Tussen mezelf en de zee… ligt er een tramlijn dwars.
Geen verwijt aan die lijn die spoort van De Panne naar Knokke,
te voet naar de zee, over dat spoor is niet niets.
Ook niets kan me tegenhouden om vanop de duinen te kijken
en luisteren naar wat die zee me te zeggen heeft.
Meestal zie je of hoor je een rustige zee, die zelf wacht op ebbe en vloed.
Soms is die zee onrustig en woest, en lopen ebbe en vloed in mekaar.
Soms herkent die zee me nog, en knipoogt
soms ook buldert ze tegen mij en ik weet niet altijd waarom.
Tussen die zee en die tramsporen zal men nu een muur bouwen
te voet over die muur naar de zee is niets meer voor mezelf.
Tussen mezelf en de zee… ligt er een muur dwars.
Dit gedicht werd ingezonden door O. Vandezee
Schuilt er in jou ook een dichter? Stuur dan jouw gedicht naar redactie@sennetmagazine.be en wie weet lees je het wel in één van de volgende edities van SenNet Magazine!
4 reacties
Dwars ligt de wereld al tijdenlang,
de mens verloor het gezond verstand,
frustreert zodoende getijden en seizoenen.
De aarde, water , wind, vuur en en zand
trokken ten strijde, de handen in elkaar,
tezamen revolterend komen zij in opstand.
en zoals steeds trekt weer de mens de lijn :
tot hier, niet verder meer, hier komt een muur,
tot spijt van het resterend restant van
weldenkende mensen en de verguisde natuur.
“een doordenkertje jouw gedicht”. Saboterende spellingcontrole ?!