Een tijdje geleden geraakte ik toch nog eens in paniek, gevoel dat ik almaar minder ervaar omdat ik meen in mijn lang leven al ongeveer alles meegemaakt te hebben.

Nu voelde ik, dagen en nachten na mekaar, dezelfde last die ik zes à zeven jaar geleden ervoer toen een weerbarstige kanker zich aanmeldde. Halskanker zowaar. Ik wist niet eens dat er zoiets bestond. Trouwens, als je dat woord met een correctieprogramma in je laptop intikt, wordt het prompt in het rood onderlijnd. Oorpijn, het idee dat de helft van mijn gelaat opgezwollen was en nog een paar andere symptomen leidden mij destijds naar een lange en pijnlijke behandeling en naar nog wat naweeën als extraatje.

En nu scheen dat weer op mij af te komen, wat mij dus angstig stemde en bijstand van de specialist van destijds onvermijdelijk maakte. Ja, van die halsspecialist, woord dat op mijn scherm weer met rood onderlijnd verschijnt.

Ik ga zijn naam niet vermelden, hoewel ik meen dat ik, met zijn verschijning destijds in mijn leven, het groot lot getrokken heb. Die man straalt echt kennis en zelfzekerheid errond uit, zonder daarbij ongepast autoritair over te komen. Je ervaart zijn diagnose onmiddellijk als de juiste, als de enige aanvaardbare, wat ook geldt voor de onvermijdelijke behandelingen.

Maar geen naam dus, omdat ik niet weet of zoiets gepast is en ook niet of die bewonderenswaardige specialist daarmee gediend zou zijn. Want je voelt bij hem naast die evidente, op kennis en aanleg gebaseerde zelfzekerheid, ook een niet te miskennen discretie in zijn persoonlijkheid. Wat het allemaal nog geloofwaardiger maakt.

Dus, ik met oorpijn en aanverwante symptomen terug naar die halsspecialist (weer met rode lijn) en tot mijn grote verbazing was er, in volle vierde coronagolf, de dag na mijn telefoontje al een plaatsje vrij. Gebeurde dan wat ik al dikwijls meemaakte in die lange controletijd, die op mijn ziekzijn volgde. Onaangenaam onderzoek tot ver in de mondholte, slangetje met lamp de neus in, tot diep in de keel. En nu onmiddellijk de geruststellende conclusie: niets te zien wat verontrustend kan lijken. De voorzichtige specialist vond wel dat ik nog eens onder de scan moest, maar gaf meteen vrij wat men als zijn definitieve diagnose mocht beschouwen.

-U hebt wel een verkoudheid, een ZWARE VERKOUDHEID, meneer!

Ik had dat zelf nog niet geraden omdat ik, met mijn op de kanker volgende slikproblemen, dag in dag uit loop te hoesten en te niezen. En een ZWARE verkoudheid, ik wist gewoon niet wat dat is, vermits ik, meen ik mij te herinneren, zelfs nooit een GEWONE verkoudheid kreeg. “Een valling”, zoals wij zeggen, en ik kwam er zo weinig mee in contact, dat ik mij nooit afgevraagd heb waar dat zonderling woord, ‘valling’ dus, vandaan komt. Googelen meteen, om uit te komen bij onder meer deze definitie: kou ik op een lichaamsdeel valt.

Nu, verkoudheid of valling, ik kon tot nu toe nooit vatten waarom mensen zoveel heisa maakten rond zo’n onnozel kwaaltje, dat ik zelf zelden of nooit te bekampen kreeg.

Nu oordeel ik daar wel anders over.

Met die ‘zware verkoudheid, meneer’ werd ik gedurende dagen tot de zetel veroordeeld, onbekwaam om gelijk wat te doen. Als ik mezelf toch eens tot aan de laptop sleepte, bleek ik geen controle over mijn vingers te hebben. De letters schenen overal rond te vliegen.

Dat is nu al sinds een tijdje voorbij, maar ik blijf bij mijn voornemen om nooit nog te spotten met mensen die kampen met een ‘valling’ en biedt zelfs mijn excuses aan, aan hen met wie ik dat in het verleden wel deed.