Ik beken: ik ben gek van ‘Sturm der Liebe’, een Duitse soap, elke dag uitgezonden op een van de VTM-kanalen. Sommige mensen vinden dat verrassend voor een man als ik, of gewoon…  voor een man. Het merendeel van de kijkers zijn immers vrouwen en blijkbaar veel vrouwen, want ‘Sturm’ blijkt de meest bekeken serie in Europa, uitgezonden, zo vernam ik, op liefst 34 posten.

De kracht van herhaling

Ik ben al jaren trouwe gast in het ‘Fürstenhof’, een hotel waarin al die opeenvolgende liefdesverhalen zich afspelen, met steeds weer een gunstige afloop. Het is dus logisch dat alles zich een beetje herhaalt, maar dan maak ik mezelf wijs dat ik er nog veel kan uit leren. Niet betreffende het sentimentele leven natuurlijk, gezien die 83 die achter mijn naam staat, wel voor wat ik nog (ongeveer) dagelijks doe: fictie schrijven, romans vooral.

Die ‘Sturm der Liebe’ wordt, denk ik, met bijzonder veel talent in mekaar gestoken, elke scène volgt perfect de vorige op, zonder dat de draad van het verhaal verloren geraakt. Enorm puzzelen moet dat zijn, als men weet dat er - ook voor eenzelfde fragment uit het algemene verhaal - op verschillende terreinen wordt gefilmd, de ene soms ver verwijderd van de andere. En zonder dat het bij mij, met mijn schrijverij, ook met afstanden te doen is (ik werk nog altijd in het kleine hoekje van de huiselijke living) ervaar ik min of meer dat romanschrijven ook stukjes leggen is, met personages en met voorvallen, en in dat stukjes leggen zijn die van ‘Sturm’ zoals gezegd echte cracks.

Bezoek aan hotel ‘Fürstenhof’

Ik weet dat nu nog beter omdat ik onlangs naar München ben gereisd, om tijdens een groepsbezoek, georganiseerd door het tijdschrift Primo, echt te zien hoe het er bij zo’n opzet allemaal aan toe gaat. We waren daarvoor vier dagen onderweg, de eerste om met de bus in de Beierse hoofdstad te geraken, de tweede en de derde om helemaal in de soap te geraken en de vierde om – steeds met de bus – weer in eigen land aan te landen.

Uiteraard was een van de hoofdpunten een bezoek aan het hotel ‘Fürstenhof’, dat eigenlijk… geen hotel is. Het is, met omringende tuinen en bijhorende kapel, eigendom van een baron, die wel het bewonderen van zijn buitengevel toelaat én van heel zijn groene omgeving, maar dan op voorwaarde dat er niet op het… gazon gelopen wordt. In het gebouw is, wat betreft het televisiewerk, ook zo goed als niks te zien, vermits ongeveer alle ‘binnenwerk’ in de studio’s van het grote ‘Bavaria’ gebeurt, zijnde een gigantisch complex van waarschijnlijk een van de voorname filmmaatschappijen uit ons continent. Kan men zich dat wel voorstellen: twee personages komen mekaar tegen buiten het Fürstenhof, gaan pratend binnen en moeten dan hun conversatie verderzetten, in de lobby bijvoorbeeld, die optrokken staat in een van de Bavaria-gebouwen, op verre afstand zoals gezegd.

Ontmoeting met de auteurs

Na het bewonderen van het ‘Fürstenhof’ werd natuurlijk de ontmoeting met wel wat acteurs, elf om precies te zijn, de clou van het gebeuren. Twee keer zagen we enkele voorname personages uit de ‘soap’ bij het avondmaal, eenmaal in een buitendecor van Bavaria.

Het werd voor mij een bijzondere belevenis, gewoon omdat elke mens graag… gelijk krijgt. Ik heb altijd beweerd dat die ‘Sturm’ mij zozeer boeit omdat het verhaal op scherm wordt gezet door uitzonderlijke spelers.

Bij de kennismaking bleken ze allemaal heel gewone mensen, die er dan toch maar in slaagden die soms wel extravagante personages te creëren. Ook hun vriendelijkheid viel op (en mee), zelfs van hen die in het verhaal stuurse, smerige of onuitstaanbare mensen moeten uitbeelden. Ik zal nog wel enkele tijd naar die ‘Sturm der Liebe’ blijven kijken…