Alle lichtjes zijn nu wel uit. En de kerstboom wacht in de garage om meegenomen te worden door de ophaaldienst, tijdens de speciaal daarvoor geprogrammeerde ronde.

De cadeautjes hebben intussen een plaatsje gekregen. De mooiste staan op het dressoir in de living, de totaal ongeschikte (‘wie koopt er nu in godsnaam zoiets?’) steken diep in een zak om zo snel mogelijk weggebracht te worden naar een of andere kringloopwinkel, of, in het ergste geval, naar het containerpark.

De kaartjes liggen slordig opgeborgen (‘er zijn er toch weer meer dan vorig jaar gekomen, schat’) in een schoenendoos, de zevende al die met enige moeite onderaan in de kleerkast alsnog een plaatsje krijgt. En de niet zo felle ruzie met de buurvrouw is, na amper een maand, weer bijgelegd.

De goede voornemens verdwijnen alras uit ons hoofd, het gewone leven wordt hervat, met gesakker op het nog altijd drukke verkeer naar en van het bedrijf, ondanks thuiswerken. Het zal voortaan ook weer altijd te koud of te warm zijn, te nat of te droog, wat uiteraard slecht is voor de natuur, waaraan we toch maar eens wat meer aandacht moeten schenken.

En voor de rest?

Ja, voor de rest zullen we ons blijven ergeren aan wat verschijnt op de sociale media en bij elke gelegenheid fier opscheppen over het geslaagde leven van onze nakomelingen, na toch nog wat kniezen over het feit dat zoon- of dochterlief voor het feesten alweer de voorkeur hebben gegeven aan de schoonouders, hoewel die in de loop van het jaar ook niet altijd even hoog ingeschat werden.

Bij de oma’s en de opa’s, van wie het leven in de komende maanden verrijkt zal worden met nog een kleinkindje, zullen weer woorden ontbreken die vrienden en kennissen moeten leren hoe mooi die snoes wel is (‘zo’n ogen, nooit gezien mens!’), hoe snel dat kadetje evolueert, je zou bijna denken tot lopen of praten toe. Maar diezelfde schat zal de fiere grootouders dan wel de gordijnen (van de slaapkamer) injagen door in de eerste nacht dat die snoes bij hen mag logeren, zo goed al zonder onderbreking te huilen, of zeg maar te krijsen. Wegens tandjes kan dat dan nog niet, dus zullen het wel krampjes zijn, hoewel de door de ouders opgelegde eetregels strikt opgevolgd werden. Regels die betwist worden, omdat die zoveel anders zijn dan in het verleden, hun verleden als de prille papa en de prille mama van toen.

Och, erg is dat allemaal niet, als men bedenkt wat er allemaal gebeurt in andere landen, ja zelfs in hele continenten, met oorlogen en opstanden, met zogezegde revoluties en de daaropvolgende hongersnoden.

Misschien hadden we, bij het opslaan van onze toekomstplannen voor 2022, wat meer plaats moeten ruimen voor steun aan al de mensen uit de geciteerde landen/continenten. En bij uitbreiding aan hen, die al die misère konden ontvluchten om hier evenzeer op straat en in de kou te belanden.

Goede voornemens voor het komende jaar (niet meer roken, minder drinken, tien kilo vermageren) verdwijnen nogal ras uit het hoofd, maar wat ik hierboven suggereerde zou dan wel wat nadrukkelijker op de agenda mogen blijven. Samen met, voor mij alleen, die ene opdracht: nu echt eens naar mijn tanden laten kijken. Lezers met een goed geheugen herinneren zich misschien wel dat ik daar ooit eens een cursiefje over schreef, over mijn verlammende schrik voor de ‘dentist’, zoals wij zeggen, zo goed als de enige echte angst die mijn lang leven tot nog toe belast heeft. Bij een eerdere en zware kankerbehandeling, enige jaren geleden, hadden specialisten mij verwittigd: ‘zorg dat je er met een goed gebit aan begint of je bent in de kortste keren ongeveer heel je eetkamer kwijt.’

Daar schijnt het nu en voor mij op uit te draaien, zodat ik toch eens die schrik zal moeten overwinnen om tenminste dat voornemen te realiseren. Want echt: het is geen zicht meer, zelfs niet voor een 82-jarige.