Hij was acteur. Bekend maar niet beroemd, want dat laatste wilde hij niet.
Hij overleed, onverwacht, ondanks zijn gevorderde leeftijd.
Zijn iets jongere echtgenote, behoorlijk gehandicapt, hield het nog een jaar vol, zonder hem. En dan vond ze dat het genoeg geweest was.
Ze woonden ergens te velde, geïsoleerd van de wereld, tussen de maïsvelden. In een oud boerderijtje dat een peperkoekenhuisje leek.
Ik behoorde, samen met mijn vrouw Liliane, tot hun vriendenkring. Ik kende hem van in de middelbare school. We ontmoetten mekaar nog regelmatig, ofwel in Gent, ofwel bij hen thuis.
We hadden de indruk dat wij ongeveer de enigen waren die er over de vloer kwamen, over het erf vooral.
Maar dat is een vergissing gebleken.
Ik heb snel vernomen dat de acteur overleden was. Via melding op de radio en in de pers.
Dat zijn partner het leven had opgegeven, heb ik lange tijd niet geweten.
Toen heel de coronamiserie voorbij was, wilde ik haar nog eens uitnodigen. 
Ik belde haar op haar vast toestel. Gsm of computer hadden ze niet.
Ik hoorde dat ‘het nummer niet meer in gebruik was’ en schreef een lieve brief.
Toen er geen antwoord kwam, kon ik raden wat er aan de hand was. Of geweest was.
Bevestiging kreeg ik nog later, van een buurman die ‘maar’ op 10 kilometer van hun peperkoekenhuisje woont. En die met de acteur en zijn vrouw eenzelfde band had als ik/wij. Mekaar regelmatig zien, nooit vermoedend echter dat hij niet de enige was die van dat voorrecht genoot.
Hij had, samen met zijn partner en op dringend verzoek van de acteur, het eigendomsrecht van het hoevetje overgenomen.
En aangezien het koppel niet meer zo stevig in het dagelijks leven stond, begeleidde hij hen ook in hun laatste levensjaren, almaar nadrukkelijker. Eens die voorbij, nam hij een hartverwarmend besluit.
Hij zou al die mensen die, totaal afzonderlijk en onwetend van mekaar, de kring rond de acteur bevolkten, inviteren om een paar uurtjes tot een dag in het peperkoekenhuisje door te brengen. Als een soort afscheid, lees maar eerbetoon aan het overleden koppel.
Wij, Liliane en ik, behoorden tot de gelukkigen die ook uitgenodigd werden. Ik zou bijna zeggen: op de bedevaart, maar denk niet dat wijlen de acteur dat zou gewaardeerd hebben. Op de middelbare school waren wij beiden de enigen om zedenleer in plaats van godsdienst te volgen.
Het werd een bijzondere dag en dat niet alleen omdat we, voor het eerst, helemaal toegelaten werden in het hoevetje. Voorheen hadden we een keer in een klein salonnetje gezeten en voor de rest, als het weer het toeliet, op het erf. Of rap op café, of in een restaurant. Het overblufte ons te zien hoe mooi het daar was, knus zoals in ver vervlogen tijden.
Maar er was nog zoveel meer.
We maakten een vat vol herinneringen aan de acteur en zijn vrouw open. Wat constant de indruk gaf dat ze, de hele dag door, nog bij ons waren. In hun salonnetje eerst, op restaurant vervolgens, aan de keukentafel ter afronding.
En vooral: we sloten de dag af in de overtuiging dat we met dat paar dat ons uitgenodigd had, in de kortste keren vriendschap voor de rest van ons leven gesloten hadden.
De man gaat nu verder andere koppels die regelmatig bij de acteur en zijn gezellin op bezoek kwamen (zonder dat ze van de andere wisten dat ze bestonden) naar het peperkoekenhuisje uitnodigen. Eens iedereen aan de beurt geweest is, gaat het hoevetje-tussen-de-maïsvelden onder de sloophamer. Te oud, te versleten, te onveilig zelfs om het alsnog te redden. 
Wat echter wel, en mede dankzij het beschreven initiatief, zal overblijven, is de vriendschap, niet enkel en fictief voor het overleden stel, ook voor hen die dat mooie initiatief namen iedereen de kans te geven nog een dag – zij het in gedachten – bij hen te verwijlen. 
Wij hebben nieuwe, intense banden gelegd, voor de rest van ons bestaan.
En zeg nu zelf: in het leven is er toch niets mooier dan vriendschap.