Duiken in de kleerkast

Mijn echtgenote Liliane, die ik voortaan alleen als Liliane op het scherm zal zetten omdat ik dat ‘mijn’ nogal bezitterig vind, Liliane dus heeft veel kwaliteiten. Een daarvan is dat ze bijzonder keurig haar en mijn spulletjes kan bewaren, haast professioneel geplooid en gerangschikt. Een nadeel daarbij is dat ze het een of het ander wel eens van plaats durft te veranderen en mij daar niet altijd van op de hoogte brengt, waardoor ik soms en vergeefs naar iets op zoek mag gaan dat ik dan heel dringend nodig heb.

Zo dook ik op een bepaald moment in een van de schuiven van onze redelijk grote kleerkast om daarin tot mijn verbazing een aantal van mijn dassen terug te vinden, uiteraard netjes gevouwen en geordend opgeborgen. Ik keek ernaar en voelde enige weemoed in mij opkomen.

Sieraad

Ik heb het heel mijn leven fijn gevonden om, als een sieraad boven een keurig hemd en onder een stijlvol jasje, zo’n ‘plastron’ te dragen. Ik herinner me nog dat ik mijn leraar Nederlands uit het lager middelbaar als model wilde meenemen voor mijn verder leven, natuurlijk omdat hij zo’n keurig ABN sprak, maar ook omdat hij vestimentair altijd ‘uit een doosje’ scheen te komen, vooral als hij die ene das droeg. Het was een zwarte met alleen bovenaan, net onder de knoop twee korte, rode streepjes, die niet eens tot in de helft van de breedte gingen. Ik zwoor bij mezelf dat ik ooit aan zo’n ding zou geraken, wat mij natuurlijk niet gelukt is.

Bijna 70 jaar geleden, toen ik op 16-jarige leeftijd en als jongste bediende begon te werken, was het ondenkbaar dat ik op kantoor ‘zonder’ zou verschijnen en hetzelfde gold voor de sportredactie van de Antwerpse Volksgazet, waarop ik later als journalist aanlandde. Het was een tijd waarin veel minder op restaurant gegeten werd, maar dat toch eens doen zonder das om, werd bijna beschouwd als een heiligschennis.

Geen toegang zonder das

Ik herinner me - en dan waren we al in de jaren 70 aangeland - dat ik in Parijs en in een tweesterrenzaak uitgenodigd werd door Eddy Merckx himself. Een Franse filmregisseur had maar net een documentaire over hem uitgebracht en werd eveneens gevraagd met ons aan te zitten aan (‘tweemaal aan’ zei de onvergetelijke Toon Hermans in een van zijn grandioze nummers) de tafel. De man arriveerde nogal ruim over tijd en werd de toegang tot het prestigieuze eethuis geweigerd, niet omdat hij te laat was, wel omdat hij… geen das droeg. Zelfs een energieke tussenkomst van de ook daar bijzonder geestdriftig ontvangen kampioen kon niet baten. Regels waren regels, ook voor bekende personen.

Kan men zich indenken dat wij, journalisten, destijds naar de Ronde van Frankrijk trokken met naast een zware koffer vol kleren, ook een plastic hoes, waarin we een keurig kostuum en - jawel - een paar dassen ophingen. Voor het geval we ’s avonds al een in een betere zaak gingen eten.

Mooie collectie

Zonder er echt in te overdrijven, kocht ik mettertijd toch een mooie collectie bij mekaar, als ik die al niet cadeau kreeg van mensen die wisten dat ik sterk gesteld was op zo’n klein sierstuk. Ik was ook in de wolken toen plots een of ander modehuis op de proppen kwam met het idee de dassen voor heren anders te knopen. In plaats van er een soort worst in te leggen, werd ons geleerd er een mooie driehoek van de maken. Ik, hoe onhandig ik ook ben, leerde rap hoe ik dat vlot en keurig kon doen en als ik dan toch nog eens iemand tegenkom ‘met een plastron’, merk ik snel dat die dat niet zo handig kan als ik destijds.

Het feit dat dassen zo goed als niet meer gedragen worden, belet mij niet in bepaalde grote kledingzaken naar de afdeling heren te trekken, om vast te stellen dat die dingen nog altijd, zij het in beperkte mate, aangeboden worden. Ik leer daarbij dan dat, hoe mooier en stijlvoller ze worden, hoe minder ze verkocht geraken. Soms hoop ik dat het weer mode wordt je hemd op te fleuren met een kleurrijk, zijden ‘sieraad’, waarbij zich voor mij dan onmiddellijk een stevig probleem zou stellen: ik zou verdorie niet meer weten hoe ik… de driehoekige knoop moet leggen. ‘Google’ zal mij dan moeten helpen.

De das omdoen

Nu, dat zien we dan wel en u weet intussen dan toch al dat de uitdrukking ‘de das omdoen’, helemaal niet negatief in mijn oren klinkt.

Foto's: wikipedia