Eén uur tv voor school
De doorsneedag van een kind en tiener ziet er nu helemaal anders uit dat een generatie geleden. In Amerika heeft een kind gemiddeld al een uur naar de televisie gekeken voor het naar school gaat. Een brede waaier aan kinderzenders toont de klok rond jeugdprogramma’s, en die programma’s zijn bovendien ook gemakkelijk via dvd’s of digitaal beschikbaar zodat iedereen ze op elk moment en zo vaak hij maar wil kan afspelen.
Voor wie kind was in de jaren 1970 lag dat anders. Niet alleen waren er veel minder jeugdprogramma’s, bovendien kon je ze toen alleen bekijken op het moment dat ze uitgezonden werden en hadden we nog geen mogelijkheid om ze op te nemen en achteraf af te spelen.
Dat gaf ouders ook een extra stok achter de deur om weerspannige kinderen te straffen.
‘Je wil niet luisteren? Dan geen televisie vandaag!’
Nu zal een kind hooguit de schouders ophalen en stiekem de programma’s uitgesteld bekijken.Gewoon op het toilet op de smartphone of tablet. En de jeugd van vandaag is handig genoeg om op het internet wel ergens een al dan niet illegale versie van het gewenste programma te downloaden…
'In onze tijd was het toch beter'
Het mag duidelijk zijn, de spelregels zijn veranderd. De mentaliteit van ‘in onze tijd was het toch beter’ werkt eerder contraproductief.
Maar waar gelooft de jeugd nu zelf in? Stel je die vraag aan jongeren, dan is de kans dat je als enige reactie een diepe zucht en schouderophalen krijgt. Ieder kind is nu eenmaal een product van zijn tijd. Uit onderzoek blijkt dat het brein van een jongere, zeg maar een tiener of twintiger, anders werkt dan bij mensen van oudere leeftijd. Zelf ben ik momenteel een rijpe vijftiger, en ik ben nog opgegroeid in een wereld zonder computers of mobiele telefoons. We betaalden in Belgische frank, en thuis hadden we zelfs niet eens een auto. De telefoon deed ten huize Van Laere pas in mijn tienerjaren zijn intrede.
Compleet andere wereld
Jongeren groeien nu op in een compleet andere wereld. Beter of slechter, dat laat ik in het midden. Grappig en anekdotisch maar eveneens tekenend voor deze tijd, is het voorbeeld van de tweejarige snotneus die machteloos en schuimbekkend over de grond rolt omdat het hem niet lukt het vogeltje buiten in de tuin door het openen van duim en wijsvinger tegen het raam te ‘vergroten’.
Stop de eerste de beste kleuter een smartphone of een game boy in de hand en hij zal meteen lustig tokkelend aan de gang gaan zonder uitleg te moeten krijgen over hoe dat ding werkt. Terwijl oma ternauwernood een van die toestellen durft vast te nemen uit schrik dat ze de boel zal kapotmaken of gewoon omdat ze denkt dat ze dat vervloekte apparaat nooit zal weten te hanteren.
Geloof in onszelf
Hier is geloof, en dan meer bepaald geloof in onszelf, belangrijk. Cursussen omgaan met computers, websites en programma’s zoals Photoshop (al dan niet in de versie Elements) voor senioren ‘boomen’ als nooit tevoren. Steeds meer grootouders ontdekken programma’s zoals Skype en andere vormen van videobellen, zeker wanneer ze kinderen en kleinkinderen in het buitenland hebben en daar via de computer rechtstreeks kunnen mee communiceren. En corona heeft daar zeker een belangrijke rol in gespeeld.
Oma heeft misschien aanvankelijk tegengesputterd met de verzuchting dat zij ‘niets van computers kent’, maar eens haar kleinzoon of kleindochter haar heeft uitgelegd hoe dat vermaledijde ding werkt en eens zij het praktisch nut ervan heeft ingezien blijkt ze soms een verrassend goede leerling te zijn die wel snel de nodige kennis oppikt.
Interessante markt
Senioren worden een steeds interessantere markt voor tal van bedrijven en diensten. Op zich hoeft dat niet te verwonderen. We worden steeds ouder, en we blijven steeds langer in conditie. De kinderen zijn meestal al de deur uit, het huis is afbetaald, we zijn (bijna) op pensioen en we hebben tijd en geld. Niet voor niets zijn de vijftigers en de zestigers, en ook zij die nog ouder zijn, voor de toeristische sector een steeds aantrekkelijker doelgroep.
De vijftigers en de 50+ers willen zoveel mogelijk van het leven genieten, en bijkomend pluspunt is dat ze niet langer rekening moeten houden met de vakanties van de kinderen en dus ook buiten het seizoen op reis kunnen gaan.
Dat kost doorgaans overigens een stuk minder, wat toelaat om met hetzelfde budget vaker op reis te gaan, ofwel voor verdere, exotische bestemmingen te kiezen. Touroperators spelen hier maximaal op in en kunnen zo ook tijdens de ‘dode’ periodes toch nog de nodige omzet halen.
Steeds invloedrijker
De senioren, en dan zeker de groep van de jonge senioren die nog fit zijn, worden aldus steeds invloedrijker in onze maatschappij. Daar waar vroeger een persoon die de pensioengerechtigde leeftijd bereikt had duidelijk aan het uitbollen was, vormt zich nu een aangroeiend ‘leger’ van mensen op rust die weten wat ze willen en bereid zijn geld te spenderen maar die ook duidelijk waar voor hun centen vragen.
Het beeld van de ouderling die met zijn wollen pantoffels in zijn rolstoel knikkebollend voor het raam de krant zitten lezen heeft plaatsgemaakt voor dat een dynamische, zelfbewuste senior die lichaam en geest onderhoudt en zich blijvend wil bijscholen.
Auteur: Stefaan Van Laere
18 reacties
En de klok luiden wordt zelden geapprecieerd. Men houdt het liever stil.
Het feit dat, zoals u zegt, men zijn rechten zelf maar moet opeisen, is een bewijs te méér...
Toch een gelukkig nieuwjaar gewenst !
Reklame is inderdaad vervelend, maar niemand verplicht ons om ernaar te luisteren, en velen van ons doen dat dan ook niet. Het heeft echter zijn nut: het is voornamelijk op het Internet, en ook op de tv, een soort pasmunt geworden. Duizenden nuttige websites, onder andere dit eigenste Seniorennet, raken uit de rode cijfers dankzij het geld dat de bedrijven hen betalen om reklameboodschappen te vertonen. Hetzelfde met de tv, en de bioscoop.
Mijn hart bloedt bij het horen dat al die ''nuttige'' websites en tutti quanti in de rode cijfers zitten. Ocharme.
Misschien moeten ze wel wat minder nuttig worden...
En wie denkt u dat die ''pasmunt'' moet ophoesten ? De bedrijven zelf ? Ook hier mag ik (wij allen) deelnemen...
Een beetje realisme en kritische kijk op de dingen zouden verrassende inzichten opleveren.
Maar nee. Meehollen met de kudde. Vooral niet nadenken, laat staan vooruitdenken. Niet ''mopperen''...
Het leven kan gemakkelijk zijn. Toch ?
Het schouderophalen herken ik in mijn kleinkinderen ( negen en vijf jaar).
De computerspelletjes - games zoals zij het zeggen - proberen zij mij
- “liefdevol” maar na meerdere vergeefse pogingen voorhoofdfronsend en
zuchtend - bij te brengen, opdat ik met hen in competitie zou kunnen meespelen,
meestal vruchteloos want hun snelheid, alertheid, inzicht kan ik niet evenaren,
laat staan overtreffen.
Dus zit ik naast hen op de zetel en kijk mee op het scherm van de tv hoe zij
met uitbundig enthousiasme, met koptelefoon en microfoon verbonden
met WiFi-vriendjes ergens anders in het universum, oorlogje spelen.
Ik hou mijn hart vast voor de toekomst.
Iedereen moet voor zichzelf besluiten wàt er belangrijker is in zijn/haar leven : op reis gaan of
zich opofferen voor de (klein)kinderen . en niemand anders heeft daar niet over te beslissen of zich te moeien . IK laat me alleszins door niemand iets commanderen .
groetjes s.
Ik wil niet vervallen in het stereotiepe “Vroeger was alles beter”
al was het maar omdat ik dan toegeef, dat ook ik ouder word,
en versteen in herinneringen, maar toch leeft in mij het schrijnende gevoel,
dat in deze hectische ego-wereld kinderen van nu veel samenhorigheid ontzegd wordt,
maar “app-jes” krijgen ze bij de vleet.
Zo spelen zij de godganse dag in hun eentje virtueel oorlogje met denkbeeldige vijanden
die zich nestelen in hun hoofdjes, die een wereldbeeld van geweld om geweld creëren,
een overlevingsstrijd, waar liefde en verbondenheid verbannen zijn.
Arme wereld waarin men niet leeft, maar overleeft.
Het is een feit, ik word oud. ik geef het toe.
Rdckx geschreven 27 01 2021