Klaagmuur

De Joden hebben hun klaagmuur, hoog opgetrokken in Jeruzalem. Dagelijks staan daar tientallen tot honderden mensen, soms rechtop, soms leunend tegen die wand om hun misère van het moment weg te zeuren. Of om te trachten dat te doen.

Het zou in onze maatschappij, waarin verbittering en mistevredenheid meer en meer de stemming beïnvloeden, misschien ook mogen bestaan, zo’n klaagmuur waaraan wij, westerlingen, naar het schijnt die naam gegeven hebben.

 We zouden daar dan ook kunnen gaan jammeren, om zo toch een gedeelte van onze steeds groeiende ergernis over alles en nog wat kwijt te geraken. Alhoewel wij in feite, in België en omringde landen, ook zoiets ter beschikking hebben: het weer. Dat geeft ons toch en bijna elk uur van elke dag redenen om te janken. Terecht of niet terecht, we doen het in elk geval en dat is misschien nog goed ook, om zo gemakkelijker over andere, zwaardere problemen heen te stappen, problemen die de stemming nog grauwer kunnen maken, in een maatschappij waarin vrolijk zijn niet meer de voornaamste ambitie is.

Te warm?

Kom: neem nu de voorbije zomer. Zelden was het zo warm, scheen de zon zo vaak, de zon die we bijvoorbeeld vorig jaar in juli en augustus zo weinig gezien hebben. Wat toen ook een reden was om bij herhaling te jammeren. Ik wil er hierbij aan herinneren dat we in mijn kinder- en prille jeugdjaren ook en immer ‘echte zomers’ meemaakten en daar nog altijd mee pronken als het vandaag al eens wat killer en natter is.

-Toen was het wel wat anders, zeggen we dan en mensen van mijn hoge leeftijd zullen dat zeker beamen. Maar nu, in 2022, trok datzelfde weer van toen op niks meer: te heet, te droog, slecht voor groenten en fruit en voor de prijs die men daarvoor zou moeten betalen. Als daar – oh zo vaak – over gesproken werd, bleek iedereen akkoord en ontstond er dus, op het werk of in het huishouden, geen spitse onenigheid, die er wel kan komen als er geklaagd wordt over, bijvoorbeeld, die domme politici die te veel geld verdienen of over die chauffeurs die almaar gekker rijden. Wat voor de ene waar is en voor de andere onzin.

Stoppen met zeuren

De politiek en het verkeer en nog andere problemen, doen wat… het weer niet doet: verdeeldheid zaaien. Bij een echte zomer is het allemaal en voor iedereen TE, bij een echte herfst ook. Toen het in september begon te regenen en killer werd, leek het ineens of dat in het verleden nooit zo was. Zo’n lage temperaturen bij het begin van het schooljaar had men toch nog nooit meegemaakt (zei men), zoveel hemelwater in zo’n korte tijd evenmin. Ik hoor het Frank Deboosere in een of ander radioprogramma nog altijd zeggen:

-Mensen, stop toch met zeuren over die regen, laat ons blij zijn dat die er eindelijk is…

Nu: blij zijn is misschien wat veel gevraagd, gerustgesteld omdat er aan onze ‘weermuur’ niet de minste agressiviteit heerst, dat mag wel. Beter toch dan al dat soms zo bits geruzie (van in het gezin tot op straat naar het werk) waarmee ook geen problemen opgelost geraken.

Ik ben nu wel benieuwd wat het in de komende winter worden gaat. Och, het zal weer té koud of té warm zijn, te nat of te droog, te grijs of – in een lange periode van sneeuw – te… wit. Laat dat maar zo zijn: zelfs negatieve eensgezindheid is nog altijd beter dan verdelende heibel. Vind ik toch.