Onaantastbaar

Nadat ik zeven of acht jaar geleden een zware kankeraanval overwon, achtte ik mij zo goed als onaantastbaar. Wat kon mij nu en ondanks de voorbijvliegende jaren, nog overkomen? Ik heb dat vandaag wel ervaren, wat wil zeggen dat ik redelijk ziek achter mij laptop zit.

Ik ga hier nu niet mijn volledig medisch dossier open leggen, feit is dat er al sinds maanden iets misloopt in de commandopost in mijn hersenen, commandopost die de bewegingen van onder meer gewrichten en ledematen onder controle houdt.

Specialisten

Ik moet daarvoor twee specialisten raadplegen en iedereen weet intussen wel dat je bij die heren niet direct over de vloer geraakt. De door mijn huisarts al sinds enkele weken geleden aangeraden afspraken kwamen er pas op het einde van de maand maart. Maar geen erg: mijn leven bleef steeds even vlot verder kabbelen, tot op die paar, bijna dramatische dagen. Toen stuurde die enigszins ontregelde ‘commandopost’ de meest vreemde orders door het lijf.

Op straat zwijmelde ik van de ene kant naar de andere, veel erger nog dan bij het gewone dronken zijn. En overheen het toetsenbord van de computer vlogen mijn vingers zowat overal naartoe, behalve naar dat ene knopje waarop ze moesten tikken.

Knappe huisarts

Die dag had mijn vrouw een afspraak bij onze knappe huisarts. Ze vertelde over mijn miserie, waarop de man de goede raad gaf toch nog maar eens te proberen zo snel mogelijk bij die ene of die andere specialist te geraken. En wat gebeurde? In de kliniek waarin ik eerder al behandeld werd, kon ik mij ’s anderendaags al aanmelden, om 10.40 uur. Maar ’s anderendaags, dat was een woensdag en wat is er, denkt u, enkele weken geleden nu al, net op die woensdag over ons heengekomen. DE EERSTE SNEEUW, waarover Jan De Wilde zo mooi zingt, maar die mij met een serieus probleem opzadelde en lang opgezadeld heeft.

Het bewuste hospitaal ligt niet ver van mijn thuis, maar ik besloot geen risico te nemen en vertrok een uur vroeger (u leest wel één uur vroeger), dan ik gewoon ben te doen. Om die tijd dan prompt door te brengen in een onoverzichtelijke file, vastgelopen nog ver van de bestemming. Ik kon niet anders dan de afspraak afzeggen, met geldige redenen, en kreeg er prompt een nieuwe. Voor veertien dagen later dan wel.

Dus wist ik nog altijd niet waarmee ik te kampen heb, en diende zich een nieuw probleem aan. Ik kreeg boven op die miserie ook nog een zware verkoudheid, plus en vooral een serieuze oogontsteking. En iedereen, die daar al eens mee te kampen kreeg, weet wat dat betekent.

Nieuwe uitdaging

Ik stond plots voor een nieuwe uitdaging: op donderdag moest ik naar de begrafenis van een van mijn beste vrienden en was zelfs gevraagd om er te spreken. In de toestand waarin ik verkeerde (steeds op woensdag) leek mij zelfs de afstand tussen Gent en Oudenaarde - plaats van de plechtigheid - onoverbrugbaar, spreken tussendoor de hoestbuien en met ‘zand en jeuk in de ogen’ zou zo goed als ondoenbaar zijn. In volle wanhoop (want dat afscheid aan die goede makker wilde ik niet missen) pleegde ik dan maar een aanslag op onze paracetamolvoorraad en ging in de apotheek bedelen om de sterkste oogdruppels die er bestaan.

En zie: het wonder gebeurde.

Snel na het gebruik voelde ik mij bekwaam om mijn vriend naar zijn laatste reis te begeleiden en mijn tekstje zelf voor te lezen. Het lukte en we trokken - mijn vrouw en ik - gerustgesteld weer naar huis. Maar daar kwam dan de weerslag. ’s Avonds voelde ik mij ellendig, zoals ik dat bijna nooit geweest was. Ik hoestte mij een ongeluk, mijn ogen brandden uit mijn kop, alleen zwijmelen viel nog mee, maar de (schrijf)klusjes die ik nog gepland had, kreeg ik niet uit de vingers.

Zeer tegen mijn gewoonte in overviel mij een knagende angst en ik vreesde heel even dat de laatste zin van mijn afscheidstoespraak in de gelederen, hoog boven ons wereldje, verkeerd begrepen was. Ik had nochtans duidelijk gezegd dat mijn overleden vriend mij ondanks mijn leeftijd nog veel geleerd had en hij daardoor nog lang bij mij zou blijven. En niet dat ik daardoor met hem wilde verder reizen.

Ik zette die gedacht rap van mij af. Denken aan een fatale afloop is niet mijn genre. Ik meldde eerder al dat ik 95 wil worden. OMDAT ik mijn veel jongere vrouw verder wil bijstaan (hoewel ze alleen heel goed haar plan zou trekken). OMDAT ik de bijna 20-jarige kleindochter wil blijven vergezellen op de weg naar een succesrijk bestaan (waar ze zelf heel verstandig bezig mee is). OMDAT ik verder romans wil schrijven (de vierde is nu uit) en de talrijke opdrachten die ik, gelukkig, nog krijg, naar wens uit te voeren. Maar vooral, OMDAT ik aan mijn honderdste cursiefje wil geraken, nu volgende week, om er daarna nog vele te laten op volgen.

Niet wanhopen

Wanhopen dient vaak tot niks. Dagenlang bleek ik zo goed als onbekwaam om ook maar één letter op het scherm te krijgen, maar drie verschillende behandelingen na mekaar brachten voldoende beterschap om nu stellig te kunnen aankondigen dat nummer honderd er op het gepaste tijdstip zal zijn. Tot volgende week dus…