Rolverdeling

In ons gezinnetje, met omi, opi en de kleindochter (op weg naar haar 20ste verjaardag) sloop met de jaren een soort rolverdeling binnen, rolverdeling die er ook toe leidt dat het onder ons drietjes altijd wel prettig verloopt. Voor de typische vrouwelijke probleempjes en voor een groot aantal leuke dingetjes, zoals recepten van lekkere soep verklappen, of over kleren en kapsels discuteren of samen gaan shoppen staat de omi altijd paraat.

Niet dat ik daarvan uitgesloten word, verre van, maar ik laat hen graag samen hun dingetjes doen en weet intussen wel dat ik mij nooit opzijgezet moet voelen.

Wel integendeel en dan denk ik daarbij niet eens aan mijn dienende rol van chauffeur als de dames al eens ergens moeten zijn. En dat ‘al eens’ mag best met een korrel zout genomen worden. Ik ben met omi en met haar charmante nakomeling nogal veel op gang, wat mensen verbaast dat ik dat allemaal nog doe en mij verblijdt dat allemaal nog te kunnen, de vorderende leeftijd in acht genomen.

Liefste oudje

Als echter onze jonge dame toch ook al eens problemen heeft, dan komt ze daar nogal gewillig mee naar mij en ik voel me dan wel, hoe zal ik het zeggen, opgetogen bij zoveel vertrouwen, door dat jeugdig ding betuigd aan wie ze ‘haar liefste oudje’ noemt. Het geeft een onwaarschijnlijke genoegdoening.

Nu, onlangs, zat ze toch nog eens met wat knoopjes in haar prille levensloop en telefoneerde mij met de melding dat ze… een probleempje had, of beter gezegd, meer dan een probleempje. Ik ga hier natuurlijk niet verklappen wat er op de lever van onze jonge dame lag, hoewel het allemaal niet zo erg, niet zo strikt persoonlijk is. Meerdere jongeren liggen in deze periode al eens overhoop met zichzelf, gewoon omdat ze de stress van de naderende en vaak zo belangrijke examens moeilijk kunnen verwerken. Of: omdat het al eens lastig lijkt de banden met broer en zus stevig genoeg te houden om er als een echt familiemeisje gelukkig bij te blijven. Het is niet altijd makkelijk je eigen leven op te bouwen en het vorige intact te houden.

Stapje vooruit

Zoals dat wel meer gebeurt, eindigde ons lang telefoongesprek met de vaststelling dat het met haar al wel wat beter ging en met de genoegdoening bij ‘de opi’ dat hij de zo geliefde kleindochter toch weer een stapje vooruit in het leven had geholpen.

-Oké, besloot ik, dan gaan we nu maar slapen zeker?

Eerst kwam er geen reactie, daarna zoiets als… ‘euh…wacht nog even want… euh ik heb nog iets te zeggen maar… maar, euh, ik durf niet goed.

Ik hoorde dat ze vocht tegen de traantjes, zuchtte om dan de grote bekentenis toch af te leggen.

Bang dat je doodgaat...

-Opi, ik ben bang dat je doodgaat.

Ik kan niet zeggen wat er in die enkele seconden, die volgden op die wel straffe bekentenis, door mijn hoofd en mijn lijf ging. Het voelde warm aan, omdat ik nog maar eens ervoer hoe gehecht die jonge dame aan mij is. Ik werd ongerust omdat ik vreesde er plots veel slechter dan voorheen uit te zien. En ik wist even niet wat zeggen, wat mij ook niet altijd overkomt.

Finaal kreeg ik - zo meende ik althans – toch weer enige rust aan de andere kant van de lijn. Ik pleitte, na de geciteerde aarzeling, er maar op los, met de klassieke melding dat ik nog niet zinnens ben op te stappen, dat ik nog lang wil en zal leven omdat ik nog veel plannen moet realiseren, waarbij vooral die, getekend om haar - de kleindochter - verder op de weg te zetten naar een prettig en geslaagd leventje. En dat zo’n overwegingen je voldoende dynamisme schenken om het verder vol te houden in de strijd tegen het onvermijdelijke lot.

Ik ging daarna toch met een goed gevoel slapen, nog maar eens vaststellend wat een verrijking het krijgen en hebben van kleinkinderen aan een mens zijn leven geeft. Maar dat zullen velen onder jullie, trouwe lezers van SenNetMagazine, ook al wel ervaren hebben.