Ben jij ook een grootouder?

Ik mag veronderstellen dat vele lezers van dit magazine grootouder zijn. En ik zal er niet ver naast zitten met mijn overtuiging dat het merendeel gelukkig is als bomma en bompa, opa en oma of, zoals in ons geval, als opi en omi door het late leven te gaan. Om - wat ik ook doe - al eens een vergelijking te maken tussen de opvoeding die nu aan kinderen wordt besteed en degene die wij hen gaven. Het verschil is natuurlijk enorm, vooral als je de vergelijking doortrekt naar onze generatie, die van de ‘oudjes’ dus.

Wij hadden weinig of niets in vergelijking met wat de jeugd nu aangeboden krijgt. Pas als we achttien geworden waren, gingen de dancings voor ons open, tenminste voor hen die in de stad woonden.

Thuis om middernacht!

Nu zijn de discotheken het hele land door open en verdringen in de zomer de festivals elkaar op de drukke kalender. Wij, de jeugd van toen en ook onze kinderen al zoveel later, moesten ten laatste om middernacht arriveren zijn, nu beginnen de feestelijkheden pas rond dat uur.

Wij werden thuis vaak opgewacht door vader en/of moeder, nu laten ze die achter met de melding dat ze wel bij de een of andere vriendin of vriend blijven slapen, als ze dat al niet MET die vriend of vriendin doen.

Voor ons was zo’n genoegen over het algemeen weggelegd voor de huwelijksnacht en wee diegene die deze strenge regel overtrad. Dat alles bezorgde ouders slopende miserie, waarvan de pa en de ma van vandaag al geen benul meer hebben. Tenzij je nu, door allerlei omstandigheden, een kleinzoon of een kleindochter krijgt toegewezen.

‘Pleegzorggrootouders’ heet dat dan en wie die titel opgespeld krijgt, keert ineens terug naar de tijd dat zij over zoon- of dochterlief moesten waken. Met voor ons, mijn vrouw en ik, toch het geluk erbij dat de kleindochter bijna onwaarschijnlijk braaf en lief en welgezind door het leven gaat.

Kamperen in Portugal

En het – hoewel al 19 intussen - nooit erg op uitgaan en fuiven bekeken heeft, maar des te meer op, bijvoorbeeld, redelijk avontuurlijk reizen. Met een bende gezellen – jongens en meisjes onder mekaar - gaan kamperen in Portugal bijvoorbeeld, of gaan logeren bij verre kennissen die een huisje hebben in Slovenië. Blijkt dat dit een prachtig, modern geëvolueerd land is (met zelfs een paar uitzonderlijk talentrijke wielrenners) maar waar het nog altijd niet zo simpel lijkt van in Gent met vliegtuig, trein en bus in een of ander afgelegen dorpje aan te landen, voor de kleindochter in kwestie helemaal op haar eentje trouwens.

Mijn eerste reis...

Voor haar bleek dat echter niet het minste probleem om zo’n trip in mekaar te steken (de computer, weet je) om er met een gerust gemoed aan te beginnen.

Ikzelf herinnerde mij daarbij de eerste zogenaamde reis die ik mocht ondernemen. Met een goede vriend trok ik met de fiets en een tentje als zwaarste bagage naar de Rijnvallei in Duitsland.

Wij, destijds, besteedden uren aan het uitstippelen van de route, zij, Zoë dus, een half uurtje op het scherm. Ik lag de nacht voor het vertrekuur wakker, mij inbeeldend wat ons allemaal kon overkomen onderweg. Niks dus in tegenstelling tot Zoë die al in nood geraakte tijdens de treinreis naar de luchthaven, maar dat met een nonchalante zwier oploste. Dan wanneer ik elk keitje op de weg probeerde te ontwijken. Je moest toch maar een lek rijden.

Geen nieuws, goed nieuws

Toen ik vader was, verliep de vakantieperiode redelijk zorgeloos. Ook toen bestonden nog niet zoveel mogelijkheden om er – zelfs als die verlossende 18^de verjaardag al gevierd was – eens voor een weekje of meer op uit te trekken. Zonder pa en ma dan, die echter nog wel een tijdje op jeugdkampen bleven inzetten. Of op kamperen aan zee, waar vader en moeder hun nakomelingen gemakkelijk eens voor een dagje konden bezoeken. En voor de rest gold het gezegde dat ‘geen nieuws, goed nieuws is’. Alleen als er iets ernstigs gebeurd was, werd er vanuit een cel op straat gebeld, het trouw geschreven zichtkaartje arriveerde over het algemeen enkele dagen na de terugkeer, als de zorgeloze jeugd dat al niet vergat te posten.

Nu, er rekening mee houdend dat kaartjes schrijven niet meer van deze tijd is, is het allemaal zoveel anders geworden. Samenvattend kan men zeggen dat nu ‘geen nieuws’ betekent dat er misschien… ‘slecht nieuws’ onderweg is. Want vandaag leven we toch in de tijd van verbindingen heel de wereld rond, dag en nacht.

Met dank aan de gsm... (of niet?)

Met dank aan de gsm of de iPhone, die de thuisblijvende grootvader uren en uren van spanning rond de reizende kleindochter doet beleven. Je geeft die, bijvoorbeeld, de opdracht haast uur na uur een compleet relaas van de reis door te bellen. Van op de trein richting Brussel, van in de luchthaven, van aan de gate, van in het vliegtuig enzovoort, tot in het Sloveense huisje.

En zelfs al houdt de kleindochter (of de kleinzoon, zo u wenst) zich stipt aan de opgelegde regels, dan nog is de ‘opi’ niet bekwaam gedurende die lange dag annex avond ook maar iets behoorlijks te doen. Want als het eerste telefoontje gepleegd is, zit hij al rap weer te staren op zijn uurwerk, zich afvragend of het nu al geen tijd is om zijn Zoë nog eens te horen. En als daar dan al eens enige vertraging opzit, is de arme man amper nog aan te spreken. Tot het verlossende bericht van aankomst de thuishaven bereikt. Waarna grootvader voor een tijdje toch kan genieten van het mooie weer (‘dat we hier ook hebben hoor meisje’), zij het niet te lang. Want rap al vraagt hij zich af ‘of ze toch al eens iets mocht laten horen’ en vooral ‘dat ze die telefoon niet zou oppakken als ze ziet dat het opi is die aan de lijn hangt!’

Alsof de jeugd van tegenwoordig niks anders te doen heeft dan ‘met die onnodig bezorgde oudjes’ te kletsen!