Wat doen we zondag schat?

Het is waarschijnlijk een vraag die een hele week lang in vele gezinnen gesteld wordt. En het antwoord zal op meerdere plaatsen onveranderd luiden:

-Weet ik niet, denk zelf maar eens na!

Of:

-Niks, zoals altijd…

Bij mij thuis is dat in elk geval vaak zo en sluiten we dus perfect aan bij wat de bijbel ons te melden, of beter gezegd, te bevelen heeft. De zevende dag nam god, bij het scheppingswerk van de aarde, complete rust, gezien de man voordien behoorlijk wat werk verricht had.

Vroeger, tot in de tijd van onze ouders, was er weinig of niets te vragen of voor te stellen. De zondagen zaten als in een vaste vorm gegoten, voor velen toch. Moeder ging - eventueel vergezeld van de kinderen - naar de mis, liefst naar die van tien uur, de mooiste uit de reeks. Vader zag daar weinig heil in en wachtte zijn gezin dan maar op in de dichtst bij zijnde kroeg. Voor wie het niet kan weten: destijds waren de meeste kerken omringd door toch wel enkele, over het algemeen goed draaiende cafés. Waar vader onveranderlijk enkele toogvrienden ontmoette en moeder-de-vrouw, als ze hem kwam afhalen, onveranderlijk naar huis zond met de melding dat hij ‘nog juist één pintje ging drinken’. Wat dan wel iets meer werd, zodat hij laat in de namiddag aanlandde en na de opgewarmde maaltijd prompt in slaap viel. Voorbij de zondag dus voor hem en ook voor de vrouw, die niks anders kon doen dan nog wat huishoudelijke klusjes opknappen en verder prutsen aan het eerder begonnen breiwerk.

Graag op café

Bij mij thuis verloopt dat natuurlijk niet meer zo.

Lilane gaat niet naar mis en ik zit wel graag op café, maar dan niet direct op zondagvoormiddag, mochten er trouwens nog kroegen te vinden zijn rond de kerk. Neen, voor mij stelt zich een ander probleem dat mij zo goed als verplicht, als pure atheïst, de regels van de bijbel over die zevende dag waarop je niets mag of moet doen, te respecteren. Ik heb immers, vanaf het moment dat ik meerderjarig was en tot aan mijn pensioen op 65, altijd elke zondag… gewerkt. Ik zat van bij het begin van mijn journalistieke loopbaan in het wielrennen en wanneer worden de meest belangrijke wedstrijden verreden, denkt u? Juist: op zondag. En als er dan toch eens geen koers was, werden de collega’s en ik onveranderlijk gemobiliseerd om op de redactie te komen werken om de maandagkrant mee samen te stellen.

Het werd een van de rare verrassingen toen ik met pensioen ging. Het was zondag en ik wist gewoon niet wat doen, ik die het al moeilijk had en heb te leven, zelfs gedurende één enkel uurtje, waarin niks te doen valt.

Oplossingen

Uiteraard zijn er oplossingen. Ik kan verder naar de koers kijken en doe dat ook, maar voel mij daartoe niet meer verplicht, zodat ik er zonder spijt er al eens eentje kan negeren. Want mijn vrouw heeft ook recht op ‘iets op zondag’, ook al weet zij niet immer op wat.

Ik had mij voorgenomen, eens met pensioen en om de fysieke conditie ter onderhouden, veel te gaan stappen, graag in een of ander park, liever nog een groot bos. Maar heb u al eens uitgerekend op hoeveel zondagen het goed weer genoeg is om van de natuur te genieten?

Och, ik weet ook dat er nog zoveel meer te doen is dan koers en wandelen. Maar het lukt mij nog altijd niet er iets uit te pikken dat mij echt content zou maken. Musea, bioscoop, rommelmarkten, verlengd restaurant bezoek en nog meer.

Dat is natuurlijk fijn, doch het neemt allemaal maar een paar uurtjes in beslag en dus rest mij niets anders te doen dan te genieten van het feit dat de overgebleven tijd zoveel trager voorbijgaat dan in de week.