Gelukkig voor ons (mijn vrouw en ik) zijn er veel en mooie kringloopwinkels in Gent. We gaan er regelmatig shoppen en benoemen ze met de straatnaam.

-Vandaag eens naar de Getouwstraat of de Vlaamse kaai? Of naar de Brugsesteenweg? Of de Dampoort? We slijten er dan wel een uurtje, of soms twee, wat om te beginnen een goed gevoel geeft. Je creëert de indruk – en het is zelfs meer dan een indruk – dat je met ‘een goed werk’ bezig bent. Alleen al door je aanwezigheid en vooral door je aankopen (aan onvoorstelbaar lage prijzen) steun je een bedrijf (of is dat een instelling?) dat mensen aan werk, aan leuk werk helpt. Mensen die anders en elders voor een gepast loon nooit aan de bak zouden komen. Tevens zet je (of denk je dat te doen) een beetje een rem op een voorthollende economie, die haar nieuwe producten al kwijt wil als de andere nog maar pas in de rekken liggen. En het schijnt, tenslotte, dat hergebruik goed voor het milieu is.

Fijn dus dat er zoveel van die winkels in onze thuisstad zijn. De kunst om daar baat uit te halen ligt niet in een bezoek als je absoluut dat ene ding nodig hebt, want dan is het er, op dat moment, natuurlijk niet. Neen, je moet er gewoon gaan rondlopen, om er dingen te vinden die je aanstaan en die je elders – gezien de prijzen – niet kan of wil betalen.

We hebben (mijn vrouw en ik dus) elk onze afdelingen. Liliane heeft het bekeken op huisgerief (glazen, koppen en vooral versiering) en op kleding. Aan te raden voor dat laatste: de Vlaamse kaai. Ik, van mijn kant, trek op zoektocht tussen de boeken, met rijke collecties in de Getouwstraat en in de Brugsesteenweg.

Dankzij mijn vrouw die met kennis van zaken doorheen broeken, hemden en kleedjes struint, loop ik er altijd hip gekleed bij, en zij natuurlijk ook. Met luxueuze en vaak nieuwe spullen, “van een duur merk” zoals ze altijd met nadruk en kennis van zaken zegt. Ze overweegt zelfs een soort inventaris op te maken met op elke lijn de aard van het product, de op internet aangegeven verkoopprijs en het uitgegeven sommetje. In de ene kolom staat dan bijvoorbeeld 130 euro en in de tweede 5!

In de boekenafdeling vind ik over het algemeen een even rijk aanbod: romans en jeugdwerk, strips en politieseries. Om maar van de kleurrijke receptenbundels te zwijgen.

Eén merkwaardige vaststelling daarbij. Overal, tot in de ter zake minst bedeelde winkel, vind je boeken die nog niet zo lang geleden als bijna verplichte lectuur werden aangeboden. En die nu dus al liggen te wachten op iemand die ze wel wil lezen, met zoveel genoegen dat ze ook bijgehouden worden. Het gaat dan over auteurs als Dan Brown, Umberto Ecco en zelfs Stieg Larsson. Brown heeft mij nooit geïnspireerd, hoewel ik niet weet waarom. Ecco vond ik, ondanks mijn toch ruime leeservaring, te moeilijk, maar Larsson heeft mij, samen met enkele van zijn Scandinavische collega’s, gewoon in de vervoering gebracht. Ooit vroeg een man, die ook aan het lezen verslaafd is, of ik de ‘Millenium Trilogie’ (van Larsson dus) gelezen had. En of ik daarna nog ander geschrijf zou kunnen waarderen? Amper dus.

Bijzonder leuk voor een oude man als ik is dat je, steeds in een of andere kringloopwinkel, boeken terugvindt, uitgegeven in de verre tijd van de eigen jeugd. Ik heb zelfs nog werkjes bijgehouden die ik cadeau kreeg toen ik amper puber was. Van ‘Dik Trom’ over ‘Bartje’ naar ‘De Witte’. Mijn absolute voorkeur ging toen naar ‘Baron von Münchhausen’, waarvan ik een prachtige uitgave met sprekende tekeningen in bezat. En net dat boek ben ik ooit eens kwijtgeraakt, ik die zo’n schat nergens zou achterlaten, ook niet in een van de geliefde kringloopwinkels. Dat er – sober en soms naïef gepresenteerde – boeken van Buysse, Streuvels, Conscience tot Lampo en Daisne, aangeboden worden, lijkt mij min of meer normaal. Van zo’n werken moet er niet noodzakelijk nog belangstelling heersen bij volgende generaties. Mij bekoren ze nog altijd en ik vind de vier euro die ik er steeds weer aan besteed, meer dan gerechtvaardigd. Beter nog: ik geraakte onlangs aan ‘P.P. Rubens, De Roman van zijn Leven’, geschreven door de destijds populaire maar nu totaal vergeten Jef Crick. Dat verhaal kwam in 1943 op de markt, in oude spelling natuurlijk. Ik denk dat ik nog even leerde lezen en schrijven in die spelling, maar dat is waarschijnlijk niet de reden waarom ik begonnen ben met lezen erin. En dat verder doe. Het is gewoon leuk.