Verzoek

Op die bewuste zaterdagavond, redelijk laat, belde onze kleindochter met een wel ‘ongewoon verzoek’. Aan de toon van haar stem hoorde ik dat ze er zo goed als op rekende een ‘ja’ daarop te horen.

Zij die anders nogal vlotjes (of zeg maar heel vlotjes) praat, ging nu al eens aarzelen bij haar lang uitvallend betoog. Het kwam er hier op neer dat ze - zo laat nog - een vraag had gekregen om ’s anderendaags alsnog mee te doen aan het maken van-of acteren in een begeleidend filmpje van een nieuwe song, uit te brengen door een amper bekende zanger.

Niet bij de deur

Het werd even stil bij mijn vraag waar dat zou plaatsvinden, wat dan wel in het Zeeland zou gebeuren. Ik weet dat dit een nogal groot gedeelte van Nederland is en toen bleek dat de 19-jarige kleindochter niet wist waar het exact zou plaatsvinden, kon ik alleen maar raden dat het niet ‘bij de deur’ zou zijn. Het werd finaal een ritje van 120 kilometer heen en uiteraard 120 kilometer terug. Maar eens onderweg, zou ik alle eventuele spijt om toegezegd te hebben, gewoon wegrijden. Het gebeurde zoals gezegd op zondag en dus met heel weinig tot geen verkeer. We gleden als het ware over lange, rechte wegen, waarin een geen putje te verduren viel. En verder ook geen enkele omleiding wegens werken, wat bij ons zo ergerlijk courant is. En tenslotte: wat een heerlijk mooie natuur wordt in dat Zeeland de reiziger aangeboden, tussen de gigantische Westerschelde en de even enorme Oosterschelde. Een lange tunnel leidt je onder de ene, een even lange soort ‘dijkbrug’ los doorheen de tweede.

Ik leverde de kleindochter af op een parking voor een mooi restaurant, midden in de natuur en de mevrouw die voor de ontvangst zorgde, vond het zo fijn dat ik zoiets voor hun gelegenheidsmedewerkster had willen doen, die lange trip maken dus.

-Maar, zei ze daarbij, er stelt zich wel een probleem. Wij filmen in de volle natuur en hebben daar, voor jou, zelfs geen stoel om op te zitten.

Gewoon in de wagen wachten

Niet erg, vond ik, nog steeds opgetogen over de pas voorbije trip, ik zou gewoon in de wagen wachten tot het restaurant openging, om daar dan een kleinigheid te eten en er verder met een paar koffietjes te blijven zitten tot de opnames afgewerkt waren. Zo zou het mij absoluut niet deren dat dit wel twee tot drie uurtjes kon duren. Ik had genoeg lectuur en kruiswoordraadsels bij om de tijd te doden.

In de achteruitkijkspiegel zag ik nog niet te veel (of helemaal geen) beweging aan de deur van het restaurant, hoewel dat normaal al open moest zijn. Finaal ging ik toch eens kijken en zag één persoontje aan een tafel zitten, persoontje dat, achteraf begrepen, familie van een personeelslid bleek te zijn.

Het restaurant was tegelijkertijd groot (minstens zestig plaatsen) en mooi, want duidelijk recent opgefrist. Het bood op die zondag de klanten de klassieke Nederlandse lunch aan, met soepjes en broodjes, en uitsmijters in alle versies. Ik vertelde de dienster dat ik met een vissoep (die uiteindelijk een maaltijdsoep bleek te zijn) wel genoeg zou hebben, maar ook dat ik misschien een tijdje na het nuttigen ervan zou blijven zitten, omdat ik in elk geval op die kleindochter moest wachten en dat prettiger vond te doen aan tafel dan in de auto.

-Maar, zei ik erbij, als er te veel volk komt, wil ik gerust opkramen.

Maar dat te veel volk - of gewoon een beetje volk - bleef weg, kwartier na kwartier, uur na uur. Bij zoverre dat ik daar heel die tijd - veel langer dan door de filmploeg voorzien - alleen bleef, met mijn boekjes en mijn kruiswoordraadsels. De kok zag ik in zijn keuken wat rondscharrelen, de dienster ging af en toe eens op gang met een poetsdoek en zette zich bij het eerder al aanwezige meisje, dat misschien wel haar dochter was.

Alleen leven

En ik las, puzzelde en wachtte. En dacht. Bijvoorbeeld over de overweging die ik als eens gemaakt heb, als het bijvoorbeeld ergens misloopt, op het werk, bij vrienden, in het huishouden. En ik mij dan al eens afvraag of ik niet beter alleen zou leven, ver van alle mensen die je toch maar in de zorgen sturen.

Och, ik weet ook dat er duizenden en duizenden solo op de wereld staan en er daar bij zijn die dat als fijn ervaren. Ik van mijn kant vond dat, die lange namiddag in Zeeland, op de duur maar naar tot zelfs akelig. Ook al verzekerde de dienster mij regelmatig dat ik absoluut niet stoorde met zo lang te blijven zitten.

Uren later - vijf in totaal om exact te zijn - deelde de kleindochter mijn mening over het triestige alleen zijn. Zij ervaart dat zelfs bij anderen. Ze werkt al eens als studente in een of andere horecazaak en maakte, daar in dat lege, maar toch zo mooie eethuis, nog deze bedenking:

-Ik vind het altijd zo zielig als ik iemand alleen zie zitten en ik op de koop toe dan nog borden en bestek, bestemd voor een eventuele gezel, moet wegnemen.

Dat ze mij daar die hele namiddag solo had achtergelaten in die akelige lege ruimte, daar dacht ze niet aan. Het maken van dat filmpje was immers in zo’n heerlijke sfeer verlopen.

P.S. De kleindochter heeft ook nog soep gegeten. En er, net zoals ik, een drankje bij genuttigd. Ik heb er in totaal iets meer dan 21 euro voor betaald, zijnde de zondagmiddagrecette van die oh zo aantrekkelijke zaak.