Ergens ooit gelezen
“Het enige alternatief voor oud worden, is jong sterven."

Die keuze zit er voor mij niet meer in.
Ouderdom heeft mij in zijn tang, het is aan mij
te proberen er het beste van te maken, de angst
te overwinnen voor wat de toekomst nog
brengen kan, in sereniteit en vooral in aanvaarding.

Het schrikbeeld van dementie, het leven niet meer
bewust te beleven, opgesloten in een verleden dat
langzaam in eenzaamheid verdwijnt.

Het knijpt mij soms ook de keel dicht, temeer
daar dit beest in mijn DNA-familie langs
vaderskant
“beest” aan huis was (vader, een van
zijn zussen, mijn grootmoeder,
ze werden er allemaal door gebeten).
Langs moederskant zijn ze er allemaal aan ontsnapt.
Dus dat is de strohalm waaraan ik mij vasthoud.

De ouderdom komt met gebreken. Ik ben nog geen
Senior tegengekomen die dit heeft ontkend.
Dat te accepteren, dat kan niemand ons leren.
Je aanvaardt het of je gaat er de strijd mee aan.
Maar wees er je van bewust, het is een op voorhand
verloren strijd. Je kan dus maar beter vrede sluiten
met de vijand, hem te vriend maken, aanvaarden dus.