Bewondering voor Eddy Merckx

Met Johny - en ik mag Johny zeggen omdat ik weet dat hij intussen een echte vriend geworden is -  smeedde ik een hechte band dank zij Eddy Merckx. Vansevenant kwam uit de jaren zestig als een heuse bewonderaar van de grootste kampioen aller tijden, nadat hij voorheen al als een groot liefhebber van de wielersport door het leven ging.

De journalist-specialist-in-politiek kreeg langs een of andere omweg de gelegenheid om mee een boek te maken over, in een eerste instantie, de ploeg van Merckx. En daarna, heel alleen, over Eddy zelf.

Twee boeken

Even professioneel als in de politiek, zocht hij naar de meest betrouwbare bronnen om zijn stof te verzamelen en finaal uit te komen waar hij wezen wilde, dus bij 'Eddy Merckx DE biografie', later en wegens groot succes gevolgd door '1969 het jaar van Eddy Merckx'.

Het eerste werd uitgegeven bij Kannibaal, het tweede bij Lannoo.

Bij zijn speurtocht naar mensen die hem voor zijn boeken nog iets meer konden vertellen dan de rijke documentatie dat deed, kwam hij haast automatisch bij mij uit en dat niet noodzakelijk omdat ik…ik ben.

Foto Johny Vansevenant: Benedict Wydooghe - Eigen werk, CC BY-SA 3.0,  bron https://commons.wikimedia.org/w/index.php?curid=18342260

Neen, gezien mijn vorderende leeftijd (toen toch half in de 70) was ik ongeveer de enige journalist die nog leefde en heel Eddy’s loopbaan op de voet gevolgd had, om er veel, heel veel over te schrijven.

De Kannibaal

Johny vroeg mij of ik bereid zou zijn af en toe eens samen een praatje te maken over die bijzondere man die ook ‘kannibaal’ genoemd werd, en die paar praatjes mondden uit in bijna wekelijkse bijeenkomsten, in de lange aanloop naar DE biografie.

Alvorens zo ver te geraken, moesten we eerst nog een praktisch probleem oplossen. Johnny zag rap heil in lange gesprekken en wilde die nog het liefst op zondagochtend voeren, omdat hij zich dan meestal vrij kon maken. Best zou zijn dat ergens ‘op café’ te doen, liefst van al vanaf 9 uur, zodat we tijdig weer thuis konden zijn voor het middagmaal. Maar vind maar eens - in gelijk welke stad - een kroeg die - zoals gezegd op zondag - zo vroeg de deuren opent, vooral in deze tijden waarin, na de mis en in een of ander naburig café, niet al te veel kerkgangers meer te bedienen vallen.

Na een lange zoektocht in Gent, waar we allebei wonen, had ik toch prijs, met name in ‘De Wan’, recht over de… Sint-Salvatorkerk.

Staminee

Het bleek zo’n echte ‘staminee’ te zijn en dat niet alleen wegens het interieur, ook door de klandizie. Die bestond, vanaf 9 uur zondagmorgen al, uit de meest eenvoudige mannen en vrouwen, die daar samen genoten van een stevige pint of iets later van een aperitiefje.

Johny voelde zich evenzeer als ik gelukkig in die kroeg en tussen het ware volk. We hielden er urenlange gesprekken, zelden of nooit onderbroken door de stamgasten, die meestal talrijker waren dan de ‘believers’ van de mis aan de overkant. De ‘bazin’, een energieke vrouw, moest (denk ik) maar eenmaal weten wat die twee rare snuiters tussen haar cliënteel kwamen doen en toen ze vernam dat al dat gepraat zou leiden tot de uitgave van een boek… bestelde ze er onmiddellijk een. Verder heeft ooit maar één man ons aangesproken. We zaten toen dicht bij de toog, hij draaide zich om en zei, nadrukkelijk:

-Meneer, gij zijt Johny Vansevenant hé!

Johny knikte en de man leek te triomferen:

-Zie je, ik hoorde het toch wel aan je stem zeker.

Hij zou later ook DE biografie van Eddy Merckx kopen, toen die uitgekomen was en we de traditie van zondagse bijeenkomsten in dat volkse café in ere hielden, eerst om verder te werken aan ‘1969, het jaar van Eddy Merckx’ en daarna gewoon, om mekaar nog regelmatig te zien.

Helaas…

De energieke mevrouw en haar man hebben op een bepaald moment de zaak overgegeven. Het is nu een eetcafé ‘De Wan and only’ genaamd, wat waarschijnlijk een logische evolutie is en ons met heimwee doet terugdenken aan pas zondagochtenden. Want ook Johny was gecharmeerd, bij zoverre dat hij blijkbaar toch wat meer informatie over onze destijds wekelijkse afspraakplek ging opzoeken en onder meer uitkwam bij een prachtige foto, vele jaren geleden genomen, toen op dezelfde hoek al een ‘In den Wan – Estaminet’ opgetrokken stond.

Met twee vensters links en rechts en middenin een smalle deur, waarin een grijze man met dikke buik staat te poseren. Waarschijnlijk Jules Masson, vermits die naam ook op de gevel geschilderd stond. Uit welke jaren dat beeld stamt, meldde Johny er niet bij, ik heb wel op internet teruggevonden dat er in 1634 al sprake was van een ‘De Wanne’. En dat de kroeg van de foto in 1946 afgebroken werd, om na de wederopbouw lange tijd nog zo aantrekkelijk bleef voor Johny, ik en vele andere, eenvoudige mensen.