Nee, we gaan niet opnieuw het oude jaar oprakelen. Niet dat we het ooit willen en zullen vergeten, daarvoor is er te veel leed geweest. Het proces van verwerken zal er een van lange adem zijn, maar we moeten vooruit. We hebben geen keuze. Graag had ik jullie allemaal geknuffeld, één voor één. Maar het zal bij een virtuele omhelzing blijven, die daarom niet minder gemeend is.

Ik had een droom...

Ik had een droom... Het was geen nachtmerrie, maar een film met een happy end. Ik droomde van een jaar waarin we weer onbezorgd bij elkaar op bezoek konden. Grootouders kregen opnieuw hun kinderen en kleinkinderen over de vloer, ze kusten mekaar, oma had haar metekind eindelijk weer op de schoot.

"Wat gaan we doen vandaag?" "Oma, ik heb zin in een wafel!" En de hele familie ging naar taverne De Boshoek, wat verderop. Ze hoefden niet te reserveren, en ze werden hartelijk ontvangen. Met een knuffel erbovenop. Ze bespraken meteen de details voor het 50-jarig huwelijksjubileum van opa en oma, enkele weken nadien. Het zou een groot feest worden, met alles erop en eraan.

En in de zomer zouden ze met de hele familie, net als elk jaar behalve dat vermaledijde 2020, naar Spanje vliegen.

Opa zou weer zijn pintjes kunnen drinken bij de wekelijkse wipschieting. Papa keek er al naar uit om op zondag met zijn fietsvrienden de Vlaamse Ardennen te verkennen, en natuurlijk naar de tripel achteraf in het cafeetje langs de Schelde. Mama wilde graag weer haar breicursus met de vriendinnen hernemen.

Zo ging de droom nog een hele tijd verder. Eigenlijk was het helemaal niet spannend. Alleen maar dingen die in het precoronatijdperk doodnormaal waren.