Het is misschien wat scherp gesteld, die bewering dat ik in een soort haat/liefdeverhouding leef met alles wat met computers te maken heeft, maar abnormaal is dat niet. Net zoals het merendeel van mijn leeftijdsgenoten zag ik die bruuske revolutie in de maatschappij met de allergrootste snelheid op mij afkomen, toen ik stilaan te oud werd om nog veel nieuwe dingen op te steken. Vooral als die door specialisten met de snelheid van mitrailleurvuur op je afgeschoten worden. Wat blijkbaar zo hoort bij die mensen.

Het zou natuurlijk dom zijn te ontkennen dat er veel goeds inzit, bijvoorbeeld, bij het werken op een laptop. Het eerste voordeel waarvan ik zou moeten genieten is dat je – ook al woon je bijvoorbeeld in een appartementsgebouw - tot een eind in de avond/nacht kunt tikken. Vroeger, met je Olivetti of je Remington, zou je zo en na 22 uur, heel de buurt op stang gerateld hebben, nu kan dat allemaal op de meest geruisloze wijze. Alleen: voorheen was het voor mij een genot zelfs tot in de vroege uurtjes te schrijven, nu ben ik daarvoor veel te moe, eens de dag voorbij is. En lukt dat dus niet meer.

Ik ben altijd een ‘brievenman’ geweest, voerde met vrienden een redelijke uitgebreide correspondentie op papier. Nu doe ik dat via mail, wat rapper gaat en in die zin ook comfortabeler is gezien ik, zelfs in de druk bevolkte woonwijk waarin ik huis, de auto moet nemen om bij een postbus te geraken.

Ik krijg echter en bijna dagelijks ook redenen tot ergernis over mij heen.

Mijn vrouw Liliane schonk mij voor mijn verjaardag een prachtige, ultramoderne laptop, met alles er op en eraan, wat waarschijnlijk iets te veel is voor een oude man. Het toetsenbord blijkt erg gevoelig, soms werk ik met lichtjes bevende handen en raak ik iets wat ik eigenlijk niet raken moet. Om meteen de meest vreemde dingen op mijn scherm te zien verschijnen. Onlangs nog overkwam mij wat geen enkel schrijvend mens op zijn nek wil krijgen. Ik weet niet wat ik uitgestoken had, maar plots kon ik geen enkele file in ‘word’ nog open krijgen. Of bijna geen enkele, de uitzonderingen maakten het mysterie nog groter. Ook zaken, opgeslagen op een stick, werden ‘in quarantaine’ geplaatst. De schrik sloeg mij om het hart. Stel dat ik al die artikels, columns en boeken uit mijn archief kwijt zou spelen. Wat een drama zou dat niet geweest zijn! Gelukkig heb ik in mijn (aangetrouwde) familie een heuse specialist zitten, die mij verzekerde dat hij alles weer in orde zou brengen, hoewel hij, na eerste informatie via telefoon, ook niet kon raden wat mij nu weer overkomen. Laat op de avond en de dag voor ik die deskundige pluszoon in Oudenaarde zou opzoeken, riep ik toch nog eens die geteisterde word-files op. Om vast te stellen dat die ineens weer opengingen, klaar en duidelijk te lezen. Ik ging gelukkig en gerustgesteld slapen om ’s anderendaags vast te stellen dat het herstel maar tijdelijk geweest was.

Finaal is alles weer in orde gekomen, mijn specialist heeft het werken op die nieuwe laptop met enkele voor mij onbegrijpelijke ingrepen nog wat comfortabeler gemaakt en ik weet intussen dat uw hoofdredacteur thuis van hetzelfde comfort kan genieten. Ook hij heeft een expert, zelfs onder zijn dak.

Wat mij ook irriteert is dat al die prachtige apparaten en programma’s zo gemaakt zijn dat ze maar gedurende een aantal jaren bruikbaar zijn. Ik ervoer dat net met dat elektronisch comfort, dat ik oh zo sterk kan waarderen: het bankieren. Overschrijven, rekening nakijken, thuis van in de zetel: super gemakkelijk, ook in tijden waarin bankkantoren even zeldzaam geworden zijn als postbussen. Maar plots lukte het niet meer mijn rekening aan te spreken: ik moest updaten, waarbij bleek dat de app niet meer op mijn iets te oude gsm paste. Nieuwe telefoon kopen dus, tot heil van de elektroniche business.