En toen was er Corona…, zomaar!
Teveel opeen getast, teveel van..
dit, teveel van dat, te vaak daar,
waar alle anderen ook al zijn… .
Dat overal dwangmatig bijhoren,
op en af reizen van en naar wat,
al de anderen ook wel al zagen,
die drang van hebben en meer,
dat overschot- hamsteren, dat,
ik boven alle anderen, die “Ik”,
die het collectieve is vergeten,
die zorg die mij niet beschermt,
mijn vrije leven aldus begrenst,
die pauzeknop die plots werkt,
waarbij ‘k bewust bang ontwaak,
opeens die wraak van de natuur,
die ‘t gedrag niet meer verdraagt,
waarbij geld boven alles staat…,
die overdaad aan arrogantie, om,
wat wij onze beschaving noemen.
De pauze, die niemand verdraagt,
het gewin vertraagt, en belaagt,
dat waar we zo zeker van waren,
nu, is dat de grote hamvraag…!
Wat staat er ons nog te wachten?
Een pauze tot herstel, of, is dit,
dan toch ook al veel te laat…..?
We zijn aan de herscholing toe,
het nadenken over wat en hoe,
het waarom, waartoe, waarvoor,
het recht van allen boven het ik,
de gelijkheid boven verschillen,
verdeeldheid als een giftig iets,
armoede geen fundering voor,
wat steenrijke, corrupt maakt,
onze natuur, nu toch zo naakt!



Dit gedicht werd ingezonden door Huub Onzia Derdeyn