In dat kleine café bij de haven (aan zee) zat Jan Nagel, een oud vrijgezel. Hij had nooit durven wagen een meisje te vragen;

maar -wie weet?- durfde hij dit keer wél.

WANT EEN VRIJGEZEL DIE GAAT PAS SLAPEN

Toen (de kroegdeur ging open): daar kwam binnenlopen, Carolientje. zó leuk om te zien, met haar blonde bos haren. Jan ging zitten staren 

naar dit meisje dus; naar Carolien.

DAAR IN DAT KLEINE CAFÉ AAN DE HAVEN

Carolien leek hem heerlijk, welwillend, begeerlijk, en zo jong en zo mooi en zo zacht! O, zoiets in zijn armen (dicht bij hem); zich warmen

aan haar lekkere lijfje, vannacht! 

IK KRIJG EEN HEEL APART GEVOEL VAN BINNEN

Carolien was beschonken. Zat naar hem te lonken met een blik in haar ogen, die vroeg, of hij haar wou trakteren. Een borrel offreren

(want dáár kwam ze dus voor, in die kroeg).

EEN PIKKETANUSSIE GAAT ER ALTIJD IN

Maar Jan Nagel bleef wachten. Hij nam in gedachten Carolientje al mee naar zijn flat. Ja, zij zoenden en vreeën zo fijn met z’n tweeën...

(en daarna? nou, toen deden ze hét).     

EN HAAR SNEEUWWITTE BOEZEM WAS NAUW’LIJKS BEDEKT

Bij de bar zat een zeebonk, een Schot (die naar vis stonk). Hij had daad’lijk haar drankzucht gezien. En hij bracht zijn traktasie: een fles en een glaassie, naar dat tafeltje (voor Carolien).

VOOR EEN KUSJE VAN JOU WIL IK ALLES, ALLES GEVEN

Ze zijn samen vertrokken met zwaaiende rokken. (Bij die Schot was dat trouwens zijn ‘kilt’). En Jan Nagel? die loosde een zucht en hij bloosde;

had – waarempel - hetzelfde gewild.

HET LEVEN IS MOOI MAAR HET NOODLOT IS WREED

Ja. Jan Nagel had later best last van zijn kater. Bleef er weg. maar zo niet Carolien: in dat kleine café bij die haven (aan zee)

is zij vaak - immer dronken – gezien...

REL, DEL, DEL, WIE TREKT ER AAN DE BEL

Dit gedicht werd ingezonden door Olivier Sterk