Ferm bewusteloos...

-Hij is bewusteloos, hoorde ik duidelijk zeggen.

Ik wilde antwoorden met een fors ‘neen hoor’, maar er kwam geen klank uit mijn mond. Dan maar schudden met mij hoofd, maar ook dat lukte niet.

-Och wel ferm bewusteloos, zei nog iemand uit mijn directe omgeving, maar ik wist heel, goed dat het niet waar was. Ik herinnerde me toch nog alles zeker. Ik was die ochtend bij de tandarts aangeland, die besloten had het onderste gedeelte van mijn gebit te verwijderen. In een ruk, als het ware.

Eindeloze reeks injecties

Ze installeerde me comfortabel in de stoel, die achteruit gekanteld werd, zodat ik meer ging liggen dan zitten. En ze begon aan een voor mij eindeloze reeks injecties, ter verdoving natuurlijk. Het waren allemaal kleine prikjes, alleen de laatste spuit leek mij een stevig stuk. Het deed wel een beetje pijn toen ik die in het tandvlees gedreven kreeg, maar heel erg was dat nu ook weer niet. En dan, ja wat gebeurde er dan? Ik dacht dat ik nog een en ander moest doen om het product op gang te krijgen, bepaalde oefeningen bijvoorbeeld. Ik moest mijn armen opheffen en weer laten zakken, maar dat deden ze niet, ze vielen naast mijn lijf. Ik hoorde ook dat de arts mij met mijn voornaam aansprak, dan wanneer ik eerder altijd ‘meneer Janssens’ geweest was ‘Robert, Robert, kom jongen’, zei ze. Ik vond dat zo fijn dat ik haar wilde omarmen, deftig omarmen natuurlijk.

Op de brancard

En toen merkte ik dat ik omringd was door mensen in het wit en in het groen gekleed en de laatste bleken ambulanciers te zijn. Maar zoveel? Ze vroegen mij mee te helpen om vanuit de tandartsenstoel op een brancard te gaan liggen. Dat lukte best en plots voelde ik kille koelte over mij heen komen. Ik was op de stoep aangeland en daar stonden, met flikkerende blauwe lichten, twee ambulances te wachten. Op mij blijkbaar.

Eens ik in een van de wagens weer - met hulp van mezelf -  overgeplaatst was, nu naar een weinig comfortabel bedje, hoorde ik terloops zeggen dat ‘de MUG niet zou meerijden’ en onmiddellijk na het vertrek van ‘mijn’ ziekenwagen, ‘moest ik dringend’, zowel het een als het andere. Ik wilde vriendelijk vragen of dat kon, maar kreeg geen woord uit mijn mond. Dus maar, lichtjes in paniek, met gebaren communiceren, waarop gezegd werd dat ik nog even moest wachten. Alsof dat zomaar kon.

Terloops werd mij gevraagd naar welke kliniek ik overgebracht wilde worden, maar weer was ik niet in staat te antwoorden. Met loeiende sirenes gingen we dan maar op gang en snel moest ik die zorgzame mensen weer bijstaan met een volgende overplaatsing, naar een echt ziekenhuisbed nu.

En kwam ik stilaan terug op de wereld om in een eerste instantie te beseffen dat ik echt buiten bewustzijn was geweest. Ik wilde vragen om mijn vrouw te verwittigen, maar dat lukte nog altijd niet, alhoewel ik toch al enkele rauwe kreten kon produceren. Ik tastte naar mijn hoofd en dat voelde aan als een rotsblok.

Onder de scan

Ik was nog altijd niet verlost van de overlast uit blaas en darmen, maar toen ik daar een zoveelste keer de nadruk op legde - steeds met gebaren - werd mij gezegd dat ik eerst ‘onder de scan moest’. En dat er nog een neuroloog bij mij zou komen, die mij ondervroeg zonder dat ik ook maar iets kon antwoorden.

Ik bracht de rest van die zaterdag door, als een zombie, maar tegen de avond aan werd alles veel beter en kondigde de arts aan dat ik naar huis mocht, want dat er niets ernstig gevonden was. ‘Het gebeurt nog meer, zo besloot hij, ‘dat bij zo’n verdovingen de patiënt het bewustzijn verliest’, en ik dacht ‘ja, dan moet mij dat maar overkomen!’

Het is nu zondag, acht dagen later, en ik heb wel die hele, voorbije week nodig gehad om te recupereren. En morgen, maandag, moet ik opnieuw naar de tandarts, in de hoop op succes dit keer. En zij zal mij nu wel weer als ‘mijnheer Janssens’ begroeten.