieve. De voorbeelden hebben ruimschoots de pers gehaald: relationele spanningen, bittere familiale twisten, geweld tegen kinderen, angst en onzekerheid voor de toekomst, financiële problemen en last but not least: ook veel eenzaamheid. Het verdriet van één van onze klanten – een oudere dame die helemaal alleen haar 90^e verjaardag moest vieren, gedwongen gescheiden van haar kinderen, kleinkinderen en achterkleinkinderen – bezorgt me ook vandaag nog altijd tranen in de ogen en koude rillingen.

Dus ja, Binu Singh heeft absoluut een punt. Maar laat ons de zaken ook niet verheerlijken of mooier voorstellen dan ze waren. Als thuiszorgorganisatie hebben we het verdriet en de zorgen vanop de eerste rij beleefd. Vandaar ook onze bewuste keuze om geen moment te stoppen met het verlenen van zorg en ondersteuning. Vandaag – aan de vooravond van een mogelijke nieuwe coronapiek – zijn wij onze duizenden verzorgenden, kraamverzorgenden en huishoudhulpen nog altijd enorm dankbaar dat zij in volle lockdown actief voor hun klanten bleven zorgen. Ook al hadden ze zelf veel vragen en twijfels, het belang van de klanten stond voorop.

Tegelijk waren er ook veel klanten die uit schrik voor het virus zelf de vraag naar gezinszorg of huishoudelijke hulp stopzetten. We toonden begrip en respect voor hun keuze, al was het niet altijd gemakkelijk om hen los te laten. Veel klanten zeiden ook de huishoudelijke hulp met dienstencheques op, want ze hadden nu zelf de tijd om hun huis proper te houden en huishoudelijke taken zelf in eigen handen te nemen. De dualiteit van de lockdown – eenzaamheid versus onthaasting – ook Familiehulp ervaarde het op haar manier.

Wat brengt de toekomst?

Wat de komende weken – en zeker de winter – ons zullen brengen, weten we momenteel nog niet. Mocht het doemscenario van een nieuwe lockdown toch realiteit worden, kan ik alleen maar hopen dat we voldoende lessen hebben getrokken om de vele nadelen – eenzaamheid, familiale spanningen en stress – te kunnen counteren. Dat is onze plicht als samenleving. Vanuit Familiehulp zullen we ons uiterste best doen om hieraan bij te dragen. Onze zorg en ondersteuning gaan immers door, wat er ook in de wereld gebeurt. We hopen ondertussen dat iedereen zich gezond mag houden.