In het artikel ‘Top 10 van zorgen voor senioren’ grasduinden we in wat de voornaamste bekommernissen en bedreigingen van onze senioren zijn, een steeds groeiende groep in onze samenleving. Dat inspireerde onze lezers om zelf in de pen te kruipen. Hun reacties variëren van negatief en fatalistisch tot realistisch en hoopvol.
Angstaanjagend
‘karel2’:
“Het is angstaanjagend het ouder worden vooral met de technologische (vooruitgang?)
Ik heb het eerlijk gezegd gehad, word deze maand 70, het leven is voorbij, kom me maar halen.”
Vrijwilligerswerk
Lezer ‘Firmin’ reageert hierop:
“Ik ben reeds 8 keer geopereerd in mijn leven, enkele keren net niet gestorven door operatie, ongeval. Ik ben 67 jaar, na 41 jaar hard gewerkt te hebben als transportplanner met veel stress.
Ik heb chronische rugpijn waar niets meer kan aan gedaan worden ( ook liespijn en rechterbeen) waardoor ik geen sport meer kan doen. Ik doe wel nog vrijwilligerswerk in een school voor het buitengewoon onderwijs voor kinderen van 9 jaar met een motorische en meervoudige beperking. Ik geef assistentie aan de juf om deze lieve kinderen te helpen en dat doe ik zeer graag! Ook heb ik vroeger nog de cafetaria gedaan als vrijwilliger in een woonzorgcentrum en daar had ik veel gesprekken met de bewoners en luisterde naar hun problemen. Karel, misschien kun je ook nog iets doen als vrijwilliger om mensen die het ook zeer moeilijk hebben te helpen want er is veel personeeltekort in de sociale sector, ook in het onderwijs ! Geef de moed nog niet op. Bij mensen die terminale kanker hebben en zeer veel pijn afzien begrijp ik dat zij voor euthanasie kiezen. Maar als er nog hoop is: geef het niet op en zoek professionele hulp en vraag goede vrienden en familie om hulp.
Optimistisch blijven
Ook ‘Nijsje’ pikt hier op in:
“Getroffen door het negatief (= weinig hoopvol) lezend bericht. Ik ben er 66 en weet niet wat eerst doen door mijn drukke bezigheden in het verenigingsleven, het fietsen (ook voor KotKanker), mijn poëziebelangstelling (ben eveneens amateurdichter), de familiale contacten ...
Ik kan uiteraard niet oordelen over de fysieke toestand van Karel.
Daarom ben ik elke dag - meer en meer - gelukkig dat ik, ondanks kleinere mankementen, nog kan blijven functioneren. Ik probeer optimistisch ingesteld te blijven, het halfvolle glas indachtig.
Zijn bericht is inderdaad angstaanjagend.”
Geen honderd worden
‘Helena van Troje’:
“Meestal weet ik me best bezig te houden in mijn eentje. Ik begrijp de reactie van Karel wel. Als het mij morgen overkomt, dan heb ik daar vrede mee. Ik hoef geen honderd te worden, al maak ik daar veel kans op gezien de leeftijd van overlijden in de familie... Maar nog 25 jaar alleen mijn plan moeten trekken, regelmatig pijn hebben en niet uit de voeten kunnen, dat trekt me niet echt aan, eerlijk gezegd…"
Het leven blijft de moeite waard
‘wimverbeke’:
“Ondanks alles blijft het leven voor mij de moeite waard. De ene dag is natuurlijk de andere niet maar ik kan nog altijd van de mooie momenten genieten.”
Geen dingen meer moeten doen
‘Cyper’:
"We zien ons pensioen als het moment in ons leven waarop we ons eindelijk kunnen ontspannen, dat is voor mij de mooiste kant van pensioen: geen chefs meer in je nek, geen ambetante collega's, geen overal-heen-moeten meer, geen dingen meer moeten doen die je niet doen wil en waar jij zelf niks aan zult hebben, heerlijk! In het begin droomde ik nog weleens van kantoor, bazen die me achter de vodden zaten en vergaderingen waar je absoluut op tijd moest zijn en waar je je dood verveelde of dood ergerde. En als ik dan wakker werd, dacht ik genietend: dat hoef ik nu nooit meer, dat is voor altijd voorbij! Zalig.
Sedertdien is mijn gezondheid eigenlijk verbeterd in plaats van verslechterd... De migraine en de nek- en rugpijn zijn verleden tijd. Ik heb ontdekt dat dat allemaal door de stress kwam. Ik sta nu op als ik zin heb, ga slapen als ik zin heb, eet waar ik zin in heb en ga om met de mensen waarmee ik om WIL gaan. Ik moet niks meer!
Ik heb geen geld om op reis te gaan, om op restaurant te gaan, of op cruise te gaan of al die andere dingen waar oude mensen dol op schijnen te zijn. Het is zelfs moeilijk om de gas- en elektriciteitsrekening te betalen... Maar ik ben zuinig en ik laat het niet aan mijn hart komen, ik geniet van wat ik wél heb.
Ik ben alleen en dat vind ik eigenlijk erg fijn: niemand die nog wat van me wil en de enige die mijn tijd verbeuzelt ben ikzelf.
Al die oude mensen die zitten te klagen en te zagen omdat ze oud zijn, alleen zijn, zielig zijn, die snap ik gewoon niet. Wie pijn heeft door één of andere ziekte, die mag klagen, dat snap ik. Maar al dat gejank over eenzaamheid, depressie, en zo meer? Een deel van mij vindt dat gewoon aanstellerij en ondankbaarheid. In arme landen moeten mensen werken tot ze erbij doodvallen, daar bestaat "pensioen" gewoon niet. Dié mensen mogen klagen.
Kortom, ik denk dat het vooral in je hoofd zit, of je in staat bent om gelukkig gepensioneerd te zijn. Als je dankbaar bent voor wat je hébt, en niet verlangt naar wat je niet kunt krijgen, dan zal je gelukkig zijn. Oud zijn moet je boeddhistisch opvatten!”
Tevreden zijn met wat je hebt
‘Lukero’:
“Groot gelijk Cyper, wijze woorden die je hier neerpent. Als je tevreden bent met wat je hebt...... wel dat is gelukkig zijn. Life is simple...if you keep it simple.”
Alles op een rijtje gezet
‘Daisykat’:
“Door allerlei omstandigheden en onder andere niet veilige woonst (wat ik pas laat ontdekte) heb ik alles eens op een rijtje gezet. Wat kon ik nog? En waar kon ik van genieten? Alles wat horizontaal was kon nog. Ik heb me een aangepaste relax aangekocht, om liggend te lezen. Ik ben terug meer gaan zwemmen. Naar de sauna, en daar ontdekte ik de masseur met de gouden handen. Geweldig wat die man kan. Mijn leven is er drastisch door veranderd. Ik ben terug meer mobiel, soepel, opgewekt, minder gestrest, een ander mens, en ik kan terug onder de mensen komen en genieten.”
Laat het nog maar wat duren
‘Wolvie’:
“Ik ben er 72, vorig jaar nog een weektocht met rugzak en tentje gemaakt (169km), elk weekend een dagtocht van +/-25km.
Ik hoop volgend jaar nog een rugzaktrekking met tentje te doen en de weekendtochten verder te zetten.
Het feit dat ik slechtziend ben (0,5/10 op 1 oog, ander oog blind) houdt mij niet tegen: mijn vrouw begeleidt me.
3x per week naar de fitness, voor de rest wandelen en fietsen.
Laat het nog maar wat duren want ik realiseer me wel dat het heel snel kan voorbij zijn.”
Realisme en positivisme
‘jam’:
“Wat een realisme en positivisme lees ik hier. Een tophouding in de zin van ‘wat kan ik nog en niet, wat kan ik niet meer’.”
Auteur: Stefaan Van Laere
9 reacties
Ben altijd chauffeur geweest met gemiddeld altijd minstens 14 werkuren per dag.
Ben altijd wel tamelijk sportief geweest,ga nu nog steeds lopen ,wandelen ,fitnis en 2x per week jujutsi doen.
heb de plannen om mijne zwarte band te halen ,nog eens met de trein naar Rome te gaan en dan met de fiets en tentje terug te komen.
heb ook wel kwaaltjes en ben diabetis,maar ga niet klagen en zagen,zolang het lukt blijf ik dit doen en werk ik aan mijn dromen.
Ben ik dan van slechte makelij? Alles moet hier beredeneerd en met stukjes en beetjes gedaan worden. Zo lukt het nog. Niet helemaal zonder hulp. Ik ben mijn poetsvrouw heel dankbaar. Ik vind het fijn dat mijn jongste zoon de zware boodschappen voor me doet.
Als er een "grote" onderneming op het programma staat, moet ik de dag ervoor heel rustig aan doen. Gelukkig kan ik genieten van mijn tuin, die ik wel zelf onderhoud.Gevolg van de ziekte van mijn man is dat de tuin in behapbare stukken verdeeld is wat onderhoud betreft. Gewoon maar wat kijken, hoe mooi de herfstbladeren zijn, hoe de zon door het huis dartelt als ze wil schijnen. Op restaurant gaan staat gelijk met maag-darmperikelen, dus dat lokt me zo niet aan. Op reis, met mijn zus, rustig aan naar zee, dat is fijn. Maar na vijf dagen ben ik bekaf. Ik heb genoten met volle teugen in september, die mooie week. Als ik al die exploten zo lees van vrijwilligerswerk en kampeertochten met de tent, ik word er gelijk moe van...We zullen maar redeneren zoals Cyper. Wat niet laat dat ik, ondanks mijn vrijheid om te doen en laten wat ik wil, mijn overleden echtgenoot bij tijden heel, heel erg mis, ook al is hij er nu al tien jaar niet meer. Dat heeft niets met depressie of eenzaamheid te maken.
Ik ben na een drukke volle loopbaan al een paar jaren op pensioen. Ik denk ook dat ik een "normaal belgisch pensioen" krijg na een leven als normale werknemer. Geen supplementen of extra aanvullend pensioen. T'is genoeg , ik klaag niet.
Ik ben alleenstaand , woon rustig op mezelf in m'n huisje. Ik doe aan poetsen , tuinieren, huishouden en kleine klusjes. Tijd genoeg, doe alles ietsje trager.
Hou van wandelen, heb een hond. Kort gezegd, ik ben gezonde happy gepensioneerde en heb altijd iets te doen.
Als gepensioneerde vrijwilliger maak ik nieuwe contacten met mensen als ik , gepensioneerden in dezelfde leeftijdgroep , allen met gelijkaardige zorgen. We praten er gewoon over onder de koffie. We leven en letten op onze gezondheid en zijn bezorgd over de handhaving van onze zelfstandigheid.
Gezondheid is het hoogste goed, maar onze zelfstandigheid is onze 2e zorg. We zouden er veel om geven om het zo nog vele jaren vol te kunnen houden, maar iedereen weet dat met een kleine tegenslag alles op de helling kan komen te staan. Bang om door een ongelukje of een val niet langer het gewone huishoudentje te kunnen doen, want dan is alleen wonen ineens wel een probleem. Het is nu al zo dat we aan inloopdouches denken en trapliftjes plaatsen. Maar die kosten wel een stuk uit ons pensioentje.
Reizen, culturele evenementen en luxe kunnen we ons misschien veroorloven als we de spaarpot aanspreken. Die spaarpot in de tijd weer aandikken kan niet meer mogelijk. We kunnen bitter weinig sparen.
Mocht niemand het gemerkt hebben , basisbehoeften die we allemaal hebben zoals elektriciteit , verwarming en winkelwaren zijn een heel pak duurder geworden.
De auto ? gaan we nog een andere kunnen kopen . De norm wordt elektrisch , maar dat is duur. De vraag is auto of niet voor ons ouderen ? Auto is een deel van onze onafhankelijkheid en mobiliteit. De winkel , de kinderen , de bibliotheek , de dokter.. Dikwijls is er waar we wonen te weinig openbaar vervoer , of t'is er niet.
Onze verzekeringspolissen gaan allemaal omhoog want rampen moeten betaald worden.
Klusjes en andere arbeid wat je niet zelf kan doen zijn pokkeduur aan't worden. Een opfrisbeurt of wat isolatiewerk aan je woonst loopt snel tot in de 1000den. Te begrijpen als grondstoffen en werktijden duurder worden. Dat vertaalt zich in de faktuur. Dus stellen we het uit met al zijn nadelige gevolgen vandien. De woonst wordt ongerieflijk en lelijk , de kou wordt tegengegaan met dure energiemiddelen.
Daar staan we dus met ons pensioentje allemaal voor. Dit zijn beslommeringen en zorgen van de gewone ouderen. Blijkbaar een groep die te fier is om de zorgen die ze hebben te uiten of in forum naar voor te brengen .
Ik mag er niet aan denken hoeveel gepensioneerde mensen binnen afzienbare tijd zodanig op hun huishoudbudget gaan beknibbelen om hoge rekeningen te betalen, dat hun gezondheid er door in 't gedrang komt gewoon omdat het zelfstandig overleven zo duur wordt.
Het vooruitzicht om je woonst te moeten verlaten , daar ga je onvermijdelijk mee geconfronteerd worden. Maar waar dan naartoe ?
Ik ben 86 j , heb al 2 nieuwe heupen, en ga wekelijks naar de kinesist.
Hoor minder, zie wat minder, enz...;
Leef zuinig , rij nog met de fiets , want een auto heb ik niet. Te voet met een rollator...
Maar ik leef nog ...in de eerste plaats met mezelf en met God , en dan met de mensen
Ik ben gelukkig alleen, , en hoop nog lang alleen te kunnen blijven, zoals nu.
Dus geef het niet op... bezoek nog eens andere oude mensen, ze zijn er zo blij mee.
Goeie moed
Milla
Ik ben 86 j, heb al 2 nieuwe heupen, en ga wekelijks naar de kinesist
Hoor minder, zie wat minder, enz....
Leef zuinig, rij nog met de fiets, want een auto heb ik niet. Te voet met een rollator.
Maar ik leef nog...in de eerste plaats met God , en dan met de mensen.
Ik ben gelukkig alleen, en hoop nog lang alleen te kunnen blijven, zoals nu.
Ik kom tijd te kort, lezen, schrijven, nieuws opo TV + nog 2 opgenomen programma's , wat computeren , enz....
Dus geef het niet op...bezoek nog eens oude mensen, ze zijn er zo blij mee, ik doe dat ook
Goeie moed
Milla
Zorgen voor iemand is zorgen voor uzelf,en zorgen voor uzelf is ook zorgen voor een ander.
Ik wens je elke dag een fijne dag.