Het leven staat stil
in Flanders Fields
papavers uitgedoofd
uit elke knop
spreekt stil verdriet
en kleurt
de aarde rood.
Geknakte stengels
die naar
de morgen geuren
verschroeide pijnen blauw.
Prevellied, een laatste groet,
stil gebed
ik hou van jou.
Nog zullen
de papavers verder bloeien
en dansen in de wind
hun eresalvo’s
dieprood open strooien
aubade
voor elk gestorven kind.
Dit gedicht werd ingezonden door Julia Loozen
Schuilt er in jou ook een dichter? Stuur dan jouw gedicht naar redactie@sennetmagazine.be en wie weet lees je het wel in één van de volgende edities van SenNet Magazine!
4 reacties
Meer dan honderd jaar geleden en nog groeien er papavers.
Geen oorlog ooit gestreden kan de zovele begraven kadavers,
en het verdriet om geleden verlies rechtvaardigen.
Maar steeds is daar de nieuwe dageraad, een nieuw begin,
herinneringen niet vergeten, maar geleerd eruit ?
De mens heeft nog een lange weg te gaan.
rita
EUTHANASEREN...
Jouw zetel staat eenzaam
Ieeg in de living.
Het deken ligt er roerloos bij
en de boeken ongeopend.
Je bent nu weg…
we kunnen je niet meer knuffelen.
Maar ons gedachten aan jou
zijn niet gewist.
Jouw gevecht tegen de genadeloze kanker
herhaalt zich als een film
zonder happy end
graaft diepe sporen in onze ziel.
Met vallen en opstaan…
chemo en bestralingen ondergaan.
Duizend dagen ongelijke strijd
werd tenslotte teveel voor jou.
Jouw strijdlust werd omgezet
In gelatenheid
het aanvaarden van de realiteit
van afscheid nemen …
euthanaseren.
Een verlangend zacht sterven.
Vooraf gegaan door een laatste
warme groet van jou
aan ons.
Allen bewenen jou eindeloos
De kanker verplettert ons
We ondergaan machteloos.
Gilbert Pauwels