Een paar weken geleden werd beslist de voorname instantie, die zich bezighield met het bestrijden van de coronapandemie (of tenminste het geven van wetenschappelijke raad daartoe) min of meer te ontbinden. Wat betekende dat de medewerkers niet meer regelmatig moesten en moeten vergaderen, maar wel beschikbaar blijven voor het geval het virus nog maar eens in een of andere variant zou toeslaan.

Terug in de tijd

Gedaan die miserie dus, en tijd om even een balans van de voorbije tijden op te maken. Met de vraag hoe je nu terugkijkt naar die meer dan twee jaar, waarin de wereld van ongeveer iedereen drastisch veranderde. Ik moet eerlijk bekennen – en dat zal misschien vele lezers verbazen – dat het mij niet mishaagd heeft.

Door al de opgelegde beperkingen, die ik hier niet moet herhalen omdat iedereen ze nog stevig in zijn hoofd heeft zitten, leek het wel of ik werd met forse dwang teruggedrongen naar de periode waarin ik als piepjonge knul door het leven dartelde en waaraan ik net genoeg herinneringen overgehouden heb om te beseffen dat eenvoud in het bestaan ook heel veel charmes heeft.

Alles werd verboden

Ik kijk dus nu terug naar de pandemieperiode, waarin ongeveer alles verboden werd. Ik probeerde de steeds strenger wordende regels zo goed mogelijk na te leven en wist wel dat het niet zo strak gemeend was als een toenmalige minister het zei. Ik bleef niet altijd ‘in mijn kot!’. Ik ging op tocht, doorheen de lege straten van mijn stad, die triestig oogde met de gesloten winkels, met etalages afgeschermd door grauwe rolluiken. Dus keek ik maar wat aandachtiger rond en zag hoeveel moois er toch nog, met verrassende gebouwen, wijken en pleinen, in de aanbieding zat.

Wandelen

Ik bestreed de zogezegde saaiheid van dat nieuwe bestaan met wat ik - gezien mijn druk bestaan – in jaren niet meer gedaan had: wandelen. En leerde dat er in de naaste omgeving even mooie parken bloeien als in de daarvoor gereputeerde, toeristische pleisterplaatsen, even boeiende bossen als die uit de mysterieuze ‘verre landen’.

Toen dat weer mocht, ervoer ik hoe zalig het is bij goed weer op een terras een wijntje te drinken, wat ik eerder ook deed maar toen niet direct als opwindend beleefde. En ontdekte opnieuw dat we, in eigen land/stad en qua terrassen, even goed voorzien zijn als in de zonnigste landen. Ik ken zelfs een plaats dicht bij huis waar ik me nu in… Aix-en-Provence waan, wat ik voorheen nooit opgemerkt had.

Eindelijk weer op café

Gewoon op café gaan was voor mij vele jaren lang de doodnormaalste zaak van de wereld, maar na die lange tijd dat zoiets niet meer mocht, voelde ik me bijna kinderlijk blij het toch nog eens te kunnen doen.

De vrijheid kwam stilaan terug, om de mensen te leren dat, bijvoorbeeld, naar de bioscoop gaan wel iets boeienders heeft dan elke dag naar de tv kijken, dat zo goed als in eigen de buurt even mooie steden te bezoeken zijn als die, aangeprezen in de promotie voor de (dure) citytrips en je ook met de trein of de auto spannende reizen kunt maken, even goed als met de ver vliegende Boeing.

De jeugd had zich intussen bijna ziek gejammerd over gesloten disco’s en geannuleerde festivals, om tegelijkertijd te beseffen hoe fijn het kan zijn in een of ander parkje of op dat gezellige pleintje in de buurt met vrienden en vriendinnen samen te komen, iedereen met het eigen drankje in de hand en te kletsen, of beter nog, de wereld te hervormen. Zoals wij dat zoveel jaren geleden al deden.

Het eenvoudige leven van jaren terug had voor mij nog alle charmes behouden, maar ik ben er mij natuurlijk van bewust dat we snel weer in de moderne wereld, waarin alles weer mogelijk is, zullen verzeilen en blijven.

Alhoewel...

De ene crisis is amper voorbij of we zitten al met een andere opgescheept, een veel ergere dan die waarvoor we ‘in ons kot moesten blijven’.

Voor ons, West-Europeanen, vallen de gevolgen van de Oekraïense oorlog nog mee, in vergelijking met de bevolking van dat schaamteloos aangevallen land. Wij voelen het nu – zoals met de pandemie – niet meer in het hart, de spieren en de longen – wel in de portemonnee en moeten ons – eventueel om in de toekomst herhaling te voorkomen – nog maar eens afvragen hoe het mogelijk is dan één enkel (on)mens er in slaagt miljoenen onschuldige burgers op de vlucht te jagen, evenveel mensen wereldwijd in nog diepere armoe te storten, duizenden onschuldigen te doden en nog zoveel meer te verwonden, fysiek, sociaal en geestelijk. Helaas kan er voor het bestrijden van die kwaal geen instantie met wetenschappers samengebracht worden en zitten de politiekers nog meer dan door corona, met de handen in het haar.