Nu de winden niet meer
Strelen maar geselen
De zon en de huid verbleekt
En lommer onbestaande
Dwaal ik:
Tussen moe getergd
Naakt, wanhopige bomen
Langs beweende paden
Bevlekt met have(n)loze bladeren
O, dwaas
Nu onze eens vervlochten schaduw
Onvermijdelijk vager wordt
Zou ik de tijd wel willen keren
Naar toen de bomen juichten
Hun bladeren bloosden en woonden
Naar dat moment van schaars geluk
Toen ik zong en jou de mijne noemde
Toen jij straalde en zei
Ik kan niet zonder jou
Geluk is broos, breekbaar als kristal
Waarom hou ik van het onbegrijpelijke
Van de scherven en het kerven van kristal
Het schaakspel met de snijdende
Eenzaamheid dat niet te winnen is?
Zo leef ik nu… Een leven?
Zonder jou en dwaal…
Naakt, gegeseld door het weten
Alleen zij, delen mijn verhaal!
En wachten rouwend, net als ik.
Dit gedicht werd ingezonden door DY
5 reacties
Zoé
Jammer van de laatste, volgens mij, overbodige alinea.
Het gedicht laten eindigen zonder het vraagteken na 'is'.
Maar alleszins: puik werk.
Proficiat.
Patrick Nijs
Ik als lezer kan er alle kanten mee uit, want ik lees ook tussen de lijntjes.
Ik moet u een proficiat wensen, want het is mij zeer genegen toegekomen.
Blijf zeker zo schrijven en laat u niet in met rijmgedichten, dat was de dwaasheid die ik jaren geleden wel deed, tot mijn grote spijt, niet dat ze niet mooi waren, maar ik schrijf ze nu alleen nog op aanvraag voor pouwers, anders niet meer. Ik heb ook van een heel grote dichter onder mijn voeten gekregen dat ik van rijm moest afstappen, dat deed pijn, ik vond het mooi, maar nu.... voel ik me heerlijk in mijn emotionele doen.
Sorry dat ik u daarmee stoor.
Ik zou zeggen doe zo verder.
Claire Vanfleteren