Al kleurde de hemel blauw
We rilden van de kou.
Toen plots een lockdown kwam
Die legde het leven zomaar lam.
Een virus was het grootste kwaad
Het kleurde zelfs de wereldkaart.
Onze levenslast en lusten
Moesten nu een paar maanden rusten.
Geen kinderen of vrienden om ons heen
We voelden ons soms zo alleen.
Zochten een wolkje zon
Een nieuwe horizon.
Maar met onze wandelschoenen aan
Stappen bij een nieuwe dageraad.
Die rust en stilte om je heen
Was een medicijn voor groot en klein.
Dit gedicht werd ingezonden door Anna Bloemmaert
4 reacties
De hitte kruipt over het enge pad
Het alpine dorp ligt in ruïne
Hier hebben mannen, vrouwen liefgehad
Maar konden er de kost niet meer verdienen
De wilde tijm kan je van ver al ruiken
De hop hoept schril en onverstoord
Geen leven meer achter vervallen luiken
De krekels hebben hier het laatste woord
De bron, die leven gaf, is opgedroogd
De hagedissen vluchten in smalle spleten
De grond is droog en uitgeloogd
De wijnstokken dood, totaal versleten
De scheper groet ons wat verward
Zijn schurftige hond kwispelt met zijn staart
Het verdict is triest en tevens hard:
Het dorp staat niet meer op een kaart
(Herman Grouwels)
Patrick Nijs
Mooi gedicht, Anna, Corona bracht niet enkel ziekte,
dood en eenzaamheid, zovele verschrikkelijkheden,
maar leerde de mens van de 21ste eeuw misschien
opnieuw rust en stilte en elkaar te waarderen. Nu de
vaccins hoop op overwinning inluiden, laat ons hopen,
valt het te wensen dat wij niet met zijn allen zonder
meer en ondoordacht terugkeren naar de hectiek van
weleer, de waanzin van vooruitgang, enkel maar om
de vooruitgang, om uiterlijkheden zonder diepgang.
HOOP ?
Iemand
zoekt iemand
om te knuffelen.
toktok, is daar iemand ?
Niemand.
Niemand
geeft antwoord :
“Corona sputtert tegen.”
Vaccin trekt ten strijde.
Zegetocht ???
Rita