Ik heb heel mijn lang leven door nooit schrik gehad, van niks of van niemand. Behalve van tandbehandeling en tandartsen. Dat werd helemaal erg toen ik als puber eens een kies moest laten trekken. In die tijd ging je, voor zo’n doordeweekse behandeling, het eerste het beste kabinet binnen, zonder afspraak. Na een hele poos doorgebracht te hebben in de wachtzaal, kwam ik terecht bij een vrouw, een Griekse zo zou later blijken, wat ook helemaal niet van belang is. Ze ging mij te lijf (of moet je zeggen ‘te mond’), met een naar mijn gevoel indrukwekkende tang en begon – na verdoving uiteraard – aan de bedorven tand te rukken en te sleuren. Plots hield ze op, ging aan heet hijgen en zei, haast in paniek: "Oei, ik voel met niet goed, ik denk dat ik ga flauwvallen…"

Dat gebeurde gelukkig niet en de rest van mijn gebit heb ik tot nog toe mogen bewaren. Dubbel gelukkig, gezien die reeds geciteerde angsten, die nu en helaas als een vloedgolf terugkomen. Want in de kortste keren is datzelfde gebit zodanig beginnen te aftakelen dat het (ook letterlijk) behoorlijk onsmakelijk oogt. Dat komt niet door de vorderende leeftijd, maar een laat gevolg blijkt te zijn van de kankerbehandeling die ik jaren geleden onderging.

"Het is niet meer om aan te zien," klaagt mijn vrouw bij herhaling. Anderen denken dat waarschijnlijk ook, maar durven het niet zeggen. En ik, ja, wat moet ik nu doen?

Ik loop nu constant rond met in mijn hoofd een passage uit een schitterend, filosofisch boekje dat ik eens van mijn vriend Rik Vanwalleghem kreeg: ‘De wijsheid van een tandeloze glimlach’ geschreven door ene Daniel Klein, even oud als ik. Het hoofdpersonage kampt eveneens met de problemen van een wegbrokkelend gebit en wordt dus eveneens geplaatst voor de vraag of alles eruit moet en zo ja, wat er in de plaats gestoken dient te komen: Implantaten of een kunstgebit? “Maar”, zegt zijn tandarts dan, “in dat tweede geval kun je geen varkenslapjes meer eten en kan dat ding onverhoeds naar buiten komen, door een toffee bijvoorbeeld.”

De verdere overwegingen gaan dan over de tijd die hij, in geval hij kiest voor die implantaten, als lijdend voorwerp op de stoel in het kabinet moet doorbrengen, over het kleine fortuin zo’n marteling gaat kosten en over de noodzaak er nog jong uit te zien.

Als ik mij goed herinner kiest de man voor de ‘tandeloze glimlach’, omdat het ‘finaal toch zo erg niet is om er een beetje als een oude man uit te zien’.

Ik ben dat ook, zo’n oude man en weet nog altijd niet wat ik met die ‘vieze mond’, (dixit echtgenote Liliane) wel moet aanvangen? Eén ding heb ik al bedacht: een vlot zinnetje voor als ik het kabinet binnenstap, zinnetje om te laten blijken dat ik mij helemaal ontspannen aan de behandeling ga onderwerpen.

“Ik kom mijn tanden afgeven!”

Maar verder weet ik het nog altijd niet.

Ik hou jullie wel op de hoogte.