Onnozele reden...

Geeft het niet dat ik de woorden in de titel van het meest gelezen Tolstoïboek van plaats verwissel? ‘Vrede en oorlog’ dus en niet ‘Oorlog en Vrede’. Ik doe dat om een eigenlijk onnozele reden. Het is zondagavond redelijk laat en ik voel me opgewekt omdat, eens met pensioen, de maandag een heel andere betekenis krijgt. Geen belastende start meer van een mogelijk stresserende week. Dus even die goede luim aanhouden om toch dit eerste gedeelte van mijn zoveelste cursiefje op vrolijke noten te zetten.

Het is bijna Kerstmis, bijna Nieuwjaar en ik zie zowaar dat, voor bepaalde vensters of in zekere uitstalramen, de reeds sinds een tijdje geplaatste dennenbomen al van hun naalden beginnen te verliezen.

Drang naar feesten lijkt bij de mensen van vandaag almaar feller te zijn en 25 december kan blijkbaar niet vlug genoeg komen. Sinterklaas (6 december) mag, nu toch al sinds enkele jaren, zijn intrede maken tussen de ballen en de lichtjes, lichtjes die niet te veel stroom vragen om te schitteren. En dus ook niet al te fel doorwegen op onze energierekening.

Klassieke feesten?

Ik vraag mij intussen al sinds weken af wat er eind 2022 van de klassieke feesten gaat geworden. Zal het er allemaal minder gul aan toegaan, nu alles wat aangeboden en verkocht wordt, ineens zoveel duurder geworden is? Wat dus ook geldt voor de kalkoen van Kerstmis en de champagne voor Nieuwjaar. Zijn we niet – op voorhand dan – gaan uitrekenen of het niet voordeliger uitvalt – en voor één keer dan – thuis te vieren, eerder dan op restaurant en zo niet, mag het misschien – en weer voor die ene keer – in een zaak met een sterretje minder zijn? Ik weet het niet, maar zit al enige tijd te raden hoe ver de doorsnee mens zal gaan op zo’n avond, waarop over het algemeen niet op een centje gekeken wordt.

Intussen in Oekraïne

En verder vraag ik mij af in welke mate er op 24/25 december en 31 december/1 januari alsnog zal gedacht worden aan wat er meer dan waarschijnlijk die avonden en die dagen gaat gebeuren op amper 2000 kilometer hier vandaan. Terwijl wij – en dat mogen we wel – voor even niet aan bommen en granaten zullen denken, zal in Oekraïne het kranige leger van president Zelensky proberen verder terrein te herwinnen in de bezette gebieden en zullen – behalve als er een mirakel gebeurt- de Russen nog moordender blijven bombarderen, om gewone burgers te doden of ze tenminste zonder gas en elektriciteit te zetten. Wat bij -20 graden, niks anders dan dramatische gevolgen kan krijgen.

Wie zo oud is als ik en dus zijn prille kinderjaren tijdens de tweede wereldoorlog doorbracht, heeft daar zeker en vast niet al te veel herinneringen aan overgehouden, maar voor velen wel de drang daarover meer te lezen, meer te weten.

Om zich zo te herinneren dat een Rus niet zomaar kan en wil verliezen. Het Duitsland van Hitler veroverde van in het jaar ’42 een groot gedeelte van Sovjetstaat om dan opgehouden te worden door de verstijvende kou en teruggedrongen door de tanks van Stalin. Dat Rusland van dan af sterk meehielp om nazi-Duitsland gewoon te vernietigen en zelfs als eerste Berlijn te bereiken, was natuurlijk goed voor de vrede. Maar niet voor wat ze in de heroverde gebieden achterlieten. Totaal vernielde steden, duizenden vermoorde burgers en kinderen, onverbiddelijk verkrachte vrouwen.

Klagen over de verwarming

Ik vraag mij nu af of hetzelfde – maar dan met de aanvaller die het haalt op de verdediger – niet gaat gebeuren in dat dappere maar platgebombardeerde Oekraïne, waar het met Kerstmis en verder in de winter, zoals gezegd ook wel eens -20 kan zijn, binnenhuis zelfs, bij een niet meer functionerende verwarming. Terwijl wij gezellig rond de tafel zullen zitten om af en toe eens te klagen over de veel te dure chauffage.

Maar ja, kunnen wij, rijke westerlingen, nog meer aan doen, meer dan wat we tot nog toe deden? Of klinkt dat ook maar als het valselijk goedpraten van een steeds sterker wordende onverschilligheid. Ik weet het ook niet en wens dan maar aan iedereen die dit stukje leest, ‘prettige feesten’ toe.