Robert Janssens (Borgerhout, 25 juni 1939) startte zijn loopbaan als sportjournalist voor de Antwerpse krant Volksgazet. Hij was er actief van 1960 tot 1969 en was vooral actief met de verslaggeving van wielerwedstrijden. In 1962 trok hij voor de eerste maal mee met de Ronde van Frankrijk. In 1969 verhuisde hij naar Het Laatste Nieuws, waar hij eveneens in de wielerredactie actief was. Hij volgde uiteindelijk tot en met 2000 de Ronde van Frankrijk en zou 38 maal aanwezig zijn op deze rittenwedstrijd. Van de organisatie achter de Ronde van Frankrijk ontving hij in 1982 een 'Medaille van Erkentelijkheid' n.a.v. zijn 20ste jaar als Tourverslaggever.

Daarnaast versloeg hij ook andere wielerklassiekers en de wereldkampioenschappen. Door zijn ervaring werd hij een gekende journalist in het milieu van de wielerjournalisten. Hij was een tijdlang voorzitter van de Association Internationale des Journalistes du Cyclisme (AIJC). In 2001 besloot Het Laatste Nieuws om Janssens niet meer naar Frankrijk te sturen, maar vanuit de redactie columns over de Tour te laten schrijven. Hij ging in 2004 op pensioen. Op zijn c.v. staan ook meerdere wielerboeken.

Hoe ben je in de journalistiek beland?

Robert Janssens: "Half en half bij toeval. Toen ik zestien (1955) was moest ik uit financiële noodzaak – arm gezin met vier kinderen – gaan werken. Ik ging op sollicitatietoer met mijn moeder en voor een eerste bezoek belandden we bij de ‘Excelsior’ in Antwerpen, de drukkerij van de toen populaire Volksgazet. Moeder vond dat ze mij daar wel een administratief plaatsje mochten aanbieden, vermits zij en mijn vader die Volksgazet al van voor de oorlog lazen. Tot ons beider verrassing kon ik al direct beginnen, als loketbediende die vooral adressen moest schrijven en postzegels plakken. Ik wilde dat niet heel mijn leven doen en aangezien ik bij Excelsior toch dicht bij een krant betrokken geraakte, ben ik avondles gaan volgen aan een journalistenschool van de nationale persbond. Op een gegeven moment werd ik aangezocht om op de sportredactie te gaan werken, wat helemaal niet mijn ambitie was. Maar alles was beter dat dat adressen- en postzegelgedoe. Ik moest er min of meer de toenmalige wielerjournalist, die niet erg betrouwbaar was wegens nogal veel drinken, bijstaan en vaak vervangen."

Gebeten door de wielermicrobe

Kan je kort je ‘carrière’ beschrijven?

Robert Janssens: "Ik werd op 1 augustus 1960 sportjournalist/wielrennen op de Volksgazet en stapte op 1 maart 1969 over naar Het Laatste Nieuws, ook om de koers te volgen, maar dan wel als lid van een reportersploeg die uit vier tot vijf mensen bestond. Ik bleef er tot aan mijn pensioen in 2004, volgde 38 keer de Tour, twee keer de Vuelta en twee keer de Giro en verder alle klassiekers en kampioenschappen. Ik was gedurende acht jaar ook voorzitter van de ‘Internationale Vereniging van Wielerjournalisten."

Briek Schotte

Was je als kind al in wielrennen geïnteresseerd? Wie waren je idolen?

Robert Janssens: "Toch wel, zij het dat die belangstelling gedeeld werd met het voetbal en met… toneelspelen. Ik koerste tegen de kameraadjes op weg naar school, was keeper tot mijn vijftiende bij Berchem Sport en was zelfs een tijdje lid van de Antwerpse baseballclub Zonnestraal. Ik organiseerde in de vakanties allerlei competities, tot en met… Olympische Spelen. En mijn idool? Als coureur was dat Briek Schotte, met wie ik zoveel later heel goed bevriend ben geraakt."

Welke renners hebben je het meest aangesproken?

Robert Janssens: "In een eerste plaats kan dat natuurlijk alleen maar Eddy Merckx zijn, met wie ik een goede band had en nu nog heb, zij het dan dat ik hem praktisch niet meer zie. En voor de rest voelde ik mij – doodgewone man – aangetrokken door speciale figuren, zoals Roger De Vlaeminck en vooral Jacques Anquetil, een goede maat bij wie ik zelfs een paar keer onaangekondigd en thuis aangeland ben en dan ook welkom was."

Mooie herinneringen

Wat zijn je mooiste herinneringen aan het wielrennen?

Robert Janssens: "Er zijn er te veel, kiezen is onmogelijk. De mooiste herinnering behoud is aan… de koers zelf, niet noodzakelijk de competitie op zich, wel ‘het wereldje’, dat bevolkt wordt door over het algemeen formidabele mensen. Kan ook niet anders: iedereen die in dat wereldje aanlandt, moet keihard werken, van de coureurs tot de ploegleiders, van de mecaniciens tot de verzorgers en ook… de journalisten. En wie hard werkt, loopt nog niet te rap naast zijn schoenen."

Volg je het wielrennen nog altijd?

Robert Janssens: "Zeker en vast, zij het natuurlijk niet meer zo fanatiek. Je verloochent toch nooit de wereld, waarin je het grootste gedeelte van je leven doorbracht, voor mij 44 jaar om precies te zijn.

Welke wielerboeken heb je geschreven?

Robert Janssens: "Toch wel een vijftiental. Van ‘Vreugde en verdriet in de Tour’ (1985) overheen een Tourencyclopedie van zeven delen naar ‘Van koersen en coureurs’ (2019), een kanjer van ongeveer 680 bladzijden. Een complete geschiedenis, gekruid met persoonlijke belevenissen in ‘het wereldje’."

Zullen er nog wielerboeken volgen?

Robert Janssens: "Ik had het gevoel dat ik met die ‘Koersen en coureurs’ een beetje uitgepraat was over het wielrennen. Maar zeg nooit nooit."

Sukkelaar

Met ‘Sukkelaar’ ben je op je 82^ste debutant in een nieuw genre, namelijk fictie. Dat is allicht niet evident?

Robert Janssens: "Moeilijker dan de meeste mensen zouden denken, ook al heb je heel wat ervaring. Wat ik voorheen produceerde was het verlengstuk van mijn eerder werk, dus verslaggeving, maar dan uitvoeriger gebracht. Bij fictie moet je verbeelding opbrengen voor een werk dat een stevige structuur vergt."

Waarover gaat het boek?

Robert Janssens: "Zoals ik op de inleidende bladzijden stel, gaat het om een levensverhaal, maar  niet alleen dat van mij, maar van vele andere. En dat alles aangevuld met heel wat fantasie en afgerond met een totaal verrassend einde. Ik heb dat laatste zelf ook maar bedacht toen ik al ongeveer driekwart van het boek geschreven had."

Is het autobiografisch?

Robert Janssens: "Gedeeltelijk dus wel. Aan de lezer dus om te raden wat echt en wat uit de duim gezogen is."

Heb je nu de smaak van fictie te pakken?

Robert Janssens: "Zeker en vast. Onmiddellijk na de inlevering van mijn manuscript bij Partizaan, ben ik aan mijn volgende roman begonnen, ook geïnspireerd door de geestdrift waarmee de uitgever mijn eerste roman ontvangen en begeleid heeft."

Dagen zijn te kort

Hoe vult een 82-jarige zijn dagen?

Robert Janssens: "Zo intens dat die dagen meer dan eens… te kort uitvallen. Basis is lezen (de krant, de Knack en veel romans). Verder nogal veel gaan rondlopen in het mooie Gent, onderduiken in een leuk cafeetje (om daar ook… te lezen bij een lekker drankje), zorgen voor vrouw en pleegzorgkleindochter en met vrienden meer dan eens op restaurant gaan. Wat ik het laatste jaar wel gemist heb. Tenslotte ben ik nog altijd voorzitter van de ‘Vriendenkring der Flandriens’, verbonden aan het Centrum Ronde van Vlaanderen in Oudenaarde. Samen met enkele vrienden/bestuursleden organiseer ik daarvoor leuke bijeenkomsten en uitstapjes, maar daar is gedurende meer dan een jaar natuurlijk geen sprake meer van geweest."