iedereen is vatbaar voor. Sommigen (de ‘generatiearmen’) worden er in geboren en raken er nooit meer uit. Anderen (de zogenaamde ‘nieuwe armen’) belanden in armoede door ziekte, een slechte investering of een faillissement, het verlies van de job, een echtscheiding,… En helaas steeds meer ook op latere leeftijd.
Armoede is niet alleen een financiële kwestie
Wanneer we het over armoede hebben komt meestal enkel het financiële aspect aan bod. Toch is armoede niet louter een kwestie van geld. Armoede leidt vaak tot uitsluiting op tal van domeinen. Mensen die in armoede leven hebben doorgaans een slechtere gezondheid omdat ze besparen op elementaire voorzieningen zoals dokterskosten, medische ingrepen, tandzorg,…
Ontoereikend pensioen
Vooral de eenzame ouderen zijn een gemakkelijke prooi voor het armoedemonster. Velen van hen (zowat 68%) woont in een eigen woning, maar ook dat is geen garantie om niet in armoede te belanden. Integendeel zelfs, in vele gevallen is hun pensioen ontoereikend om de woning te onderhouden en de nodige werken te laten uitvoeren om de woonst aan hun leeftijd aan te passen.
Ook hebben ze minder toegang tot informatie, nemen ze minder vaak deel aan vrijetijdsactiviteiten en het verenigingsleven en dreigen ze te vereenzamen.
Vrouwen nog kwetsbaarder
Het belang van de burgerlijke staat valt moeilijk te ontkennen. In het algemeen blijkt dat wie getrouwd is een substantieel lager armoederisico ondervindt. Vrouwen hebben nog steeds een kwetsbare positie met betrekking tot armoede: de resultaten bevestigen dat ook voorbij de leeftijd van 65 vrouwen vaker worden getroffen door armoede dan mannen.
Verborgen armoede
Heel wat armoede bij ouderen blijft onder de radar. Het OCMW krijgt weliswaar langsom meer ouderen met een hulpaanvraag over de vloer, maar de vrees is gegrond dat er nog steeds heel wat niet voor durven uitkomen.
Het probleem wordt nog vergroot omdat de groep van financieel kwetsbare alleenwonende ouderen het niet gewend is om hulp te vragen. Ze zijn bovendien niet opgegroeid in de digitale wereld met een vaak ingewikkelde regelgeving en meestal ook niet op de hoogte van de mogelijkheden tot financiële en andere hulp.
Zo bestaat een breed gamma aan dienstverlening om te beantwoorden aan de verschillende behoeften van de thuiswonende ouderen. Dit aanbod wordt door verschillende overheden georganiseerd en ondersteund. Dit is al te vaak niet bekend bij alleenwonende ouderen.
Verborgen armoede bij alleenwonende ouderen treft zowel huiseigenaars als huurders
Er is zowel bij alleenwonende oudere huiseigenaars als huurders sprake van toenemende verborgen armoede.
In ons land is het merendeel van de alleenwonende ouderen eigenaar van de woning. Dit zou in principe het risico op financiële armoede moeten verlagen omdat geen huur moet betaald worden. Heel wat oudere eigenaars vallen echter terug op een klein pensioen (gemiddeld 1200 euro per maand). Een bedrag dat doorgaans onvoldoende is om in het dagelijks levensonderhoud te voorzien, en vaak moet het spaargeld (als dat er al is) aangesproken worden.
Onvoldoende geld om de woning te onderhouden
Doorgaans blijft er onvoldoende of geen geld over om de woning te onderhouden. Heel wat alleenwonende ouderen wonen bovendien in een te grote woning die niet aan hun veranderende noden is aangepast. Het gevolg is dat de waarde van de woning er steeds verder op achteruitgaat en het ‘appeltje voor de dorst’ zienderogen kleiner wordt.
Alleenwonenden die huren hebben het ook steeds moeilijker om de eindjes aan elkaar te knopen. De gemiddelde huurprijs voor een appartement was in Vlaanderen 719 euro. Dit cijfer is afkomstig van de CIB (Confederatie van Immobiliënberoepen Vlaanderen) begin februari 2020 op basis van analyse van 37.755 nieuwe huurcontracten die in 2019 werden afgesloten. Voor oudere alleenwonende huurders met een gemiddeld pensioen blijft er dus elke maand nog geen 500 euro over om van te leven zodat het spook van de armoede angstwekkend dichterbij komt.
22 reacties
Ik leef vandaag want morgen????
Mensen die moeten "terugvallen" op een lager pensioen, zijn in mijn ogen dus mensen met een luxeprobleem, net als mensen die hun hele leven geen enkele poging gedaan hebben om mee te zijn met de technologische vooruitgang, met als enig excuus dat ze daarin niet "opgegroeid" zijn. En op de regering zitten wachten om te worden geholpen in deze toestand, als je niet eens zélf voor jezelf kunt zorgen, dat is wel getuigen van een verwachtingspatroon van een soort regering, die extreem paternalistisch en betuttelend voor het volk zorgt, alsof het allemaal hulpeloze kinderen waren. Dezelfde mensen die dàt van de regering eisen, zijn echter vaak genoeg de eersten om in opstand te komen, van zodra de regering een strenge regel om onze bestwil uitvaardigt, en zich ertegen verzet in naam van de vrijheid.... Maar vrijheid houdt in dat je op jezelf kunt passen.
De Staat zorgt voor een minimumpensioen, een leefloon, schuldbegeleiding, werkloosheidsuitkeringen, ziekenfonds, invaliditeitsuitkeringen, en nog veel meer. Wie werkt zaagt doorgaans steen en been dat hij belasting moet betalen, maar owee als hij een subsidie misloopt of als zijn pensioen of uitkering een dag te laat is. De verzorgingsstaat gaat hier veel verder dan in het grootste deel van de rest van de wereld... Maar hier hoor je het luidste gemopper en geweeklaag.
Lijkt wel een peulschil
Ob
(ja, ik weet dat dat makkelijker gezegd is dan gedaan)
= geen verdeeldheid in eigen rangen.
Ik hoor Martine Tanghe enkele jaren geleden nog aan kondigen, in het nieuws, begin de maand juni…vanaf vandaag mogen we ons maandloon voor ons zelf houden! Daarmee doelde ze op het feit dat we t.e.m. mei ons volledige maandloon aan de
Belgische staat moesten afstaan. Bijna een half jaarloon! Geen enkel Europees land belast zijn burgers zo hoog.
Die mensen mogen klagen. Belgen zijn rotverwend.
Nu is het nog steeds zo dat zelfstandigen soms een lager inkomen hebben.Ofwel ben je zuinig,als niet teveel kosten hebt,wanneer je jong bent ofwel wordt je ertoe verplicht als je niet meer werkt.Onze consumptsiemaatschappij is in deze een verleider.