Doorheen de recente geschiedenis werd Europa door enkele veelbesproken zaken in de ban gehouden. Denken we maar aan de Brexit, de talloze migranten en zo veel meer. Maatschappelijke zaken die ieder van ons wel eens aan het denken zet. Maar er zijn ook andere, minder bekende zaken gebeurd. Misschien omwille van hun geheimzinnigheid en het feit dat ze niet kunnen worden opgelost. Onder die zaken zijn er ook moordmysteries die speurders tot op vandaag voor raadsels stelt en leiden tot heel wat discussies.

1. De Parnassia moorden

In Nederland is men bijvoorbeeld al heel wat jaren in de ban van de zogenaamde ‘Parnassia moorden’.

Geval nummer 1

Dit psychiatrisch ziekenhuis in Den Haag wordt sinds het najaar van 2007 omgeven door moord en mysterie. Het begon met de verdwijning van een 72-jarige vrouw die op het terrein was gaan wandelen met haar 38-jarige labiele zoon. Op een gegeven moment raken moeder en zoon mekaar kwijt. Uren later wordt de vrouw op 1,5 km afstand gevonden van waar ze voor het laatst gezien was. Ze lag in een ondiepe gracht. De conclusie van het parket luidde zelfmoord. De vrouw kon het niet meer aan dat ze fysiek steeds achteruit ging en daardoor niet meer voor haar zoon kon zorgen, zodat zowel zij als hij in een tehuis moesten worden opgenomen. Een misschien logische verklaring, zeker als je weet dat de vrouw haar zoon niet kon missen. Maar die conclusie werd al snel in vraag gesteld wanneer een dikke maand later er weer een incident plaatsvindt op de terreinen van de psychiatrische instelling.  

Geval nummer 2

Op 6 december kwamen een 60-jarige moeder en haar 32-jarige zoon tijdens een stormachtige avond nog laat aan bij de instelling. Ze waren naar daar gestuurd door de dokter, die meende dat de zoon een psychose had waarvoor hij diende worden opgenomen. Omdat de bewuste afdeling waarnaar ze werden verwezen niet via de hoofdingang kon worden bereikt, werden moeder en zoon naar een ander deel van de instelling gestuurd. Maar daar kwamen ze nooit aan. Een nachtwaker ging op pad om hen te zoeken en deed een akelige ontdekking. Zowel de vrouw als haar zoon waren vermoord. Ze lagen beiden in een ondiepe sloot vlakbij het Dagactiviteitencentrum. Inderdaad: het was dezelfde sloot als waarin een maand eerder de 72-jarige vrouw werd gevonden, maar dan helemaal aan de andere kant ervan. Een nieuw drama waarvoor zelfmoord al zeer snel kon worden uitgesloten.

Op het koertje vlakbij de gracht werden stukjes hoofdhuid en bloed aangetroffen die van de zoon bleken te zijn. Daar moet hij dus zijn moordenaar tegen het lijf zijn gelopen, waarna die hem de kop had ingeslagen. Wie was dat? Sommigen dachten dat de zoon in paniek was geslagen en zijn moeder had aangevallen, waarna die hem met iets op het hoofd had geraakt. Desondanks zou hij haar toch overmeesterd en gedood hebben om daarna zelf te verdrinken in zijn waan van krankzinnigheid. Kon zijn, maar was dit ook het geval?

Er waren namelijk die avond twee getuigen die zeiden een ijselijke gil te hebben gehoord die uit de buurt van het Dagactiviteitencentrum en het koertje kwam. En één verpleger die naar huis reed eerder die avond zei later dat hij een onbekende man door dezelfde gracht had zien ploeteren. En dat was niet de zoon die later vermoord werd teruggevonden met zijn moeder, want de verpleger omschreef de onbekende man als veel groter en breder dan de zoon. Om wie het ging, kon hij niet zeggen want hij was er ijlings vandoor gefietst.

  Vanaf toen kwam de geruchtenmolen pas echt op gang en kwatongen beweerden dat de instelling wel degelijk wist om wie het ging. Met name dat de moordenaar één van hun patiënten was, maar dat ze zich in stilzwijgen hulden onder de verdediging van het medisch beroepsgeheim en dus niks wilden delen met het gerecht. Dit werd met klem ontkend door de instelling, maar daarmee hielden de moorden jammer genoeg niet op.

Geval nummer 3

Het leek wel een kwestie van tijd vooraleer er een vierde dode zou vallen. En die kwam er ook, zo’n 4 maanden later. In april 2008 wordt een 78-jarige vrouw, die op de afdeling Psychiatrie voor Ouderen op de instelling verbleef, voor vermist opgegeven toen zij sigaretten ging kopen in een tabakswinkel op het terrein. Ruim een week later wordt haar lichaam gevonden… in een ondiepe sloot op het terrein. En ook zij vertoonde sporen van schaafwonden op haar armen en handen alsof ze uit de sloot wilde geraken. Niemand die een idee had wat de vrouw precies op die plek te zoeken had waardoor het onlogisch was dat ze daar uit zichzelf zou zijn geraakt.

Vier doden in nog geen zes maanden tijd. De instelling kreeg een serieuze klap te verwerken. Hun imago begon stilaan aan duigen te liggen. En het was daarmee nog niet gedaan.

Geval nummer 4

Ruim twee jaar bleef het dan stil rond de Parnassia doden. Tot op tweede paasdag 2010 een voorbijganger de politie tipt over een vrouw die in een gracht ligt. De recherche komt ter plaatse en vindt er een 79-jarige inwoonster van de instelling in het water. Haar rollator staat nog aan de kant van de weg. Gaat het dit keer om een ongeluk? Die kans is groot, aldus de speurders. Maar toeval of niet, de vrouw wordt in dezelfde gracht gevonden als de vorige slachtoffers. En op de achtergrond van enkele foto’s staat… het Dagactiviteitencentrum.

Geval nummer 5

Is de kous nu helemaal af? Jammer genoeg niet. Want weer zo’n twee jaar later, in mei 2012, wordt een zesde slachtoffer in diezelfde gracht aangetroffen. En weer gaat het om een inwoonster van de instelling. Een buurman had haar daags voordien nog zien lopen terwijl ze op zoek was naar haar kat. Zes slachtoffers op een kleine vijf jaar tijd. Sommigen doen er nog een zevende slachtoffer bij, maar of die tot dat rijtje behoort is niet iedereen het eens omdat deze man niet in de sloot werd gevonden, maar in diens woning in de instelling. En voor zijn moord werd er wel iemand aangehouden.

Voor de andere zes slachtoffers werd nog geen echte verklaring gevonden. Zijn het allen slachtoffers van een misdrijf of waren het soms gewoonweg ongelukken? Het kan, maar toch wel vreemd dat al die slachtoffers telkens in een ondiepe gracht terechtkwamen en de helft van hen vlakbij het Dagactiviteitencentrum werd gevonden. En er zijn nog vreemde overeenkomsten.

Zo blijken 4 van de 7 moorden te hebben plaatsgevonden op een feestdag en eveneens vonden er 4 ( niet per se dezelfde) moorden plaats in het weekend, met name tussen vrijdagavond en zondag. Op een gewone werkdag heeft er geen moord plaats gevonden. En 6 moorden vonden plaats in de eerste helft van de maand waarvan er 4 in de eerste week vielen. Wil dit misschien zeggen dat, als er een seriemoordenaar aan het werk is geweest, deze in de week zijn job uitoefende en in het weekend of op een feestdag zijn schapenvacht afdeed en veranderde in een hongerige wolf op zoek naar een prooi?

Het mysterie blijft Nederland in zijn greep houden. Onder meer de zeer bekende misdaadjournalist Peter R. De Vries wijdde er een volledige aflevering aan in zijn programma. Hopelijk wordt er gauw een doorbraak gevonden in dit wel zeer duister en geheimzinnig dossier.

2. Het mysterie van het Oslo Plaza Hotel

Ook in Noorwegen heeft men een zeer mysterieuze moordzaak. Die vond plaats op 3 juni 1995 in het Oslo Plaza Hotel op kamer 2805. Daar was enkele dagen voordien een jonge vrouw ingeboekt die zichzelf Jennifer Fergate noemde. Zij zei dat ze voor een groot bedrijf werkte en dat ze in Oslo moest zijn voor haar werk. Ze verbleef er oorspronkelijk maar één nacht, maar verlengde haar verblijf later toen bleek dat ze er langer moest zijn. 

Op de avond van 3 juni werd een jonge bewaker naar de kamer van de vrouw gestuurd. Ze had namelijk haar rekening voor televisie van de eerste dagen nog niet betaald. Wanneer de jongeman aan de kamer komt en aanklopt, hoort hij terstond een schot in de kamer en duikt weg. Wanneer hij niks meer hoort, rent hij naar het kantoor van zijn baas en doet zijn relaas. De chef van de beveiliging gaat dan zelf naar kamer 2805 en doet voorzichtig de deur open. In het donker ziet hij in eerste instantie niet veel en pas wanneer zijn ogen aan het duister wennen, merkt hij dat de vrouw op het bed ligt met haar benen er wat vreemd af. Een beter zicht doet de chef inzien wat er werkelijk is gebeurd: de jonge vrouw is doodgeschoten! Onmiddellijk belt hij de politie die al vrij snel ter plaatse komt.

Snelle conclusie

De speurders onderzoeken de kamer van boven naar onder, maar vinden niks verdachts. De leiding hebbende inspecteur komt daarop al gauw met een besluit: het gaat hier om een zelfmoord. Daarom heeft hij geen nood aan het bekijken van bewakingscamera’s en het ondervragen van gasten en personeel. De jonge vrouw was waarschijnlijk radeloos en had zichzelf het leven ontnomen. Het feit dat ze nauwelijks van haar kamer kwam, deed de inspecteur zijn vermoeden bevestigen. Einde onderzoek.

Althans, dat was zo totdat enkele weken later de commissaris terugkeert uit vakantie en het dossier ter hand neemt. Wanneer hij alles doorbladert en enkele foto’s van de kamer bekijkt, ziet hij al snel dat zijn inspecteurs te snel hun conclusies hebben getrokken. Dit zou wel eens om een moord kunnen gaan. Waardoor het onderzoek opnieuw in gang wordt getrokken. Eén probleem: de beelden van de bewakingscamera’s zijn allang gewist en sommige gasten zijn ook al vertrokken. Voor het personeel is het inmiddels ook al veertien dagen geleden. Hoeveel konden zij zich nog herinneren dat precies overeen kwam met wat er die nacht werkelijk gebeurd was?

Belgische link

Men ging dan maar uit van hetgeen er zeker geweten was. Alhoewel, zeker was hier ook geen zekerheid. De jonge vrouw noemde zich Jennifer Fergate, hoewel de receptioniste Fairgate had opgeschreven. En interessant voor ons is dat ze een Belgisch adres had doorgegeven, hetgeen ook op haar officiële inschrijfdocument stond genoteerd. Het adres luidde Rue de la Station 148 te Verlaine. Haar telefoonnummer verwees naar de provincie Luik. Maar al snel bleek dat er drie steden in ons land zijn die Verlaine heten en dat er maar eentje is die een Rue de la Station heeft, maar dat nummer 148 hier niet is. Het lijkt er dus op dat de vrouw niet wilde dat iemand haar kon achterhalen. Noch haar ware identiteit noch haar woonplaats. Wie was zij dan? En wat was haar ware doel in Oslo? Met andere woorden: waarom was zij precies naar Noorwegen gekomen?

Verschillende mogelijkheden

Er gaan vanaf dan verschillende theorieën op die elk naar de waarheid zouden kunnen leiden. Eén mogelijkheid is dat de jonge vrouw betrokken was in een drugsdeal die faliekant was afgelopen. Omdat ze zich voornamelijk had opgesloten op haar kamer en geen contact had met anderen, dachten sommigen dat zij in alle stilte een deal aan het voorbereiden was. En dat die op de avond van 3 juni was doorgegaan, maar niet zoals ze verwacht had. Met alle gevolgen van dien.

Anderen denken dan weer dat ze een prostituee was die het hotel had uitgekozen om een klant te ontvangen. Dat gebeurde wel eens vaker en vooral belangrijke zakenmannen die Oslo bezochten hadden wel eens nood aan een seksuele afleiding. Misschien had de mysterieuze vrouw die avond wel een afspraakje met zo iemand en ontstond er een dispuut die uitmondde in moord? Dat er een man moet geweest zijn, bleek een vaststaand feit. Er werd uiteindelijk qua parfum enkel een flesje mannenparfum op de kamer aangetroffen.

Nog anderen denken dat de vrouw een spionne was of misschien zelfs een dubbelspionne. Ze werkte voor een Westers bedrijf en Oslo was een geliefkoosde plek voor Russische zakenmannen om business te doen. Misschien was ze wel in opdracht van een geheime dienst in Oslo en werd haar dekmantel opgeheven door een Rus die in blinde woede haar had neergeschoten. Of gewoon koeltjes met haar had afgerekend op een moment dat ze dacht haar grote vis te hebben binnen gehaald.

Een laatste stroming denkt dat de vrouw een huurmoordenares was die in iemands opdracht moest gaan toeslaan in Oslo. Misschien had ze dit gedaan en werd ze daarna in de luren gelegd door haar opdrachtgever. Of werd ze het zwijgen opgelegd nog voor ze had kunnen toeslaan omdat haar opdrachtgever haar niet meer vertrouwde.

Is één van deze mogelijkheden de ware verklaring? Of is er nog iets anders in het spel? Misschien komen we dat ooit te weten, misschien ook niet. Komen we überhaupt ooit te weten wie de geheimzinnige jonge vrouw met een link naar ons land is? Een nieuw onderzoek die journalisten van Het Nieuwsblad uitvoerden in 2017 leverde niks nieuw op. In de Stationsstraat in Verlaine kende niemand de vrouw en wil men er ook liever niet te veel over praten. Dat is blijkbaar de rode draad door dit hele verhaal.