Bejaarde waarnemer

Er gebeurden mooie dingen in de wereld van de koers en ik was blij dat ik er, na al sinds lang gepensioneerd te zijn, toch nog mocht en kon bijzijn.

Eerst was en de viering van het 140-jarig bestaan van de Koninklijke Belgische Wielerbond, wat toch kan tellen, die 140 jaar dan. Locatie van de feestelijkheden: het prachtige wielermuseum ‘Koers’, in de leuke stad die Roeselare geworden is. Ik mocht er ook even mijn woordje doen en verder mee luisteren naar de interessante uiteenzettingen van vele belangrijke figuren uit de meer recente geschiedenis, uiteraard.

Waarna we allemaal samen, vele ex-wereldkampioenen op kop, konden genieten van een lekkere maaltijd en ik, bejaarde waarnemer, maakte deze vaststelling, die wel niet van het grootste belang is, maar dit toch leert dat wielrennen iedereen… jong houdt, zelfs die federatie die bijna anderhalve eeuw aan het leven is. Ik leerde die KBWB destijds kennen als een nogal amateuristische vereniging, bestuurd door saaie mensen, bestuurd ook vanuit een soort ivoren toren. Ver van de eigen kern, zijnde de competitie.

Mettertijd en zij het traagjes, is daar wel verandering in gekomen en nu, zovele jaren nadat ik er al mee samenwerkte, stelde ik nog maar eens vast dat die bond tegelijkertijd professioneel en gezellig geworden is. Wie dat enkele decennia geleden voorspeld had, zou maar raar bekeken geweest zijn.

Familie

Op die bijeenkomst van enkele weken geleden, werd meer dan ooit duidelijk dat die koers misschien nog meer dan voorheen  een heuse familie geworden is, familie gevormd door bestuurders, ploegleiders, ex-kampioenen en wie nog meer. Allemaal mensen die blij waren samen te komen, mekaar weer te zien, sommigen na vele jaren.

De feestelijke stemming van dat gebeuren werd natuurlijk ook veroorzaakt door het feit dat die ‘koers van ons’ weer heel wat kwaliteit te bieden heeft. Zelden of nooit heeft, algemeen bekeken, ons peloton zoveel medailles verzameld op de diverse kampioenschappen, met in de spits natuurlijk de piepjonge Remco Evenepoel, wereldkampioen op de weg bij de profs en Lotte Kopecki, twee keer laureate op de piste en… aanwezig in Roeselare.

Evenepoel heeft België ook weer op de weg gezet naar successen in de grote ronden, Kopecki wordt, na Jolien D’hoore, de gids die bij de vrouwen ons pelotonnetje naar het bijzonder hoge niveau van vandaag kan stuwen. En als dat allemaal geen reden is om te feesten, dan weet ik het ook niet hoor.

Intens feest

Even na die toch wel bijzondere bijeenkomst in Roeselare werd in Gent de honderdste verjaardag van de zesdaagse gevierd. Het is nu en helaas zo dat die wielerspecialiteit in zwaar verval is geraakt, behalve in Gent, in dat legendarische Kuipke.

Ik weet niet voor de hoeveelste keer in mijn leven ik naar de openingsavond trok, om verder in de week nog meer aanwezig te zijn. Maar dit keer kreeg ik er een ander gevoel bij.

Och, Gent is er de laatste decennia altijd wel in geslaagd van die competitie en voor de toeschouwers een feest te maken, maar nu leek het mij dat het allemaal nog intenser en vrolijker beleefd werd. Het erg verjongde publiek scheen ineens nog meer betrokken bij de wedstrijden, wedstrijden die met jeugdige coureurs ook nog intenser uitgevochten werden dan voorheen.

En dan wanneer toen, zelfs in uitverkochte zalen, de tribunes al eens halfleeg oogden gewoon omdat de mensen liever een pintje aan de toog achter de baan verkozen boven het spektakel op de piste, leek het mij nu of de hele avonden door niet veel anders meer gedaan werd dan… naar de koers kijken, in een sfeer van blijheid, die men zo goed als nergens rond andere competities waarneemt. Hier was en is er amper sprake van agressiviteit in het publiek dat zelfs, denk ik, niet weet hoe je vuurpijlen moet afschieten.

Het zou spijtig zijn mocht die zesdaagse van Gent wegens het opdoeken van al de andere ook van de kalender verdwijnen. Maar misschien en wie weet levert net het gigantische succes van die laatste editie een stimulans op om die mooie wielergebeurtenis in heel Europa (en eventueel elders) weer op gang te trekken.

Het zou de mensen nog blijer maken dan ze in het ‘Kuipke’ al waren.