Met gevleugelde voeten
en je eindeloos slanke langoureuse benen
dans je,
als een Naiade over sluimerend water
Je natuurlijk habitat
Zwevend als een zucht, als nevel
Bijna onbestaand, lichter nog en vluchtiger
dan een onvervulde gedachte
maar toch sierlijk aanwezig
Met je lijf als wuivend riet, als een gelispeld lied
Je  fluistert je droom…
Alleen het zwijgend water weet:
Je danst je droom.

Je kunt dat als geen ander
Jezelf verliezen met die ander
Eén zijn om saam de beweging te omhelzen
Vloeibaar worden als water
Daarom ook ben je een Naiade

Dansend met jou, drijf je demonen
uit mijn hoofd, schrijf ik onze namen
Sierlijk kalligrafisch in het water
Opnieuw en opnieuw, steeds opnieuw
Want ik schrijf en ‘t is weg!
Waarom heeft water geen geheugen
en is het een schuiloord voor £
mytische wezens,voor illusies ELS? 

Dit gedicht werd ingezonden door Fred Lambrecht