Het is nu toch weeral een poosje geleden dat ik mij nog eens zo boos maakte. Dat deed ik bij het lezen van een kort berichtje in de krant, waarmee gemeld werd dat de farmaceutische wereld het min of meer opgegeven had om verder te zoeken naar een geneesmiddel tegen de vreselijke kwaal, die Alzheimer heet. “Omdat er, zo werd er bij gemeld, weinig of geen uitzicht op succes bestond.” En mocht het er toch komen, dan zou de productie van het helpend medicament nooit voldoende renderend zijn voor een industrie, die de roep heeft uit te zijn op grof gewin. Onderliggend werd daarbij gesuggereerd dat de eventuele patiënten,  over het algemeen oudere mensen, in elk geval niet lang genoeg meer te leven hadden om de productie op winstgevend peil te houden.

Ik vond die overwegingen verschrikkelijk, ook omdat ik intussen een en ander wist over wat voor een onterende ziekte het gaat. Ik kampte er zelf niet mee, natuurlijk, want dan zou ik er nu niet kunnen over schrijven. Ik had echter wel Alzheimerzieke zussen, twee, die allebei rap in hun ‘vergeetwereld’ verzeilden, om het zo eens uit te drukken. Zelfs van op een zekere afstand was en is het verschrikkelijk om mee te maken. Even erg bijvoorbeeld als met kankerpatiënten. Kanker heb ik zelf gehad en ik kan zo dan toch enige vergelijking maken. Heb je zo’n kanker zelf, of zitten er in je omgeving mensen met Alzheimer, dan kun je pas inschatten hoeveel mensen ziek zijn in dat bedje. Iedereen kent wel iemand die er aan lijdt, iedereen heeft wel ervaringen ter zake. Zoals ik met mijn zussen, beiden getroffen door hetzelfde malheur, maar zo anders, de ene in vergelijking de andere. De oudste bleef en blijft er haar lieve zelf bij, aanvaardt dat ze, bijvoorbeeld, ‘een en ander niet meer kan onthouden!’ Een en ander? Zeg maar niks! De jongste daarentegen moet in haar totaal verward binnenste beseft hebben dat er een vreselijke vijand in haar rondspookte en nog rondspookt. Ze is daar aanvankelijk gedurende een lange tijd erg opstandig en agressief bij geworden. Met, naar haar naaste familieleden toe (en dus ook naar mij), herhaalde scheldtelefoons, tot 25 per dag.  Ja, ja, 25 per dag!

Dat is nu voorbij, vandaag is het een en al ‘tristesse’ geworden. En zo’n mensen – oneindig in getal – zouden dan in de steek gelaten worden door de wetenschap! Omdat er onder meer niet mee kon gescoord worden, zoals dat vandaag – en gelukkig maar – met kanker kan gedaan worden.

Maar dat blijkt dus nu niet meer te kloppen. Het bericht dat alle pogingen om een  remedie te vinden zouden opgegeven worden, kreeg tegenspraak uit Amerika, waar vandaag dan toch een middel werd ontdekt, zeker om evolutie van de ziekte te vertragen en waarschijnlijk zelfs om mettertijd voor genezing te zorgen.

Och, onze directe nakomelingen zullen het niet meer meemaken, dat familie en vrienden verdwalen in de vergeetachtigheid. Maar de kleinkinderen (of toch een aantal onder hen) krijgen mogelijk wel de kans ouder te worden terwijl ze blijven weten wie ze zijn. En ook, om het een beetje ‘cru”’ te zeggen: te sterven met in het hoofd de herinnering aan wie ze echt geweest zijn.

Weg dan, die kloteziekte, zoals mijn nichtje dat benoemt.

Na eerder 15 wielerboeken is ex-wielerjournalist Robert Janssens (82) met 'Sukkelaar' aan zijn debuut als romanschrijver toe.