Het was me weer zo’n dag, een dag van kampen met een slecht tot soms niet werkende laptop. Het voornaamste euvel lag hem in het feit dat ik plots, zonder duidelijke reden, niet meer kon mailen. Dan wanneer ik net dan heel wat berichten te versturen had, berichten die absoluut weg moesten of die ik even absoluut weg wou.

Aanvankelijk nog rustig en zeker van mijn stuk, probeerde ik het computerfalen herstellen, wat natuurlijk een illusie was gezien ik als een soort neanderthaler in die hypermoderne wereld functioneer.

Hulp van de vrouw

Finaal moest ik, al redelijk geïrriteerd, de hulp inroepen van mijn vrouw Liliane, die eerlijk gezegd wel wat bekwamer is als het om computers te doen is.

-Geef hier, zei ze zelfzeker, zeg me wat er misgaat en lk los het wel op.

Het werd een strijd van vele uren, een vergeefse zoals u intussen wel kunt raden. Van voor het nieuws van zeven uur hadden we het allebei opgegeven. Met toch een complimentje voor de vrouw des huizes. Zij had het tenminste zo lang volgehouden, met het zoeken langs vele kanalen naar de oplossing die mij in staat zou stellen opnieuw aan het mailen te gaan. Was zij er niet geweest dan was ik er al lang mee gestopt en had ik, opgevreten door de zenuwen, dat monstertje van een toestel misschien tegen de muur gekeild.

Wel beeld, geen klank

We spraken die avond geen woord meer met mekaar en ik geraakte maar moeilijk in slaap. De berichten die ik absoluut bij de bestemmelingen wilde hebben, waren nog steeds bij mij achtergebleven.

Na veel draaien en keren moet ik dan toch ingedut zijn. En ik droomde. Ik kreeg bezoek van een oude vriend, een man die mij destijds geïnspireerd had om alsnog een eerste boek te schrijven en die dat ook nog wilde sponsoren. Hij greep mij bij de arm en zei met enige medeleven in de stem:

-Ik zal je nog een keer helpen, maar dan moet je exact doen wat ik je zeg. Gooi heel die moderne bazaar buiten, ik kan er ook niet mee werken. En hier is een mooie, dure vulpen en een stevige blok kwaliteitspapier. Begin daar maar mee en je zult zien hoe mooi je nieuw boek zal zijn.

Hij had mij intussen binnengeleid in een grote kamer met een soort 17^de eeuws uitzicht, hoewel ik niet goed weet hoe een interieur er in die verre tijd uitzag. In elk geval klommen tegen elke muur metershoge boekenkasten op, gevuld met honderden, luxueus ogende meesterwerken.

De vriend voerde mij richting een lange tafel en één stoel, zacht om op te zitten, stevig met een hoge rugleuning. Hij drukte mij gewoon neer en beval:

-Begin hier nu maar te schrijven, hoor je wat ik zeg: TE SCHRIJVEN. Met die mooie vulpen, op dat zachte papier. En je zult zien wat je zult zien.

Kalligrafie

En ik begon eraan, in de heuse kalligrafie vanuit de schooljaren, dan wanneer ik vandaag en bij het nemen van nota’s, alleen maar onleesbare hanenpoten uit de vingers krijg.

Het ging duidelijk vooruit want plots was er dat boek, dik en stevig ingebonden. Het moet een groot succes geworden zijn, want waarom anders dan om op de uitreiking van een literaire prijs aanwezig te zijn, moest ik ineens gaan zoeken waar ik een smoking kon huren? Ik probeerde google te vinden en vond google niet en werd wakker. Naast mijn vrouw, in onze mooie maar eenvoudige slaapkamer. Ik ontbeet zoals ik dat elke ochtend doe in onze redelijk kleine living. In de uiterste hoek daarvan staat, tegen het venster aan, mijn klein bureautje, niet eens een vierkante meter groot. Ik zette me op een doodgewone stoel, achter mijn laptop, die waarmee ik nog altijd niet kon mailen, maar wel teksten kon tikken. Dus schreef ik dit cursiefje en voelde mij daar gelukkig bij.

Na nog enkele vergeefse pogingen trokken, in de namiddag, Liliane en ik naar een gespecialiseerde winkel, waar een vriendelijke man in de kortste keren mijn computer voor alles wat die kan aan het werk kreeg.

Het deed mij goed te zien hoe razendsnel ik mijn cursiefje naar de redactie van SenNet doorgespeeld kreeg. Veel rapper waarschijnlijk dan in de tijd van de handgeschreven teksten, met de dure vulpen op glanzend wit papier neergepend.