Blij dat ik bij je ben...

Toen ik gisteravond in mijn bed kroop, sliep Liliane al. In het schemerduister van de kamer was het aandoenlijk om zien hoe ver ze in dromenland al verzeild was. Het maakte een warm gevoel in mij los en ik zei, heel stilletjes dan:

-Ik ben blij dat ik bij je ben.

Ze reageerde amper met een ‘mmmmmmm’ en ik mocht voor waar aannemen dat ze mijn welgemeende verklaring niet gehoord had.

Nu weet ze natuurlijk ook dat wij een stevig koppel vormen, hoewel het er ook bij ons niet altijd even aandoenlijk tot romantisch aan toegaat.

Elke goede relatie leidt de mens over een rozenweg, met bloemen dus die ook doornen van de natuur meegekregen hebben.

Om maar een voorbeeldje aan te halen: ik zou mij bijvoorbeeld en regelmatig kunnen ergeren Liliane’s gevloek, telkens er iets misgaat in haar dagelijks doen en laten. Want dan worden onze lieveheer en zijn aanverwanten aangesproken in wat men niet direct de meest vriendelijke termen mag noemen. Ze zegt zelf dat ze dat niet kan laten omdat ze het van in haar prille kinderjaren, van haar moeder meekreeg en ik verbeeld me dan maar dat ik in een marionettentheater voor volwassenen zit, waar destijds de ‘dedjus’ en de ‘godvers’ bij herhaling de zaal werden ingeslingerd. Zodat ik er eerder kan mee lachen dan mij eraan te ergeren.

Kleinigheden

Verder zijn er natuurlijk nog wel kleinigheden, ook van mijnentwege natuurlijk, waarmee het ten huize Janssens niet altijd even vredig gehouden wordt, maar kom, dat is in het geheel van ons bestaan te verwaarlozen.

Het enige wat mij aan Liliane echt kan storen is haar gedrag als passagier in onze auto. Ze kan zelf niet rijden, maar heeft commentaar op ongeveer alle manoeuvres die ik uithaal of moet uithalen om veilig te sturen. Dat gaat dan over aankomende fietsers of steppers als ik een straat moet indraaien en daar alle tijd van de wereld voor heb, maar niet in haar ogen. Of over het kruisen van een tegenligger, waarvoor ik bijna genoeg plaats heb om er nog een derde wagen bij te laten, maar die zij recht op ons zit afvliegen, om niet alleen de buitenspiegel mee te nemen, maar tegelijkertijd heel de zijkant open te rijten. De mijne dan. Ook bij het (terecht) nemen van mijn voorrang van rechts, gaat er al eens een luide kreet op als de chauffeur die voor mij moet stoppen dat nogal laat of zelfs op het nippertje doet.

Hallucinaties

Ik krijg er soms hallucinaties bij, al is dat wel een ietsje te sterk uitgedrukt. Dan flitst door mijn hoofd wat Liliane vermoedde dat zou gebeuren, met name dat die fietsers of steppers en sneller aankomen dan gedacht en dus overheen mijn auto op de grond vliegen. En die tegenligger net niet genoeg plaats krijgt om mij zonder schade voorbij te geraken. En de man die blijkbaar niks te maken heeft met de regels van voorrang en dus zomaar brutaal op ons inrijdt. Langs hare kant nu.

Maar dat is natuurlijk alleen maar domme verbeelding. Gevaarlijk wordt het als ze bij een of andere nochtans veilige situatie redelijk stevig aan het gillen slaat, want dan zou zelf de kalmste mens ter wereld de controle over het stuur verliezen.

Daarom ben ik al een tijdje op zoek naar dat ene opschrift, dat een vriend van mij op zijn dashboard had aangebracht. Daarop stond

RIJJIJOFRIJIK

en wie het gelezen krijgt zal direct beseffen hoe goed het ook in mijn wagen zou passen.